Daar ben ik even stil van

Voor de derde keer bezocht ik met een vriend de Dodenherdenking voor kinderen.
Het is georganiseerd door kinderen; Een jeugdige burgemeester Amélie Mijs (15 jaar) en Raneem Halabi (16 jaar) wie zelf gevlucht is uit Syrië, voerden het woord, vrijmoedig en respectvol tegelijk. Zo geven ze met name andere kinderen maar ook volwassenen iets mee over de Tweede Wereldoorlog. Op een manier die te behappen is voor kinderen en hen ook aanspreekt.

Het waaide, maar de lucht was stralend blauw.
We arriveerden ongeveer 19:20 uur. Later dan ik had gewild. Toen we parkeerden hoorde we in de verte nostalgische muziek in de stijl van David Sylvian.

Iemand nam het woord en vertelde iets over George Maduro.
Madurodam is in eerste plaats niet een pretpark maar een monument om deze verzetsman te herdenken. Iemand die zelfs in de gevangenis en later in het concentratiekamp Dachau medegevangenen en zelfs bewakers hielp om moed te houden.
Uiteindelijk is hij bezweken aan de vlektyfus.
Hij had zijn leven gegeven voor de vrijheid van andere mensen.

Er werd ingegaan op definitie van verzet en van vrijheid.
Dat als je ineens van alles niet meer mag, je bijvoorbeeld niet meer naar buiten kan. Je van je vrijheid beroofd wordt.
Veel mensen accepteerden dat niet en gingen in verzet.
Op een musical-achtige manier werd het weergeven, waarbij een groep kinderen als één man sprak.

Vele mensen werden niet vervolgd omdat ze moed hadden getoond, maar om hun afkomst.
Zij hadden zodoende geen keus.
Velen werden vermoord om wie ze waren.

Er was een kinderkoor en er werd een lied opgevoerd dat me in mijn ziel raakte.
'When I am Silent', heette het.
Joan Varner heeft dit nummer geschreven, na een bezoek aan concentratiekamp Auschwitz.
Het was zo puur en oprecht gezongen, dat er een traan over mijn wang rolde.
Het was plechtig, heel passend bij een ceremonie.
De pianomuziek op de achtergrond paste precies bij de tekst.
Deze kinderen, die zo te zien tussen de zes en de twaalf jaar waren, wisten maar al te goed waar het om ging.
Er was een groot diascherm waarop je het koor live en uitvergroot kon zien.
Tegelijk was er een beeld van gezichten achter prikkeldraad.

Er werd een bekend nummer uit de musical Soldaat van Oranje, gezongen.
'Als wij niks doen, wie dan?'
Een meisje van 16 had zelf een nummer 'Paradise' geschreven en zong dit solo.
Er was een danser, een jongen van 16 jaar met een sereen gezicht en een elegant lichaam, die een dans opvoerde, ter ere van Anne Frank. Beheerst en sierlijk.
Hij was echt geoefend, maakte zelfs een spagaat.

Raneem Halabi, een van de woordvoerders, vertelde hoe in 2011 de oorlog uitbrak in Syrië. Anderhalf jaar geleden is zij gevlucht met haar ouders.
Zij groeide op in Allepo, eens een prachtige stad.
Voordat er oorlog kwam, had ze daar een fijn leven. Ze is blij dat ze hier in Nederland woont, maar ze mist haar thuisland nog steeds.
Leven in een veilig land zonder oorlogsgeweld. Ook nu is dat voor vele kinderen en volwassenen niet vanzelfsprekend.

Het enige minpunt tijdens deze herdenking vond ik het gerebbel over 'hoe vrij' Nederlandse kinderen zijn.
Dat was de eerste keer met de Dodenherdenking voor kinderen niet zo.
Die vrijheid is nogal relatief.
Bijvoorbeeld kinderen die mishandeld worden, nauwelijks liefde krijgen of op een andere manier onder zo grote druk staan dat ze er dagelijks onder lijden. Die kinderen hebben weinig te vieren!
Mijns inziens zijn veel kinderen heel ongelukkig.
Bovendien vind ik de vrijheid vieren meer passen bij 5 Mei, en dan nog, je gaat er geen
misstanden even mee wegwuiven alsof het allemaal zo goed gaat hier.
Niets ten nadele van de kinderen die hebben bijgedragen aan deze dodenherdenking, welke verder heel mooi verwoord en ook uitgebeeld is.
De allereerste dodenherdenking voor kinderen was in mijn beleving het meest authentiek, maar deze keer was het heel goed georganiseerd en ook visueel in beeld gebracht.

Er bij stilstaan wat vrijheid eigenlijk nog meer betekent, gebeurde ook.
Kunnen gaan en staan waar je wilt.. kunnen zijn wie je bent..

Na het blazen van de Taptoe waren er de twee minuten stilte.
Ook de allerkleinsten, sommigen niet ouder dan anderhalf jaar, waren stil, ze leken uit zichzelf de bedoeling te begrijpen.
Even leek echt al het geluid te zijn verdwenen. Zelfs de wind en de vogels hoorde ik niet.

Er volgde een defilé, waarbij alle bezoekers, de kinderen voorop, een witte roos mochten leggen en de route door Madurodam mochten lopen. Op de Dam vond een miniatuur dodenherdenking
plaats.

Na afloop waren er buiten gratis koekkruimels, limonade, thee en koffie.
De plechtigheid was ook verdwenen, het waren weer gewoon spelende kinderen. De sfeer was haast uitgelaten.
Zo moet het volgens mij ook zijn. Aandacht voor zaken die hen aan het hart gaan, maar daarnaast onbezorgd kind kunnen zijn.