Wilt u hier even tekenen?

"Hallo, ik ben Janne en ik verzamel mooie momenten. Willen jullie me helpen?" Janne pakt een dozijn viltstiften uit haar trommel en legt twee lege ansichtkaarten op het tafeltje. Een dame van - ik schat - richting de dertig stopt haar mobiel terug in haar bruine leren tas. De jongen tegenover haar van ongeveer dezelfde leeftijd haalt de witte oordopjes uit zijn oren en vraagt nogmaals aan Janne wat er precies van hem wordt verwacht. "Wil je me helpen door een mooi moment te tekenen dat je afgelopen week hebt meegemaakt?"

Janne ken ik via de social media. We hebben allebei iets met de trein. Janne treedt 'live' op in de trein, ik schrijf over mijn belevenissen op en rond het spoor. We hebben al langer het idee om eens samen met de trein te reizen en op 15 december 2012 - tijdens haar 'Pluk je Momenten Wintertoer' - is het dan eindelijk zo ver. "Vandaag heb ik opeens veel tijd over", sms ik haar en dus spreek ik met Janne 's ochtends af dat ik 's middags vanaf Utrecht met haar meereis richting Zwolle. "En als het gezellig is, misschien wel tot Leeuwarden", voeg ik daaraan toe. "Wat drink je?" "Groene thee is erg lekker, dankjewel." Met een beker groene thee in mijn linkerhand en in mijn rechterhand een beker koffie voor mijzelf wacht ik op het perron op Janne. Daar komt ze aan. Bepakt met een enorme rugzak en met een grote glimlach op haar gezicht pakt ze haar thee aan. We schudden elkaar de hand. "Zit je liever boven of beneden?", vraag ik haar.

Janne heeft - net als ik - een tactiek waar en wanneer ze de trein instapt. Bovenin de dubbeldekker zijn meer zogenaamde 'vierplekken'. "Die mensen zijn sneller in voor een praatje", zegt Janne. Ik vertel haar dat ik het liefst als een van de laatsten instap. Dan heb je namelijk écht een keuze. We drinken samen en alsof we elkaar al jaren kennen, praten we over onze persoonlijke levens. Over vriendschap en relaties.

"Mag het ook een tekst zijn?", vraagt de jongen. Zijn ansichtkaart is nog helemaal leeg. Hij kijkt bij zijn overbuurvrouw die al druk in de weer is met de viltstiften.

Janne wordt blij van de tekeningen die de mensen maken. Maar daar is het haar eigenlijk niet om te doen. "Het mooie is dat de mensen zomaar met elkaar in gesprek gaan en hun momenten delen met de andere reiziger. Momenten waar ze anders niet zo maar bij stil zouden staan. Die kaarten en de tekeningen zijn dan eigenlijk maar bijzaak."

En inderdaad. De jongen naast ons is al druk in gesprek met zijn overbuurvrouw over het moment dat zij aan het tekenen is. Haar moeder is herstellende van een ziekteperiode. Ze heeft tranen in haar ogen. De jongen luistert geïnteresseerd en vergeet zijn eigen moment volledig. Zijn ansichtkaart blijft blanco. Vlak voor Zwolle geeft de dame haar tekening waar de emoties vanaf springen aan Janne. Voordat ze de trein verlaten, zie ik ze nog visitekaartjes uitwisselen.

Zonder Janne had de jongen met zijn oordopjes in naar buiten zitten staren. Zonder Janne had de dame de hele reis aan de telefoon gezeten. Zonder Janne hadden deze twee mensen ieder hun weg vervolgd om elkaar vervolgens misschien nooit meer tegen te komen.

Door mijn gesprek met Janne gaat de tijd zó snel, dat ik onderweg alsnog besluit mee te reizen tot Leeuwarden en zelfs ook weer terug naar Zwolle. Daar nemen we - zo'n twintig tekeningen later - afscheid van elkaar.

Onderweg naar huis denk ik na over ons gesprek. Over 'Pluk je Momenten'. Over vriendschap en relaties. En ik fantaseer over het 'treinstel' dat wellicht is ontstaan tijdens onze heenreis.

Misschien zitten zij over vijf jaar wel naast elkaar in het gemeentehuis voor de ambtenaar van de burgerlijke stand. "Dan mogen jullie hier even tekenen..."