Prey Hands-on

In Keulen maakte ik tijdens een presentatie van Bethesda al kennis met Prey, de reboot van de game uit 2006 die oorspronkelijk een vervolg zou krijgen maar uiteindelijk afgeschoten werd in 2014 na veel pijn en moeite. Het beeld wat we te zien kregen was veelbelovend, en afgelopen week mocht ik eindelijk met de demo aan de slag.

Prey speelt zich op Talos 1, een geprivatiseerd ruimteschip waar een ras van aliens genaamd de Typhon bestudeerd en gebruikt wordt voor het maken van neuromods, die mensen superkrachten kunnen geven. Je speelt met Morgan Yu, een wetenschapper op Talos 1, die losbreekt uit een simulatie en erachter komt dat de meeste staf op Talos 1 vermoord is en de Typhon het schip hebben overgenomen. Yu, die zich voordat hij in de simulatie vast kwam te zitten als vrijwilliger had opgegeven voor het testen van neuromods en dus over voorgenoemde superkrachten beschikt, moet zich een weg door het ruimtestation zien te banen om erachter te komen wat er precies gebeurd is.

Aangezien Prey wordt gemaakt door voormalige ontwikkelaars van Looking Glass Studios is het moeilijk om niet de parallel te trekken tussen Prey en een van de bekendste games van Looking Glass: System Shock, nog steeds een klassieker onder vele gamers. Net zoals System Shock speelt Prey zich af op een verlaten ruimtestation waarbij aliens dood en verderf zaaien, en is er een flinke dosis cyberpunk met de neuromods. De laatste System Shock kwam uit in 1999 en cyberpunk is sowieso een genre dat naar mijn mening te weinig gebruikt wordt in games vandaag, dus in dat opzicht vult Prey wel mooi een leegte op.

Anders dan andere games die door System Shock geïnspireerd zijn (bijvoorbeeld Bioshock) legt Prey de nadruk op melee in gevechten en is munitie erg schaars. Ook ligt het tempo een stuk lager dan in Bioshock, maar gezien de vijanden die je tegenkomt is dat geen doodzonde. De meeste vijanden die ik tegenkwam tijdens de demo zijn mimics, aliens die andere voorwerpen nadoen. Omdat je spaarzaam met je munitie moet omgaan betrapte ik mezelf er regelmatig op dat ik random voorwerpen ging meppen om niet verrast te worden door een mimic (wat veel zegt over hoe paranoïde je wordt van Prey), en als dan een van die klootzakken mij van achteren wist te besluipen dan schrok ik mij toch wel de pleuris. Desondanks lopen er toch redelijk wat vijanden rond waardoor het jumpscare-effect wordt afgezwakt, en doordat Morgan zichzelf kan verdedigen is deze game ook prima te spelen voor de mensen die niet zo gek zijn op horror (zoals ondergetekende).

Ook is goed te zien dat Arkane Studios haar ontwikkelfilosofie op Prey heeft gedrukt. Net zoals in Dishonored geldt het mantra dat een speler meerdere manieren heeft om een probleem op te lossen en dat op hele creatieve manieren kan doen. Dit komt onder andere naar voren in de neuromods (zoals het kunnen veranderen in een koffiemok, zoals we hadden gezien op de gameplay-preview van Gamescom) maar ook bij de GLOO Cannon, wat nog het meest lijkt op een uit de klauwen gelopen lijmpistool. Ik kon de GLOO Cannon onder andere gebruiken om een richel te beklimmen om uit het zicht van vijanden te blijven, maar ik kon hem ook gebruiken om vijanden op de plek te bevriezen waarna ik vervolgens de hersens inbeukte met een moersleutel. Ook heeft Prey overal stukjes verborgen verhaal in de vorm van tijdschriften, boeken, audiofiles en e-mails, waardoor je langzaam maar zeker het verhaal achter Talos 1, Transtar en de Typhon kan ontrafelen.

Ook belooft Arkane Studios ons een heel scala aan omgevingen aan boord van Talos 1. Talos 1 heeft namelijk nogal wat eigenaars gekend in Prey (eerst de Russen, daarna de Amerikanen en vervolgens het bedrijf Transtar) en dat is te zien wanneer je dieper dwaalt in het ruimtestation. De lobby (waar het grootste gedeelte van de demo zich afspeelde) was voornamelijk ingericht in een art deco-stijl die doet denken aan levels van Dishonored en rijke gedeeltes van Rapture in Bioshock, maar naarmate je je een weg baant naar het hart van het ruimtestation kom je in een retro sci-fi omgeving terecht die doet denken aan de Alien­-films. Ook zit er blijkbaar een gigantische botanische tuin verborgen op het ruimtestation, dus we hebben straks variatie genoeg. Kleine kanttekening is wel dat omdat ik alleen de lobby gezien heb, het nog maar de vraag is of al die verschillende kunststijlen elkaar goed aanvullen.

Al met al zijn mijn eerste indrukken van Prey positief, hoewel ik slechts het introductiegebied en de lobby gezien heb en maar twee verschillende soorten vijanden ben tegengekomen. Ik ben zeer te spreken over de omgeving die ondanks de grandeur een beklemmend gevoel geeft met omgegooide meubels en het incidentele lijk, en dat komt de scare-factor van de vijanden alleen maar ten goede (vooral bij de mimics). Qua gameplay leent Prey veel van games zoals Bioshock (inclusief een mysterieuze helper genaamd January die veel doet denken aan Atlas) en heeft het een craftingsysteem dat doet denken aan Resident Evil en Deus Ex: Human Revolution. Dat is geen doodzonde, want Prey is verre van een complete kopie van die games: Arkane Studios heeft ondanks dat Prey een lineair verhaal kent meerdere manieren in het spel gestopt om je doel te bereiken en in feite vanaf de zijlijn toekijkt op welke manieren spelers de obstakels gaan proberen op te lossen met de tools die ze hen aanreiken, zoals we ook al kennen van Dishonored.

De demo had nog wel last van een aantal bugs en de framerate was nogal schokkerig bij snelle bewegingen met de muis en daardoor is enige scepsis wel op zijn plaats aangezien Dishonored 2 problemen had op nogal wat computers tijdens de launch, maar hopelijk worden deze nog gefixt. Als dat lukt, dan wordt Prey waarschijnlijk een game waar veel immersive sim-fans naar uit kunnen kijken, en zeker de System Shock-, Bioshock- en Resident Evil-fans zullen zich hoogstwaarschijnlijk dik gaan vermaken.

Prey komt op 5 mei uit en is beschikbaar voor pc, PlayStation 4 en Xbox One.