Unplug jezelf

‘Mensen kijken niet meer om zich heen, ze zijn alleen maar met hun telefoons bezig.’ Lees ik in het tijdschrift. De dame die het artikel geschreven heeft, een soort wandelende quinoa-salade, gaat verder: ‘er gebeurt zoveel moois om je heen, maar je ziet het niet omdat je gevangen bent door technologie. Unplug jezelf!’ Misschien moet ik dat maar eens doen. Ik stop m’n telefoon in m’n zak en neem me voor eens gepassioneerd van mijn omgeving te genieten.

De licht naar pis stinkende trein hobbelt door een grauw en grijs stukje Amsterdam, op weg naar het Centraal Station. In mijn nieuwgevonden zoektocht naar verlichting tuur ik om me heen, hopende op een ingeving die mijn door technologie gekluisterde ziel kan bevrijden. Grauwe kantoorgebouwen en een vervallen krakerspand lachen mij toe, en worden naarmate de reis vordert vervangen door precies dezelfde gruizige woonwijken als waar ik elke dag langs rijd. Eerlijk gezegd wordt mijn innerlijke verlichting door deze treurnis niet direct losgepeuterd.

Op zoek naar wat warm menselijk contact dan maar. Als ik me liefdevol richting de obese hooligan naast me draai, laat hij prompt een zacht Schultenbrau-boertje in mijn gezicht. Ik blijf vastberaden vandaag verlichting te vinden, dus hou ik met moeite mijn vriendelijke glimlach vast. Het boertje wordt vervolgd met een verbazend lange uitademing die subtiele tonen van zilt, kots, en oude rook met zich meebrengen. Het net te laat sluiten van mijn mond betekent dat ook mijn smaakpapillen geïntroduceerd worden aan de wonderlijke melange, en na een lichte kokhalzing besluit ik mijn heil weer even in de omgeving te zoeken.

Terwijl ik, starende naar een oninspirerende betonnen flat, de inbreng van de man naast me uit mijn mond probeer weg te smakken krijg ik even heimwee naar de 'gevangenis van technologie'. Die gevangenis is vaak juist mijn safe haven als de omgeving te saai of vervelend of bier-boerende-hooligan is. Misschien had ik me verder moeten verdiepen in de wervelende ochtend die de man naast me gehad moet hebben om zo’n curieus geurboeket mijn gezicht in te meuren, maar als ik eerlijk ben spendeer ik liever mijn tijd met mijn telefoon. Daar stuur ik binnen seconden berichten naar familie duizend kilometers weg, wissel ik met vrienden filmpjes uit en bekijk ik the Hubble’s laatste foto’s van ons heelal. Het is geen verkleining van mijn omgeving, maar juist oneindige groei! Vrienden over de hele wereld, foto's van over de hele wereld!

Ik snap het punt van unpluggen wel hoor; ik kan me voorstellen dat het frustrerend is als je een fortuin uitgeeft om je gezin op safari te nemen, en dat je dochtertje de hele reis naar foto's van iemands Unicorn Coffee op Instagram zit te staren. Maar heel vaak ben ik niét op safari, en gaat de keuze niet tussen eindeloze savannes en Instagram, maar tussen een grauw Utrechts Kanaleneiland en een hilarisch filmpje van een bejaarde die van een wip-wap valt. Ik weet wel wat ik kies. Als ik opsta doe ik nog een laatste poging tot spirituele verdieping, door met een zalvende stem de hooligan te bedanken voor onze tijd samen. Een opgetrokken wenkbrauw, opgeheven bil en knerpende scheet luiden mijn aftocht, en het eind van dit experiment in.

Deze column werd geschreven door Maarten van schrijverscollectief Kaf.