Moeder slaat bedplassend zoontje (2) dood

De 30-jarige Amerikaanse Katrina Shangreaux is zo'n figuur waardoor het vertrouwen in de mensheid weer een stevige deuk krijgt. De dame deed deze week haar verhaal bij de rechtbank, want ze heeft zich flink in de nesten gewerkt: twee jaar terug sloeg ze haar zoontje Kylen dood, want het 2-jarige ventje had in zijn bed geplast.

Moederlief vertelde dat ze al zwaar had gedronken en flink wat pijnmedicatie in had genomen toen ze thuiskwam. Daar zag ze dat Kylen in zijn bed geplast had. Daar bleef het niet bij: de peuter had het gore lef om zijn moeder 'een zijdelingse blik' toe te werpen en noemde haar ook nog eens 'Angie' - de naam van de zus van zijn vader, die tot kort voor zijn dood een tijd voogd was geweest.

Dat kon Katrina allemaal niet hebben, dus ze pakte een riem en begon er op los te slaan. Kylen werd op de grond gegooid en door zijn moeder in zijn maag en op zijn hoofd getrapt, waarbij ze hem ook nog beet. Uiteindelijk liep het jochie een hersenbloeding op, vertoonde hij van sigaretten afkomstige brandwonden en waren zijn genitaliën ernstig verminkt.

Op een gegeven moment had moeder door dat haar zoontje dood was, dus waste ze het bloed en de poep van hem af, waarna ze het huis schoon ging maken, samen met haar moeder. Vervolgens belde ze de hulpdiensten: Kylen zou zijn gestikt in een slok appelsap. "Ik heb elke dag, elke seconde spijt", zei de moeder tegen de rechter.

In maart werd Katrina's zaak behandeld, waarbij ze onschuldig pleitte voor moord. Schuldig pleiten aan doodslag zou haar een schikking opleveren en dat heeft ze dan ook gedaan, waarna ze deze week haar straf hoorde. Doorgaans ligt dat tussen de 27 en 33 jaar, maar de rechter heeft de wereld in dit geval voor 40 jaar van het stuk ongedierte verlost.

Volgens de rechter, Jeffrey Viken, was het 'een gruwelijk misdrijf', waarbij hij de dood van het jochie 'ongewoon gruwelijk, verdorven, een marteling en vernedering' noemde. Het was wellicht ten overvloede, maar Viken maakte ook nog even heel duidelijk dat het kindje uiteraard geen enkele kans maakte om de bizarre aanval van zijn moeder te overleven.

Ondertussen is tante Angie woedend over de zaak rond de dood van haar neefje. "Ik had nooit mogen stoppen met vechten voor je. Had íemand maar geluisterd en zijn werk gedaan", schrijft ze, verwijzend naar de rechtbank: die wees het jochie een paar weken voor zijn dood weer toe aan zijn moeder, nadat tante Angie een tijd de voogdij had. 

De in het verhaal weinig voorkomende vader is overigens ook een lekker figuur: hij zit al in een federale gevangenis wegens het verwaarlozen en mishandelen van een zoon die hij met een andere vrouw heeft.