De ontmoeting

Redactie

Dit is een anonyme inzending.

Een paar dagen geleden liep ik over het station van Rotterdam, het was koud en de NS had weer enkele vertragingen op mijn route, niet hun zaken en dienstverlening op orde.. maar wel iedere jaar de prijzen verhogen. De mede door de Turken mogelijk gemaakte crossaintjes bij het kiosk roken wel lekker, dus ik dacht laat ik maar even Arabische koffie en een lekker warm crossaintje erbij nemen. Toen ik probeerde te betalen met mijn pinpas kreeg ik helaas de melding dat ik geen voldoende tegoed had. De door de staat opgelegde zorgpremies en belastingen waren afgeschreven, ik kon niet eens meer een crossaintje halen. Teleurgesteld en boos liep ik door de kou en besefte ik mij wat een kutland dit ook is, ik kan niets doen wat ik wil, geld overhouden voor een croissaintje was al teveel, het weer is niet aangenaam en ik kon zelfs niet thuis komen, vergeet een taxi, zelfs een kopje koffie zou niet meer lukken.

Vloekend op dit land waarin ik geen cent overhield bedacht ik maar dat ik iemand maar moest bellen om te klagen en mijn hart te luchten, dus ik pakte al snel mijn iPhone 7+ 128GB uit mijn zak maar niemand van mijn vrienden nam op, het werd al steeds later en kouder en was geen spoor van dat NS haar zaken snel op orde zou krijgen. Kutland dacht ik, maximaal belasten maar niets toestaan, alles draait om geld en er zelf beter van te worden. Ik liep gefrustreerd door de straten van Rotterdam, winkeltjes begonnen langzamerhand te sluiten en iedereen ging naar huis. Het zag er verlaten en donker uit en begon het steeds kouder te krijgen.

Op een gegeven moment zag ik rechts in mijn hoek een moskee staan en bedacht mij meteen moslims zijn vriendelijke gastvrije mensen. Ik ging de moskee in om mij even op te warmen en even tot rust te komen, nog voor ik zat werd ik vriendelijk begroet en werd mij gevraagd wat ik wilde drinken. Ik voelde mij meteen op mijn plek en welkom geheten, mensen vroegen mij wie ik was en of ik iets nodig had, wat een aandacht, wat een aandacht, ik voelde mij weer helemaal op mijn basisschool tijdens mijn verjaardag, waarbij alles alleen maar om mij draaide.

Na een klein drie kwartier besloot ik om op te staan en toch maar eens richting station te lopen, net toen ik de moskee wilde uitlopen liep er een man op mij af, hij had een lange baard en een gewaad aan waarmee ik aan de praat raakte en vroeg of ik honger had en zei dat er verderop een klein eetplek was waar hij mij iets op wilde trakteren. Het deed mij goed om mijn frustraties tijdens een warme maaltijd er uit te gooien en dat ik bepaalde dingen van het land echt zat was, hoe het aan het veranderen en verharden was, dat alles nog alleen maar om geld draait, maar niet om de persoon.

De man die mij had meegenomen om iets te eten begreep mij, nadat ik al mijn frustraties had geuit nam hij het woord, zijn naam was Galid Wahiderz, hij zei al aan mijn gezicht te zien dat ik boos was en mij begrijp, het verderfelijke Westen en Nederland waren corrupt geraakt, prostitutie, alcohol en rentenieren was de gewoonste zaak van de wereld geworden. Niet helemaal het gebied waar mijn frustraties lagen, maar misschien wilde hij ook even zijn hart luchten dacht ik dus liet hem zijn verhaal doen.