Zondagavond half negen. De kinderen liggen te slapen en ik lees het weekjournaal nog even door. Mijn blik blijft hangen bij het stukje wat ik afgelopen week schreef over een kankerspelletje op Facebook. En weer keren mijn gedachten terug naar eind mei 2005.
'Aloysius, ik ga even naar Caroline. Het gaat niet goed met Moppie. Ze heeft de laatste tijd last van stuipen, suikerziekte, ze ziet niet meer goed, ze kotst de boel steeds onder en geeft geen kopjes meer. Caroline is bang dat ze haar moet laten afmaken en is in alle staten. Ik ga maar een beetje helpen. Gezelschap is belangrijk voor haar in deze moeilijke tijden.' Na deze woorden trok Teutje Kreukel de buitendeur achter zich dicht.
