De ultieme FOK!-column

Johan Cruijff zei het al: 'Ja Danny, ik wil.'
Vervolgens ging-ie met losse handjes schitteren. Alleen armpje omhoog, bij een doelpunt. Dan ook nog eens uit de losse pols. Ze waren immers getrouwd in gemeenschap van bescheiden goederen.

De echte grootheden, kennen namelijk hun plaats. Die doen niet moeilijk. Teren niet op zichzelf. De tering wordt wel naar de nering geschopt. Er is namelijk een tijd van op-tijd komen en op-tijd afscheid nemen. Op z'n tijd dan, op zichzelf, zonder de rest verwaarloosd achter te laten.
Sommige geniale voetballers worden geweldige trainers. Sommige middelmatige voetballers ook. Daar is geen pijl op te trekken. Echter, de geniale ex-voetballers weten als trainer wat delegeren heet. Ze overzien, ze schikken, ze beschikken. Met open vizier. Omdat een gesloten vizier de blik vernauwt.

Ik zal het niet te veel op metaforen gooien, zo'n vaart zit er niet achter, maar is het niet overduidelijk dat de Johan Cruijff van internettend Nederland vergeten heeft te delegeren? Dat "onze" Danny, de echtgenote is geworden van zichzelf? Zich verschuilend achter termen als "Zo deden we het 20 jaar geleden al, dus nu ook." Dat "onze" Danny te lang is blijven stilstaan (Hier zit een Koos-grap in)
Dat mensen met een oprecht hart voor FOK! gewoon worden weggezet, alsof ze in de wachtkamer van Madam Tussaud een bakje koffie moeten gaan halen.

Ik weet, ik vertegenwoordig niet de gemiddelde FOK!ker. Ik ben ook maar een mens van vlees en bloed. Die 700.000 posts heeft geplaats, 30.000 topics heeft geopend. Een eigen smiley heeft. Een eigen forum heeft gekregen door de inmiddels gepermbande Remlof. Remlof die tot het laatste vocht om FOK! te redden.

Cruijff is overleden. Zie wat er met Ajax is gebeurd. De Cruijff van internettend Nederland, de enige verlosser die FOK! kan redden leeft nog. Doe iets met de witte zakdoekjes. Uit de losse pols. Later snuiten we er onze neus mee, en halen we onze neus er voor op.