Terwijl mijn halve vriendenkring het ene na het andere kind eruit poept, of als juf dertig kinderen tegelijk vaker ziet dan hun eigen ouders, zit ik in het weekend met mijn komkommer naar Disneyfilms te kijken. Zoals met alles loop ik een beetje achter: ik was de laatste met een Smartphone, ik schrijf met een vulpen en ik had dan wel een schattig moeder-dochter duet in een auto gezien met het nummer Love is an open door, maar Frozen ontbrak nog. Tot afgelopen weekend.

Het wapen van Alfredo rookte uit de loop. Hij liep naar Dick en keek hem strak aan. Dick was naast Karl geknield die kermde van de pijn. Ik knielde nu naast hem en verleende hem eerste hulp. Dick stond op, hij keek Al nu ook strak aan. Hij kende zijn machtspositie maar al te goed. Als Al hem nu zou doden, dan zou er niemand zijn die zijn werkzaamheden en zijn kennis kon evenaren. Al tilde zijn wapen op, de loop richting Dicks gezicht.