Heleen van Royen uit elkaar

Even met Portugal gebeld: “Goedemorgen, Oplopers hier. Heleen in de buurt?”

Nors vroeg de heer des huizes, wat ik van die stoephoer wilde. Het was mij meteen duidelijk, dat de stemming in Huize Van Royen bepaald niet meer plezierig kon worden genoemd. Maar na enig gehakketak kreeg ik de gelukkige huisvrouw aan de lijn. Met haar karakteristieke stemgeluid vroeg ze, wat ze voor me kon betekenen. “Ach, Heleen, ik belde je gewoon even op om je een hart onder de riem te steken. Het valt niet mee, na twintig jaar je huwelijk op de klippen.” Heleen antwoordde dat ze blij was dat ze eindelijk van die lul af was. Ze voelde zich heel gelukkig nu, en bevrijd. Dat was ik ook wel met haar eens: “Het moet ook wel een verlossing zijn, eindelijk niet meer steeds aan de zijde te hoeven wezen van een verstofte, aftandse televisiepresentator die het grootste deel van zijn carrière bij debielenzender SBS6 had doorgebracht. Je zal er maar  mee getrouwd zijn. Proficiat!” Heleen klapte uit de school. Zij zag een mooie tijd in het verschiet als naaimachine en mannentestster. Dat baarde mij wat zorgen “Pas op, Heleen, het is nooit verstandig om je werk mee naar huis te nemen.” Verbaasd antwoordde de schrijfster van morsige softpornoboekkies dat het bij haar juist andersom was gegaan. Van haar smerige gedachten had ze haar werk gemaakt. Ik hoorde een kletterend geraas. En een scheldpartij. Heleen maakte haar voormalige echtgenoot uit voor onhandige randdebiel. Het geraas bleek afkomstig te zijn van een stukgevallen beeld van Artemis, zoals u allen weet de godin van de jacht. Tsja, de krullenbol was nu eenmaal niet zo handig. In het met bloed, zweet en tranen bij elkaar verdiende huis was niets veilig voor zijn onhandige klauwen, schreeuwde Heleen in de hoorn. Ik concludeerde dat van een enigszins ordentelijk telefoongesprek geen sprake meer kon zijn, dus ik verbrak de verbinding.

Vandaag werd nog een verbinding verbroken. Of eigenlijk gistermiddag. De Fyra tussen Amsterdam en Brussel. Nadat al eerder hoogspanningskabels door het plafond naar beneden sodemieterden, deuren van de trein afvielen, het ding keer op keer door raadselachtige elektronicastoringen urenlang niet van zijn plaats te krijgen was, blijkt nu, dat als het sneeuwt, de onderkant er zo’n beetje onder vandaan lazert. Ik ben zo enorm lacherig. Dan heb je een trein van tientallen miljoenen per stuk, lazert de onderkant eruit. Doet me erg denken aan die auto’s waar Fred en Wilma in rondreden. Juist. The Flintstones. De politie noemt een van de weg gehaald roestig wrak weleens een Flintstone-auto. De NS heeft een Flintstone-trein. De Flintstone-Fyra. De verantwoordelijken hebben het Nederlandse treinsysteem teruggeworpen tot in het stenen tijdperk. Echt een geweldige prestatie. Het schijnt dat de kantine van het NS-hoofdkantoor de champagne heeft afbesteld. Er valt niets te Fyra. En de directie regeert weer met harde hand: het is duidelijk dat je de teugels echt niet zomaar kan laten Fyra. Hoe dan ook: bij de internationale afdeling van de NS is het zo dat onkunde en amateurisme hoogtij Fyra. Mijn moeder zei vroeger weleens ‘van een mooi bord kun je niet eten.’ Van een lelijk bord natuurlijk ook niet. Dat is de Fyra. Een spuuglelijke trein, die tot geen enkele wezenlijke prestatie in staat is. Ze noemen dat ding ook wel Vogelbekdier. Vogelbek? Wassen neus, zal je bedoelen.

Nog een wassen neus is de gedachte, dat particulier onderwijs beter is dan het onderwijs dat door de overheid wordt georganiseerd. Heus, dat is natuurlijk een wijdverbreide misvatting. Kijk maar naar de particuliere school Agnus Dei in Valkenswaard. Die hebben een directeur die vastzit voor ontucht met een leerling. Ik vind niets verwerpelijker dan seks met kinderen die in een van de dader afhankelijke positie verkeren, zoals leerlingen op een school. En dan helemaal als het gaat om kinderen die door autistische stoornissen sowieso wat minder weerbaar zijn, zoals de leerlingen op Agnus Dei. Het wordt nóg vieziger. Die directeur blijkt nu ook een gezellige portie kinderporno te bezitten. De school is inmiddels gesloten, en dat lijkt me meer dan prima. Enge man, die directeur. Waande zich God in zijn eigen school. Tegenover de rechercheur  die hem verhoorde, schijnt hij te hebben verklaard dat hij door zijn lichte vorm van dyslexie het bord op de gevel van de school niet goed had gelezen. In plaats van “Agnus Dei” las hij steeds “Anus Dei.”