De libelle die aan de dood ontsnapte

Een libelle gevangen in een spinnenweb, het is een triest gezicht. Pootjes, vleugels, lijf en kop, alles aan alles vastgeketend met ragfijne glinsterdraden. Vleugels, gemaakt voor precisieduikvluchten of om stil te hangen in de lucht, brommen machteloos.

Voorzichtig sloot ik mijn hand om het insect en trok het los uit de dodelijke val. Het was slechts een begin van bevrijding, al die kleverige draadjes tussen al die tere ledematen belemmerden zijn bewegingen. Met behulp van een takje, haalde ik behoedzaam draadje na draadje weg. De libelle liet me begaan, hij leek er vertrouwen in te hebben. Met pootjes die vrijkwamen hielp hij mee zoveel hij kon.

Helemaal schoon kreeg ik hem niet maar na een tijdje bleek hij in staat om weg te vliegen, kennelijk had hij het er zonder blijvende schade van af gebracht. Een paar meter verderop maakte hij een keurige landing op een blaadje van een struik, misschien om van de schrik te bekomen. Even later zag ik hem niet meer.

Ik had een wezen in nood gered, reden om trots op mezelf te zijn. Maar als het web bewoond was geweest, had ik er dan goed aan gedaan de libelle te bevrijden? Door een spin van zijn maal te beroven, teken je zijn doodvonnis, tenzij hij tijdig een andere libelle vangt, of een vlieg.

Het resultaat is dus lood om oud ijzer, wat is dan de zin van mededogen? Vooral omdat levens redden ook nog eens tegennatuurlijk is. Liefhebbers van zingeving die naar de natuur kijken voor inspiratie, moeten geshockeerd zijn. De zin van het leven zit hem in doodgaan.

Ouderen gaan dood om ruimte te maken voor jongeren. Ook een libelle die opgepeuzeld wordt door een spin, draagt bij aan de volgende generatie, al is het die van spinnen. Hij kan gerust gemist worden, net als die spin. Of een mens.

Niet zinvol genoeg? Dan kan je twee dingen doen: In een God geloven voor wie elk afzonderlijk schepsel uniek is, wat moeilijk is vol te houden. Of door het zelf beter te doen. Ik zou een libelle altijd redden, juist omdat het niet zinvol is. De natuur een minuscule loer draaien, een split second die immense gehaktmolen laten haperen. Voor ik er zelf in verdwijn.