Oranje slaat de straat van Robert Enke in
Bij het stadion van de Duitse voetbalclub Hannover 96 springt een wit straatnaambordje in het oog. 'Robert-Enke-Strasse' staat er in zwarte letters op. Het herinnert aan de doelman die op 10 november 2009 een einde aan zijn leven maakte door voor de trein te springen. In het stadion waar het Nederlands elftal dinsdag de oefeninterland tegen Duitsland speelt, in een ongetwijfeld bedrukte sfeer vanwege de aanslagen in Parijs, liep Arnold Bruggink enkele dagen na de tragische dood van Enke "de meest verschrikkelijke meters" die hij ooit op een voetbalveld aflegde. Met in zijn handen de kist met daarin het lichaam van zijn ploeggenoot bij Hannover 96.
De pijn zal nooit helemaal weggaan bij Bruggink. Afgelopen dinsdag was het zes jaar geleden dat Enke, aanvoerder en boegbeeld van Hannover, zichzelf van het leven beroofde. De oud-speler van onder meer FC Barcelona kon niet meer omgaan met de depressies die hem al jaren kwelden. "Natuurlijk, topsporters staan onder extreme druk. Maar zijn vrouw Teresa zei: al was Robert timmerman geweest, had hij dit ook gehad. Het zat in zijn systeem", aldus Bruggink.
Enke was op dat moment de nummer één van het Duitse elftal. Manuel Neuer, nu door velen gezien als beste keeper ter wereld, moest toen in de 'Mannschaft' nog genoegen nemen met een bijrol. De dood van Enke leidde tot een nationale discussie. Was er niet veel te weinig aandacht voor de psychologische kant van de sporter? De weduwe van Enke zette samen met de Duitse voetbalbond DFB een stichting op, die zich inzet om dit thema uit de taboesfeer te halen.
"Ondertussen is het in de voetballerij veel normaler geworden om psychologische hulp te vragen. Voetballers staan vaak al heel jong onder extreme druk. Dan is het best prettig als je daarvoor hulp kan vragen. Ook dat is een vorm van ontwikkeling", zegt Bruggink, die zelf ook wel eens aanschoof bij een psycholoog in zijn tijd bij sc Heerenveen. "Ik had altijd het stempel van 'groot talent', maar ik keek vooral naar de dingen die ik niét bereikt had. Ik dacht: eigenlijk had ik al lang dertig interlands moeten spelen. Bij die man kon ik mijn hart luchten, hij bracht me tot andere inzichten."
Na de dood van Enke draaiden psychologen overuren bij Hannover 96. "Eerst in groepsvorm, later individueel. We moesten het leed verwerken, maar ook weer gaan presteren. Tegenstanders vonden ons allemaal zielig, maar ze wonnen ook allemaal van ons", aldus Bruggink. "Ik werd aanvoerder van Hannover, maar dat wilde ik eigenlijk niet, omdat Robert dat was. Niemand wilde voetballen, maar we moesten toch door."
Oranje slaat de straat van Robert Enke in (Foto: ANP)
