Tussen de aanslagen door
De afgelopen twee weken had ik een betrekkelijke rust. Tussen alle aanslagen en andere beroeringen in onze maatschappij door zat ik rustig op een camping mijn boeken te lezen en van de relatieve stilte te genieten. Twee weken zonder internet, zonder radio, zonder tv en zonder actualiteit. Twee weken om rust te nemen van een wereld vol ellende. Heerlijk.
Was dat maar waar. Nog geen 4 dagen in mijn vakantie hoorde ik over een gijzelneming in een kerk niet ver weg, waarbij de priester onthoofd was en in een willekeurig Frans stadje liepen overal militairen. De realiteit is niet te ontvluchten. In een wereld vol geweld vind je zelfs onder een steen geen rust.
Des te verbazingwekkender is de mentaliteit van onze volksvertegenwoordigers. In Frankrijk is dan wel de noodtoestand uitgeroepen en lopen overal militairen, maar sinds het rapport van de NCTV over de terroristen in de vluchtelingenstroom is er in Nederland nog niets gebeurd. Waar wachten de heren en dames van de Tweede Kamer op? Het reces? Wat is dat nou voor bar slecht excuus!
Ooit gaat het ontzettend fout. Glipt er een terrorist tussen de netten van de AIVD langs en pleegt een dodelijke aanslag hier in Nederland. Wat zeggen onze vertegenwoordigers dan? “Wir haben es nicht gewüst”? Waar zijn de maatregelen, de plannen, de discussies? Je bent het hele jaar door volksvertegenwoordiger, niet alleen de tijd die je zelf verkiest.
Na de Turkse coup zei Rutte dat hij “van de officiële vertegenwoordigers van Turkije in Nederland verwacht dat zij bijdragen aan de rust in ons land”. Rutte lijkt hier niet bereid om zelf de problemen aan te pakken, zoals hij behoort te doen. Het is het standaard riedeltje, dat ondertussen toch wat over datum begint te raken. De hele mentaliteit, de verantwoordelijkheid dragen voor dit land, lijkt er niet in te zitten bij hem noch bij zijn collega’s. Wij hebben hun gekozen om zorg te dragen voor dit land, maar hoewel er grote beloftes worden gedaan in verkiezingstijd, blijft het stil als er beslissingen genomen moeten worden.
Het kabinet loopt als een kat om de hete brei heen en het risico op een aanslag wordt steeds groter. De vraag is niet of, maar wanneer!