De man in de bus

anoniem_22072019025900

Het is 1996 en ik ben vijftien jaar oud. Ik ben onderweg van school naar huis. Ik moet ver fietsen om op school te komen, maar ik heb mijn walkman op en ik dagdroom graag. De route tussen school en huis is een automatisme geworden. Vaak weet ik er achteraf niets meer van.

School was zoals school altijd is. Onverwachte s.o. gehad bij scheikunde. Pure mazzel, want ik maak mijn huiswerk nooit, maar dit keer toevallig wel een keer. Puur uit verveling.

Julia heb ik vandaag maar één keer gezien en dat was ook nog eens heel kort. Jammer. Ik ben extreem verliefd op haar, maar niemand mag dat weten. Ze is toch far beyond my league. Bovendien heeft ze een vriend aan wie ik nooit kan tippen. Hij is twintig en hij heeft een voltijdbaan en een auto. Gore klootzak is het, heb ik gehoord.

Op een kruispunt, waar ik moet wachten door een rood verkeerslicht, stopt er een bus op de kruisende weg. Ik kijk naar de gezichten achter het glas en heb een seconde of twee oogcontact met een man van halverwege de dertig. Hij ziet er moe uit. Dan glimlacht hij even en kijkt weg.

Het verkeerslicht springt op groen en ik rijd verder. Ik stel me voor dat ik een paar uur die man zou zijn. Wat zou ik dan weten? Waar ben ik dan naar onderweg? Waar kom ik dan vandaan? Het zou leuk zijn om even te ruilen. Hij op de fiets in mijn leven, ik in de bus in het zijne. Even wisselen van perspectief. Even niet die verplichting van school, even niet die onzekerheid over wat ooit een toekomst moet worden, even geen zeikende ouders die me vertellen wat ik allemaal verkeerd doe. Gewoon even klaar zijn met al dat gedoe. Even iemand anders zijn. Even iemand later zijn.

Het is 2014 en ik zit in de bus. We remmen voor een rood verkeerslicht. Ik kijk naar buiten en heb een paar seconden oogcontact met een jongen van een jaar of vijftien die voor een verkeerslicht staat te wachten. Ik herken mezelf in hem en glimlach even. De jongen rijdt verder.

Ik weet de antwoorden op zijn vragen en dat is een surrealistische ervaring, want de persoonsverwisseling waar ik toen aan dacht, heeft plaatsgevonden. Niet voor even, maar voor altijd.

Nou, daar komen de antwoorden: ik zit dus in de bus en ik kom van mijn werk. Ik ben moe, want ik heb het gisteren tegen beter weten in iets te laat gemaakt. Het was gezellig thuis. Niet met Julia, want dat bleek inderdaad iemand die far beyond my league was. Ze gaat het namelijk als je net zeventien bent uitmaken met die klootzak van een vriend van haar. Ze blijkt dan toch ineens op jou te vallen, jullie krijgen verkering, die klootzak weet je te vinden en daar hou je een flinke kneuzing aan je kaak aan over. Julia zal het na 164 dagen, 3 uur en 54 minuten uitmaken door te zeggen dat ze zich opgesloten voelt en daar zul je nog drie jaar lang elke dag en elk uur aan denken. Begin er dus maar niet aan. Die ene ware, die kom je toch pas tegen als je twintig bent.

Thuis heb ik een vrouw en drie kinderen en elke dag heb ik op mijn werk eigenlijk heimwee. Thuis is het leuk. Ik werk graag, maar ik ben ook weer heel graag thuis. Wat dat betreft heb je veel om naar uit te kijken. Je ouders zijn trouwens nu lastig, maar als je over een paar jaar je eigen huis hebt, dan blijken het ineens heel lieve, bezorgde mensen te zijn.

En waar ik vandaan kom? Van school. Ik ben aan de andere kant van het lerarenbureau beland. Ontzettend veel plezier heb ik erin, maar dat kun je je nu niet voorstellen, want je haat praten voor een groep. Maar geloof me: dat went enorm. Het wordt zelfs leuk.

En nu we het toch over school hebben: je bent best wel een bende van die school van je aan het maken. Ja, je hebt inderdaad veel lol met je vrienden, maar je hebt ook nog een toekomst hè, maak er even wat van. Het is maar een paar jaar. Dat scheelt later zo veel gedoe. Doe nou maar gewoon man. Beetje ruggengraat tonen. O, en voorzichtig met de alcohol. Je gaat jezelf nog zo vaak onnodig voor lul zetten doordat je te veel gedronken hebt. Eerste aandachtspunt: zestien worden. Kijken of je het zonder kotsen kan. Wedden van niet?

Wat dat levens ruilen betreft: prima plan. Moeten we doen. Ik zou heel graag weer even achteroverleunen in dat heerlijke onbezorgde leventje van je. Dat leventje waarin alles een spektakel is en alle grote dingen nog een eerste keer moeten beleven.

O ja, en voor die onverwachte s.o. scheikunde had je een 10. Als je nou iets vaker je huiswerk maakt, dan haal je misschien toch nog een vwo-diploma. Zo niet, ach… dan wordt het ook nog meer dan de moeite waard.

Kalm aan man, en vergeet niet te genieten. Maar dat wist je natuurlijk al.