FOK!toen: Street Fighter

FOK!toen breidt uit! Vanaf vandaag is er elke zondag een FOK!toen over een legendarische game die in de afgelopen of komende week een jubileum te vieren heeft. We beginnen met het inmiddels 26 jaar oude Street Fighter:

Header

Round 1: Fight!
Street Fighter is niet meer weg te denken als fighter-game. Het heeft het genre populair gemaakt en is een van de weinige game-franchises waarvoor al ruim 25 jaar lang nieuwe games verschijnen. Sinds 30 augustus 1987 is de populaire Ryu niet meer weg te denken uit de serie. Geen Ryu, geen Street Fighter.

Street Fighter kwam in de tijd dat er weinig concurrentie op de fightermarkt was. Beat ’m ups waren net hip door het bekende Double Dragon en elke uitgever stortte zich daarop. Capcom besloot het anders te doen en een daadwerkelijke fighter te maken die elke andere uitgekomen fighter moest doen verbleken. Takashi Nishiyama en Hiroshi Matsumoto werden aangesteld om deze te maken. Een toen nog onbekende Keiji Inafune werd aangesteld om de personages te ontwerpen. Deze man zou later bekend worden als de bedenker van Mega Man en Dead Rising, twee games die Capcom verder op de kaart zette.

De eerste Street Fighter draaide volledig om Ryu. In deze game heeft Ryu nog rood haar in plaats van zijn rode bandana. Hij reist de wereld over om zijn tegenstanders in een best-of-three naar huis te sturen. Enkele daarvan zijn in vervolgen weer verschenen, zoals Gen, Adon en de man met het lapje voor zijn oog, Sagat. Een tweede speler kon meedoen als Ken. Gebeurde dat, dan gingen Ryu en Ken op de vuist en de winnaar mocht doorgaan met de verhaallijn.

Street Fighter


Foutje bedankt
Aanvankelijk had men bedacht de knoppen van de arcadekast drukgevoelig te maken. Hoe harder je drukte, hoe sterker de klap of schop. Maar omdat er kasten kapotgingen door iets te enthousiaste spelers is daar de knoppenlayout voor gekomen die Capcom nooit meer heeft losgelaten. Dat is de lay-out met zes knoppen, om een zwakke, medium of sterke trap of schop te doen, elk een eigen knop dus. Wat nieuw was ten opzichte van andere fighters waren de speciale bewegingen. Ryu heeft sinds het eerste deel al zijn signature moves als Shoryuken, Tatsumaki Senpuukyaku (ik geef toe, deze heb ik gecopy-paste) en natuurlijk de wereldberoemde Hadouken, de energiebal die vaker gespamd is dan Viagra-mail.

Hoewel de basis erg bekend in de oren klinkt werd Street Fighter geen instant hit. Het kwam na de arcade wel uit op vele thuisconsoles en pc, maar het werd niet het fighting-monster waar Capcom op gehoopt had. Dat kwam later, in 1991, want Capcom ging door met het genre en kwam met dé fighting game die het genre de hoogtij dagen introk. Street Fighter II: The World Warrior zette de gameswereld op zijn kop. Zelfs de game-industrie zelf was verbaasd dat deze game legendarisch werd. Door deze game gingen andere uitgevers ook aan de fighters en voor de fans van het genre was het smullen geblazen.

Street Fighter II

Street Fighter II is zoals we Street Fighter tot vandaag nog kennen. Nieuw was vooral het combosysteem, dat eigenlijk ontstaan is door een bug. Tijdens een van de minigames, het slopen van een auto met jouw gekozen personage, viel op dat direct na een eerste slag een tweede geplaatst kon worden. De timing was erg lastig, en je moest er andere knoppen voor indrukken om zo de beweging net na het raken te annuleren en een nieuwe te starten. De makers hebben het erin laten zitten, als geheime feature. In latere vervolgen is dit systeem verfijnd waardoor timing veel beter te balanceren is. Ze heten in die versies dan ook ‘cancels’ en deze zijn niet meer weg te denken in Street Fighter. Waar een bug al niet goed voor is.

Street Fighter II

Legendarische vechters
Het spel bevat ook de meest iconische personages uit de serie. Natuurlijk zijn Ryu en Ken van de partij, maar ook Zangief de sterke Rus, E. Honda, de sumoworstelaar, Chun-Li met haar lange snelle benen, het groene beest Blanka, de vrij rekbare Dhalsim, en Mr. Sonic Boom beter bekend onder de naam Guile. In de eerste generatie waren Balrog, Vega, Sagat en M.Bison niet speelbaar. Vreemd detail: in Japan zijn de namen omgewisseld en heet Balrog M. Bison, Vega Balrog en M. Bison Vega.

Waarom? Omdat M. Bison in Japan dus een bokser was. Het was de afkorting van Mike Byson, vernoemd naar Mike Tyson. Sterker nog, het hele personage was ontworpen rondom de bekende bokser. Om rechtszaken te voorkomen hebben ze bij de vertaling gezorgd dat door deze namenwissel de vergelijking niet gemaakt kon worden. Anders had Mike ze vast een oor afgebeten.

Street Fighter II

We want more!
Street Fighter II is ook bekend om de vele versies van het spel. De Champion Edition in de arcadehallen zorgde ervoor dat alle personages speelbaar waren. De namen daarna zijn net zo iconisch als het spel zelf: Street Fighter II: Hyper Fighting, Super Street Fighter II en Super Street Fighter II Turbo. Snellere gameplay, meer personages, een verborgen personage (Akuma) en supercombo’s werden er toegevoegd. Ondanks de minimale verbeteringen liepen de nieuwere versies als een trein.

'Tijd voor een spinoff', zullen ze bij Capcom gedacht hebben. Street Fighter Alpha leek meer op een andere fighter-reeks uit de Capcomstal: Darkstalkers. Niet alleen door de supermeter, chain combo’s en counters te lenen van dat spel, maar ook grafisch. Het was kleuriger, meer anime-stijl en de personages, bekende en nieuwe, kregen een uitgebreider achtergrondverhaal. Er werden ook personages toegevoegd uit Final Fight. De spinoff kreeg geen super turbo hyper plus-versions. Wel werden er enkele zaken toegevoegd of veranderd in de consoleports. Het spel zou wel twee vervolgen krijgen, waarvan het derde deel zo ongeveer alle personages tot dan bevatte, en nog veel meer mogelijkheden om bewegingen te counteren, te annuleren en te combineren.

Street Fighter Alpha 3

Let's go 3D!
Daarna ging Capcom met Street Fighter de spreekwoordelijke mist in. Tekken, Dead or Alive en meer fighters gingen 3D en Capcom had het idee dat ze dat ook moesten gaan doen. Met de oude engine kreeg het bedrijf het nog voor elkaar een aardige grafische prestatie neer te zetten.

Maar qua gameplay kraakte het aan alle kanten. Alleen al de term ‘chained super combo super cancels ‘ kreeg niemand zonder te stotteren over de lippen, laat staan het uitvoeren ervan. Geen verhaal, en vooral zeer zwakke nieuwe personages. Skullomania staat nog bij velen in het geheugen gegrift als vaag personage.

De pers was tevreden, maar de fans hadden een ‘wtf’-moment. In plaats van te tellen kwamen er eerst twee vervolgen door ‘Ex Plus’ en ‘Ex Plus Alpha’ achter de titel te plakken. Daarna kwamen er nog twee delen, met meer en vooral bizar lange combo’s, meer personages, betere graphics en een tagteam-systeem.

Street Fighter Ex

Nieuwe generatie vechters
Capcom ging ondertussen terug naar de tekentafel en besloot alle personages te dumpen en gewoon met een schone lei te beginnen. Toen dat bekend werd kwamen fans in opstand. Digitale hooivorken en fakkels vlogen richting het bedrijf. Ken en Ryu werden gespaard en mochten meedoen in Street Fighter III: New Generation. Het probleem bleef de personages. Dudley was een Britse bokser, en moest ons Balrog doen vergeten. Didn’t work. Dhalsim werd vervangen door Necro, en Mr. Bison moest het veld ruimen voor Gill. Alex kreeg de hoofdrol in het spel en wilde wraak op Gill.

Technisch was het allemaal in orde. Handgetekende graphics die met 64 frames per seconde over het scherm vlogen, super moves die je aan het begin van de wedstrijd zelf mocht kiezen en het parry–systeem om schadeloos bewegingen te blokken. Maar spelers misten een connectie met de personages. Ze waren nog onmenselijker, want de meesten waren experimenten of supermutanten. Het spel won geen zieltjes terug.

Street Fighter III: Third Strike

Superhelden
Capcom ging weer terug naar de tekentafel. Recap: fans willen graag nieuwe games met nieuwe personages, maar als je oude personages eruit haalt, dan breekt de hel los. Street Fighter Alpa 3 hierboven in beeld deed dat goed, door een gigantisch aantal bekende personages te bieden, maar mensen willen nu weer wat nieuws. De oplossing was simpel in z’n genialiteit: Capcom had al licenties om figuren van Marvel te gebruiken.

Zet de meest populaire striphelden tegen die van Street Fighter en je hebt een instant hit. X-Men vs Street Fighter, Marvel Super Heroes vs Street Fighter en later nog meer keuze door de franchise Marvel vs Capcom, waarin én Marvels helden en schurken het tegen allerlei Capcom-figuren, dus ook Mega Man en co. Dit opende de weg naar alle crossover-games, SNK vs Capcom bijvoorbeeld. Deze kwam in 2000 uit.

Marvel vs Capcom

Episch terugkomen
En toen werd het stil. Wel kwamen er nog enkele ports uit voor allerlei consoles, maar een nieuwe versie bleef uit. De laatste leden van het originele team waren vertrokken bij Capcom. Street Fighter was uitgevochten. Dacht men.

De laatste game die uit de Capcomstal kwam heette Fighting Evolution en was geen goede game. Maar een muziek -en geluidontwerper die daaraan gewerkt heeft vond het tijd om producer te worden. De naam? Yoshinori Ono. Hij bracht in een spel een paar kostuums uit Street Fighter als unlockable items. Fans werden gek. Ono ging met de feedback van spelers naar een man die ondertussen verder op de ladder van Capcom was geklommen, Keiji Inafune.

One kreeg groen licht en hij mocht de game waar hij zelf groot fan van was nieuw leven inblazen. Marktonderzoeken, discussies, van alles werd er ondernomen om Street Fighter weer de koning van de vechtspellen te maken. Een nieuwe grafische stijl, veel oude bekenden en nieuwe personages met elk een eigen vechtstijl zorgde ervoor dat iedere speler wel iets van zijn gading vond. Street Fighter IV werd in 2008 uitgeven en maakte het waar: op de grote gametoernooien is dit een van de leagues waar naar uitgekeken wordt. Snelle gameplay, tactische elementen in plaats van bizar lange combo’s en de ‘handgetekende’ inktstijl in een 3D omgeving zorgen ervoor dat ook toeschouwers kunnen genieten van een wedstrijd.

Street Fighter IV

De toekomst?
Street Fighter gaat zeker nog één keer 3D door Tekken x Street Fighter, gemaakt door Namco Bandai. Eerder had Capcom al de eer om Street Fighter x Tekken in 2D te maken, dus de fans zijn zeker benieuwd wat Harada, de man achter Tekken, van Ryu en co gaat maken. Een Street Fighter V wordt overwogen, maar is nog niet in ontwikkeling volgens Ono. Street Fighter heeft 25 jaar van pieken en dalen achter de rug. Maar door terug te vechten is de franchise er steeds weer beter op geworden. Het ziet er naar uit dat Ryu en co nog lang door gaan vechten. Hadouken!

Street Fighter x Tekken