Telefunny

Ik ben om. Hartstikke. Als een belegen bakvis voor Robbie Williams. Helemaal door de knieën. Echt, als het woord ‘om’ een overtreffende trap zou hebben, zou ik omst zijn. Het was me al voorspeld, maar ik wilde er niet aan. Eigenwijs hè, net zoals die nieuwe liefde van me, maar daar kom ik later nog op terug.

Natuurlijk was ik al eerder gezwicht. Voor een van zijn voorgangers, de eerste Phono Sapiens zeg maar. Een oerdegelijk hardplastic geval mét antenne. Omdat het ineens wel erg belangrijk werd om bereikbaar te zijn. Het ding bleek onverslijtbaar. Jammer, want behalve dat hij zo groot was als een pak melk, had hij nog een ander groot nadeel: je kon er alleen maar mee bellen. Dus kwam er toch een opvolger. En nog één en nog één en nog één. Totdat ik zelf vond dat ik het eindstadium wel zo’n beetje bereikt had. Qua mobiele telefoons dan, hè? Maar de ontwikkelaars van dat spul waren het daar niet mee eens en uiteindelijk moet je dan als je ‘in de communicatie zit’, zoals ik, wel mee.

“Ik herinner me de tijd nog wel dat je zo’n bakbeest in de gang had staan, van alle kanten besnoerd en bedraad, op een kastje met een laatje waar een vuistdik papieren telefoonboek en de Gouden Gids in lagen”, verzucht ik nog wel eens hardop. “Jaaaa, vroeger!” hoor ik mijn zoons dan happen, “Vroeger toen alles beter was zeker?” Maar dat hoor je mij niet zeggen. Ik kan me de gevechten met dat ding nog levendig voor de geest halen. Stond je net lekker met je beste vriendin te beppen, bleken pap en mam een soort van uitdragerij georganiseerd te hebben, waarvan het hele logistieke gebeuren zich afspeelde in diezelfde gang waar jij net  je hart stond uit te storten. Of dat je de hoorn van de haak nam – ja ja, kinders; ‘hoorn’ en ‘haak’ werden toen nog letterlijk gebruikt! - en je sleurde het hele gevaarte van dat kastje af omdat het krulsnoer zich ergens halverwege gezellig in elkaar gekruld had. Of je bleef met je vingers in de opening van de draaischijf plakken omdat je zusje er met haar lollyvingers aangezeten had. Gevolg: verkeerd verbonden. En daar waren ze in die tijd echt niet blij mee, hoor! Moest je helemaal naar de gang, naar dat kastje, naar dat onding met weerbarstig krulsnoer om erachter te komen dat een onbekende Miss Stickyfingers met d’r  jatten aan de draaischijf vast zat. Nee, telefoneren was in die dagen geen pretje. Daarom omhels ik het hoorn-, haak-, draaischijf- en draadloze tijdperk van harte. Maar zo’n smartphone, is dat nou allemaal wel zo nodig?

Misschien is het wel de naam die mij bevooroordeelde. Liever blijf ik in de illusie dat ik slimmer ben dan mijn mobiele accessoires. Maar: “Altijd je kantoor bij de hand”, riep een collega-zzp’er en: “De mogelijkheden zijn eindeloos”, riep mijn man. En toen werd Esther toch nieuwsgierig.

En nu zijn we dus onafscheidelijk, mijn Galaxy Es en ik. Natuurlijk heb ik het ding helemaal verestherd. Bedrijfslogootje op het startscherm, geinig ringtoontje erin en een rubberen beschermhoesje erom; wit met cirkels en bloemen in heel veel kleuren. Heel erg love, peace en happiness.  Dat is nog niets vergeleken bij wat zich allemaal ín het ding afspeelt. Noodzakelijkheden zoals agenda, e-mail, navigatie en voicerecorderfunctie, maar ook Twitter en Facebook. Daarnaast heb ik een app voor iedere  denkbare situatie: een wekker, een spiegel, een valuta-omreken-dinges, een H&M-storelocator, een app’je waarmee ik de penisgrootte van ieder potentieel interessant manspersoon dat ik tegenkom kan inschatten, en ga zo maar door. Allemaal zaken die zo onmisbaar zijn dat ik het me niet meer voor kan stellen dat ik ooit zonder heb gekund. Dankzij mijn smartphone is er zelfs altijd iemand die met me wil scrabbelen. An app a day keeps the doctor away, is tegenwoordig mijn mobiele devies.

Maar wat er ook aan heerlijks in dat app-storetje te krijgen is, de grootste openbaring is toch wel Whatsapp. Wat communiceert dat lekker, zeg! Tekst en beeld vliegensvlug heen en weer, door middel van de vingertoppen, maar ook – en dat is echt een vondst – spraakgestuurd. En dan zijn we weer terug bij waar ik mee begon, want mijn favoriete app blijkt nogal eigenwijs met gesproken taal om te gaan. Gek genoeg vind ik dat een enorme geruststelling. Hoe slim mijn digitale personal assistent ook is, op taalgebied kan hij nog heel wat van mij leren.