Spreekwoordwoensdag - Speciale zee-editie

Rondje zeeën (Foto: LeoLucy)

Toegegeven, een dagje naar zee in december was niet mijn beste idee in de afgelopen week. Kou en wind waren twee woorden die de hele dag door mijn hoofd spookten. Maar dat gaf allemaal niets, want het inspireerde mij tot een speciale zee-editie!

Dit is een niet-waargebeurd verhaal
Ik had een vrije dag en verveelde me een beetje. Het was echt zo’n dag waarop niets uit je handen komt en je besluit water de zee in te dragen. Hoewel er genoeg vissen in de zee zijn, besloot ik in de auto te stappen en richting het strand te rijden, gewoon om even een paar uurtjes uit te waaien. Dat zijn van die momenten dat ik het leuk zou vinden om een hond te hebben die mee gaat wandelen. Maar ik heb een kat en dat wast al het water van de zee niet af…

Ik parkeerde bij de duinen en liep met een stevige pas richting het water. Dat ging niet makkelijk, het waaide enorm! Maar ik ging door, want met een goed geloof en een kurken ziel drijft men de zee over! Ik stapte over het hoogste punt van de duinen en voor mij strekte zich een zee van ruimte. Ondanks de wind en de kou was het een prachtige dag en de lucht was blauw als de zee.

Terwijl ik richting het water liep en twijfelde of ik eerst links of rechts zou gaan, zag ik iemand lopen met een flesje bier. Ik dacht nog “wat onverstandig”, want er verdrinken er meer in het glas dan in de zee. Ik besloot de andere kant op de lopen toen ik diegene opeens hoorde roepen, “Zeg hey, kun je me helpen?!”. Ik draaide me om. “Er drijft daar iets in de zee, en volgens mij hoort dat niet… Kun je me helpen het eruit te halen?”. Bleek dat deze persoon helemaal niet aan het bier was, maar het strand opruimde!

Hij liep al naar zijn bootje, klaar om de zee te ploegen. Wederom twijfelde ik, ik had een twijfelachtige bui, onder de zee liggen immers geen balken. Hij was echter wel goed voorbereid, er lagen zwemvesten in de boot. Hij zal ook wel gedacht hebben: men moet nooit zonder beschuit in zee gaan. En terecht!

Toch besloot ik niet met hem in zee te gaan. Het leek of geen zee hem te hoog was en ik ben nou eenmaal niet zo dapper. Dus ik sprak, recht door zee, dat het me niet veilig leek. Wel beloofde ik de wacht te houden en op te letten voor het geval er iets fout zou gaan. Ik hoopte maar dat het goed ging, en dat hij, nou ja, een schip op het strand is een baken in zee.

De meneer liet zijn bootje te water en roeide naar het rare ding in de zee. Ik bleef achter en keek hem na. Was ik nou maar meegegaan. In de zee vond hij een plastic zak, gevuld met duizenden euro’s die hij natuurlijk niet met mij ging delen. Terwijl hij binnen een paar seconden zo rijk was geworden als de zee diep is, baalde ik, want ik kreeg nou niet echt de indruk dat hij krap zat. Immers de vis aardt naar de zee, en dat was niet mis! Ik legde me er maar bij neer en besloot mijn wandeling af te maken.

Aan het eind van de dag loopt het water toch altijd naar de zee. Doe je niets aan…