Met alle winden May
Iets meer dan drie jaar woon ik nu in het Verenigd Koninkrijk. In die tijd heb ik een Schots onafhankelijkheidsreferendum voorbij zien komen, twee general elections en natuurlijk de Brexit stemming. Afgelopen week moesten de Britten wederom naar de stembus omdat Mrs. May graag een royale meerderheid wilde om haar hard Brexit plannen met volle ondersteuning uit te voeren. Helaas voor mevrouw May pakte dit iets anders uit. De Britten, zo blijkt wederom, deinzen er niet voor terug om hun ongenoegen – in dit geval over Theresa May – kenbaar te maken. Tijd om eens wat uitgebreider naar de tweede vrouwelijke premier uit de geschiedenis van het Verenigd Koninkrijk te kijken.
Eerlijk is eerlijk, ik dacht dat Theresa May het tot nu toe vrij aardig deed. Ik wist dat zij tégen een Brexit was en vond het bewonderenswaardig om te zien hoe zij omging met de belabberde kaarten die haar gegeven waren. Totdat een goede vriend me wees op haar pro EU speech van april vorig jaar. Standaard politiek correct geneuzel en tig slagen om de arm daargelaten, komt uit die speech toch duidelijk naar voren dat May een toekomst zag voor Groot-Brittannië in de EU. Sterker nog, in haar betoog pleit ze herhaaldelijk voor meer Brits leiderschap binnen Europa en een grotere rol voor het Verenigd Koninkrijk in de Europese Commissie.
Nog geen jaar later pleit diezelfde Mrs. May vurig voor een hard Brexit. Een scenario waarbij de Britten de interne Europese markt verlaten en een afzonderlijke handelsdeal met de EU willen (lees: denken te kunnen) onderhandelen. Huh?! Ik begrijp dat de nodige politieke spelletjes gespeeld moeten worden om haar conservatieve partijgenoten tevreden te houden. Maar tussen een ‘laten we ons hard maken voor een sterker Groot-Brittannië binnen de Europese Unie’ aan de ene kant en een ‘keiharde Brexit’ route aan de andere kant zit wel een – heel erg – groot verschil.
Eenzelfde ‘180’ zagen we toen het op de general election aankwam. Daar waar May in eerste instantie beloofde dat er absoluut geen verkiezingen meer zouden komen tot 2019, besloot ze half april ineens dat de Britten tóch weer naar de stembus moesten en wel binnen 7 weken. Het feit dat de enige serieuze oppositiepartij – Labour – op dat moment nog één grote puinhoop leek zal daarbij ongetwijfeld een rol hebben gespeeld; vrijwel niemand hield het voor mogelijk dat Labour haar zaakjes in amper twee maanden op orde zou krijgen.
Niet echt wat je noemt fair play, Theresa. Maar vooral niet eerlijk tegenover je kiezers, die je tot 2019 rust had beloofd. Voor politici gelden andere spelregels, zo blijkt maar weer. Of toch niet? De Britten hebben May misschien niet specifiek op haar Brexit gedrag afgerekend, maar veel kiezers zijn wel degelijk een andere kant op gewaaid.