De muziek uit... Super Mario 64
In 'De muziek van...' schrijft collega Faux. over muziek uit games. Elke keer komt er een andere track uit een andere game aan bod. Om af te trappen heeft Faux. gekozen voor de game Super Mario 64 en dan specifiek de track Dire, Dire Docks.
Super Mario 64. Het spel dat gamend 1996 deed beven en iedereen massaal naar de winkel lokte. Miljoenen mensen verwonderden zich over hoe groot en mooi het spel was. Critici slikten en beseften dat dit de toekomst zou worden. Vijf sterren bij IGN, een 9,4 bij Gamespot. Ja, als nostalgie vloeibaar zou zijn dan zou het van deze column afdruipen. En dat dan onder begeleiding van Dire, Dire Docks.
Dire, Dire Docks is het allereerste dat bij mij opkomt als ik aan Super Mario 64 denk. Geen cakes, geen Bob-omb battlefield, en zeker geen pinguins, maar een oud wrak in het midden van een verlaten meer. Ja, ik weet dat dat Jolly Roger Bay is, maar het is de eerste plek waar je de muziek hoort dus kssjt. Dire, Dire Docks is naast deze plek ook te horen in, je raadt het nooit, Dire, Dire Docks en in het geheime aquarium van Princess Toadstool. Het verborgen gat rechts naast een van de deuren in het kasteel gaf toegang tot de meest zalige manier om 8 red coins te verzamelen. Tijden en tijden lang zwom ik er rond (wat overigens niet zo moeilijk was, aangezien alleen al het aquarium van hare koninklijke hoogheid groter is dan mijn gehele huis), strategisch de muntjes pakkend om zo het verdrinken van Mario zo lang mogelijk uit te stellen. En hoe gruwelijk dat ook moge klinken, Dire, Dire Docks heiligt de middelen.
De muziek begint rustig. Het gaat van laag naar hoog, een paar keer achter elkaar. Laag, en weer hoog, en weer laag. Eb en vloed, het golven van het water. Dat zorgt er waarschijnlijk voor dat de muziek gelijk al aan het begin voor kalmte zorgt, voordat je er überhaupt erg in hebt. Nadat eb en vloed een aantal keer zijn geweest vloeit de vloed opeens een stuk verder dan je verwachtte: de muziek gaat hoger dan eerst en de melodie begint. Ik weet nog toen ik dit gedeelte voor het eerst hoorde, en een diepe zucht slaakte. Wat een prachtig nummer, en het is nog niet eens een halve minuut bezig. De muziek bouwt langzaam op en herhaalt het motief, tijdens de tweede keer met een zachte begeleiding. Het punt waarop Mario rustig om zich heen kon kijken is voorbij, en het wordt tijd om met een zorgvuldig getimede hink-stap-sprong in het water te duiken. De muziek wordt speelser, sneller en onderzoekender, alsof de beat je onbewust naar dat ouwe wrak aan het einde van Jolly Roger Bay stuurt. Mario zwemt het zwarte luik aan de onderkant van het schip in, terwijl het motief de melodie naar een oneindige loop begeleidt. Oneindig is Dire, Dire Docks, net als het water. Net op het moment waarop de muziek zichzelf in de herhaling stort zwemt Mario tegen de ster en is het level afgelopen. Wees echter niet getreurd; er wachten nog vijf sterren om met deze achtergrondmuziek gevonden te worden.
Wat ik persoonlijk heel mooi aan Dire, Dire Docks vind is dat het zo minimalistisch maar toch ook zo gedetailleerd is. Ook heb je het ene moment het gevoel om even de controller weg te leggen en te genieten, en het andere moment om onder aanvoer van de drums hysterisch weg te zwemmen voor die grote paarse vis. Toch speelt het nabootsen van water in deze muziek de grootste rol en dat is Koji Kondo geweldig goed gelukt. Dikke pluim voor deze oude Japanner. En een doekje om even deze column mee af te drogen.