Boef zoekt vrouw

Jottem! Joechee! We krijgen er weer een prachtig programma bij op de Nederlandse televisie. En een concept om je vingertjes bij af te likken. Gisteravond kwam Xander de Buisonjé daar in het programma “Pauw en Witteman” over vertellen.
Ik vond meteen al dat Xander er zo braaf uitzag. Een grijs vest waar mijn opa jaloers op zou zijn geweest, met daaronder een keurig wit overhemd. Zoals ik hem ken, heeft Xander altijd zo’n boeventronie, een baard van drie dagen, een wild ongecontroleerd kapsel… Eerst dacht ik dat hij bevangen was door de hype van de Beatles, met zijn nieuwe bloempottenkapsel, maar later begreep ik, dat dit het programma ten goede moet komen. Immers, als Xander eruitziet als de boef, dan schept dat natuurlijk verwarring.

Xander mag van de dokter een half uur praten en daarna moet hij weer een half uur zwijgen. Helaas koos hij bij Pauw en Witteman voor een half uurtje praten. Xander heeft zijn stembanden op laten rekken voor een beter stembereik. Dit is fijn voor zijn zangcarrière. Dat hij er zelf weinig vertrouwen in heeft dat hij die weer op de rit gaat krijgen blijkt wel uit het feit dat hij nu een tv programma gaat presenteren. Het programma krijgt de schone naam: “Want zij gelooft in mij”,  en de NCRV gaat het uitzenden. Xander wil in dit programma ex-gedetineerden aan de vrouw helpen. Een nieuwe liefde moet deze mannen helpen om op het rechte pad te blijven. Het is moeilijk voor gedetineerden om een nieuw leven op te bouwen als ze de gevangenis weer mogen verlaten. Bijna de helft valt binnen een jaar weer terug in het oude gedrag.
Vaak hebben ze geen huis, geen baan en geen relatie. Maar als ze een van deze drie essentiële dingen wél hebben in hun leven, of alledrie, dan pakt het vaak beter uit, en blijven deze mannen op het rechte pad. Het ging alleen maar over mánnen die uit de gevangenis komen, over vrouwen werd niet gerept in het programma. 

Handig! Slim! Een soort vrijwillige burgerwacht. Normaal gesproken krijgen ex-gedetineerden veel begeleiding om weer in de maatschappij te kunnen functioneren. Maar dat hoeft allemaal niet meer. Er werd –naar mijn mening een tikje denigrerend– gesteld, dat vrouwen toch al de rol op zich nemen dat ze hun partner willen veranderen en verbeteren, dus dit zou een kans bij uitstek zijn.
Maar stel je voor. Je bent een crimineel –geen grote crimineel hoor, wat fraude hier, wat draaideur-diefstalletjes daar-  en je hebt twee jaar in de bak moeten zitten. Je hebt je wasknijper-in-mekaar-zet-loon bewaard om eens even lekker los te kunnen gaan als je weer vrij komt, want die poster van Yolanthe begint er nu wel héél vlekkerig uit te zien, maar geen nood! Want wie staat daar met de NCRV-cameraploeg op je te wachten bij de uitgang? Juist! Xander! En Xander neemt je mee naar een soort van paradijs, waar je de vrouwen voor het uitkiezen hebt.
Wat voor vrouwen zullen zich opgeven voor dit programma? Als je nou zo’n type bent dat na elke mislukte relatie roept: “Ik val ook altijd op foute mannen!” dan is dit wel je kans. Nu wéét je van tevoren, dat je een man treft die foute dingen heeft gedaan, maar jij bent de uitverkoren persoon die dat in de toekomst kan voorkomen. Wat prachtig.

Het zou eigenlijk best tot een samenwerkingsverband kunnen komen tussen al dit soort programma’s. Zondag gaat er weer een seizoen ‘Boer zoekt vrouw’ van start, en daar blijft toch altijd een aantal afgewezen dames van over. En wat is nou het verschil? Een boer is toch eigenlijk ook een soort van gedetineerde, al heeft hij zelf voor een leven gekozen tussen de hekken met prikkeldraad? Een boer gaat toch ook niet op vakantie, komt toch ook alleen maar buiten om te luchten en staat niet met beide benen in de maatschappij? Anders zou een boer wel op eigen kracht een levenspartner kunnen vinden. Toch?

Maar goed, de afgewezen boerinnen zouden een rol kunnen vervullen in het programma ‘Want zij gelooft in mij.’ En als zo’n relatie tussen de ex-gedetineerde en zijn Florence Nightingale mislukt, omdat hij het tóch niet laten kon om er met haar bankpas vandoor te gaan, dan kan zij hier in het programma ‘Opgelicht’ over praten.

Het viel Xander nogal tegen dat er nogal wat commentaar kwam op het programma waar hij zelf zo warm voor loopt. Een van de andere gasten, Sjef van Gennip, de directeur van Reclassering Nederland, stelde dat het al moeilijk genoeg is voor ex-gedetineerden om terug te keren in de maatschappij. En dat er over hun ruggen nu gigantische kijkcijfers gehaald moesten worden, ook omdat er na de relatiebemiddeling van Xander geen begeleiding meer zou zijn. Xander was verbaasd. Het was toch een programma van de NCRV, een buitengewoon integere omroep? Ja, meneer van Gennip! De NCRV gééft niet eens iets om kijkcijfers!

Hebben we nu dan echt alles gehad? Eens even denken… het leven van de mens begint als hij geboren wordt. Ja! Bevallingen hebben we te kust en te keur gezien op de tv. Mensen hebben elkaar ten huwelijk gevraagd, live konden we het ja-woord zien van menig trouwlustig stel, relatieproblemen werden met de video’s van Robbert ten Brink naar tevredenheid opgelost, we hebben pubers geruild, met baby’s gefluisterd, de geest van opa naar beneden gehaald die nog steeds heel veel van zijn kleinkind bleek te houden, huizen opgeknapt van angstige vrouwen van wie de man klusser bleek te zijn, een schuldhulpverleningsprogramma voor mensen in financiële nood, wensprogramma’s voor zieke mensen die nog zo graag parachute wilden springen, mensen die hun talenten hebben laten zien, je in je blootje laten fotograferen in een konijnenhok, ja, volgens mij hebben we alles wel gehad.

Nee! Toch niet! We worden geboren, maar we gaan óók dood. Het programma ‘Over mijn lijk’ ging al wel ver door met mensen te praten die weten dat ze dood gaan, maar het echte sterven? Nog nooit gezien op de tv. Jammer. “Bloot-gewoon” heeft “Dood-gewoon” overgeslagen!
Ik doe zomaar, gratis en voor niks, een concept cadeau aan de omroepen. Wie het eerst komt, die het eerst maalt. Luister.
Het programma gaat heten: “Pik je lijk.” Er mogen alleen mensen aan meedoen die zéker weten dat ze binnenkort doodgaan. Een doktersverklaring is dus wel vereist. Je maakt reclame voor het programma door de pakkende slogan: “Doe mee aan ‘Pik je lijk’ en win de begrafenis of crematie van je leven!”
Dat is toch leuk? Tien kandidaten, en elke week valt er eentje af. De kijkers mogen hun favoriet kiezen, en kunnen sms-sen voor hun terminale patiënt. De familie van de stervende wordt nauwlettend gevolgd, het testament wordt alvast vóór de dood van de kandidaat bekend gemaakt, zodat de ruzies tussen de familieleden vóór de camera’s kunnen worden uitgevochten. Grappig hè? Workshops ‘kist beschilderen’ en ‘urnen bakken’. En de sterfscène zelf, dat is natuurlijk de slagroom op de taart. Mooi inzoomen op de kandidaat, zodat je de laatste woorden ook écht allemaal kunt horen, de tranen op het gezicht van de nabestaanden… En de winnaar krijgt de begrafenis van zijn leven. Misschien wordt de as uitgestrooid boven de Caribische zee,  of wordt hij begraven op de maan.
Zo kan een programma als “Ontdek je plekje” ook weer in ere worden hersteld.

Dus: aan alle terminale patiënten in Nederland de volgende oproep: geef je nú op voor het programma “Pik je lijk!” En doe het snel… voordat het te laat is.