Met jezelf

In tijden dat men nog leefde in de natuur, waren mensen om te overleven ondubbelzinnig afhankelijk van elkaar. Alleen in een hechte groep vond je bescherming.
Vriendschappen waren niet alleen voor de gezelligheid, het had ook een praktische functie. Je kon dan van elkaar op aan. Het was belangrijk om je geliefd en gewaardeerd te weten. Afkeuring kon sociale uitsluiting betekenen en daarmee onveiligheid. Mensen waren ondubbelzinnig afhankelijk van elkaar.

Ook het verlangen naar goedkeuring van de 'moderne' mens komt voort de behoefte aan veiligheid. Het is een soort diepe code. Mensen zijn bereid aan een beeld te voldoen, een rol aan te nemen die anderen van hen verwachten. Ten slotte geloven ze dat de identiteit die ze aannemen, is wie ze zijn.
Onze behoefte aan waardering, erkenning en 'erbij horen' is sterker naarmate we als kind meer afwijzing en uitsluiting hebben ervaren. We vormen een onecht 'ik'.
Voor een kind is het daadwerkelijk bedreigend om afgewezen te worden, zeker door zijn eigen ouders, omdat het kind op hen aangewezen is.

Wie ben je dan werkelijk? We veranderen voortdurend. Van een klompje cellen groeien we op tot een complete baby, dreumes, peuter, kleuter, schoolkind. Het kind wordt een puber, adolecent en volwassene. Ook daarna veranderen we zowel lichamelijk als geestelijk. We blijven levenservaring opdoen. Velen krijgen zelf kinderen.
Uiteraard is geen mens hetzelfde, maar duidelijk is dat we ons blijven ontwikkelen (als we daar voor openstaan) en ook veranderen.
Ook verandert onze 'persoonlijkheid', onder sociale omstandigheden en onze levensloop. We worden ouder. Waarom zien we dat als ongewenst? Waar komt het idee vandaan dat jonge mensen bij voorbaat gezonder, mooier en gelukkiger zijn? Er zijn heel wat mensen 'met levenservaring', die zich veel gezonder voelen, gelukkiger zijn en zichzelf mooier vinden dan toen ze jong waren. Bijvoorbeeld omdat ze hun eigen weg durven gaan, terwijl ze eerst vooral deden wat sociaal gewenst is.
'Op leeftijd zijn' kan een bepaalde schoonheid geven.
In sommige culturen geeft het bezitten van grijze haren je zelfs meer aanzien. Het zou gelijk staan aan 'wijsheid'.
Er zijn genoeg ouderen die in goede gezondheid verkeren, genieten van het leven en ook nieuwe dingen leren. Een kennis van mij is op zijn zestigste muziek gaan maken en speelt in een band.
Waarom zou het spelen en leren met een bepaalde levensfase moeten stoppen?
Omdat we rimpels krijgen? Laten we liever lachrimpels ontwikkelen, in plaats van fronsrimpels!
Wanneer we onszelf onvoorwaardelijk liefhebben, hoeven we niet bang te zijn voor rimpels. Wanneer we niet meer denken in hokjes als 'jong' of 'oud', maakt het ook allemaal veel minder uit.
Het leven heeft wat weg van een stroming. Soms gaat het snel en woest, soms rustig kabbelend. Soms is het helder en bruizend, dan weer troebel. Soms schijnt de zon, dan weer is het bewolkt of bliksemt het zelfs.

Is er wel een consistente persoonlijkheid? Of is dit vooral een constructie van beelden, gedachten, oordelen en gevoelens over wie we zijn of horen te zijn? Het streven naar iemand te zijn, naar status, macht en rijkdom, is een bron van veel stress, kramp, verdeeldheid.

Als we zouden handelen vanuit onze eigen gevoelens en drijfveren. Met hart en ziel en ook met ons gezond verstand. In een flow terechtkomen waarin je je niet meer bewust bent van tijd. Marathonlopers lopen hun beste races in een roes.
Wat iets anders is dan ontremd zijn. Je bent bij volle bewustzijn, alert. Je (kritische) vermogens en inzichten zijn intact. Dat remt niet af, het geeft juist stuwkracht. Het lijkt 'vanzelf' te gaan, maar je stuurt wel degelijk bij. Je instincten zijn gescherpt.
Ieder woord , beweging, geluid of ieder lijntje is raak. Je voelt je heer en meester over de situatie en bent je tegelijk ten volle bewust van 'gevaren', effecten die verkeerd uit kunnen pakken, zwakke plekken of afdwalingen die je dient te vermijden. Wat eruit komt, komt uit jezelf. Het is authentiek, puur en daarom prachtig. Een geslepen diamant.
We zouden kunnen proberen om 'tijd' vooral te zien als een hulpmiddel om op het juiste moment op de juiste plek te zijn (afspraak etc), en verder zo veel mogelijk in het hier en nu leven. De tijdsbeleving verandert wanneer je werkelijk leeft, in plaats van het leven als een tredmolen ervaart. Dat laatste voelt als een race tegen de klok, terwijl het leven ervaren voelt als een zee van tijd

Allemaal hebben we behoefte aan liefde, veiligheid en ons opgenomen weten in een groep. Ons ergens 'thuis' voelen. Zijn we echt zo afhankelijk van de goedkeuring en waardering van 'iedereen'. Is kritiek of een belediging werkelijk een aanval op ons bestaansrecht of slechts op ons gedrag dat moment of de rol die we aangenomen hadden? Ons ego is gekrenkt.
Zouden we nog makkelijk te kwetsen, vernederen en beledigen zijn als we ons ego zouden afleggen?
Dit is makkelijker gezegd dan gedaan. Het wekt een oerangst op, niets of niemand te zijn. Het kan voelen als doodgaan, het wegvallen van de identiteit.
In een keer in het diepe springen en je volledig overgeven, hoeft ook niet. We kunnen beginnen met bewuste aandacht voor wat er binnenin ons gebeurt en hoe de omgeving op ons inwerkt. Zonder oordelen. Het denken eens laten voor wat het is en zuiver gewaar zijn.