Projectie

De dia- en de overheadprojector, kennen jullie ze nog? In ieder schoolgebouw was er wel ergens een te vinden. Vroeger dan. Die tijden zijn voorbij. Zelfs de beamer is op dit moment het veld aan het ruimen. In zijn plaats is het digitale scherm gekomen. Reusachtige flatscreens laten de leerlingen tegenwoordig alles zien wat hun hartje – of dat van hun leraar – begeert. Ontspiegeld en wel.

Je zou zeggen dat het aldus gedaan is met de projectie. Maar er is een nieuw soort projectie voor in de plaats gekomen: die van ouders op hun kinderen. Ouders willen het beste voor hun kind, dat is duidelijk. De opvattingen over wat ‘het beste’ dan eigenlijk inhoudt, lopen wel uiteen. Want waar gaat de helft van de kinderen na de basisschool naartoe? Juist, het vmbo. En laat dat nou niet per se de richting zijn waarvan hun ouders vinden dat ze erheen moeten. Aim high, dream big. Als het niet meer voor jezelf lukt, projecteer je verlangens dan op je kind.

In de onnavolgbare en tegenwoordig onvermijdelijke hitserie ‘De Luizenmoeder’ werd dit onlangs mooi geïllustreerd. Wij leerkrachten herkennen veel, maar er wordt in deze comedy ook flink overdreven. Ouders laten ongeveer ditzelfde geluid horen, al schijnt het gekibbel over scores en ‘wie-bij-wie-mag-spelen’ vrij realistisch uitgebeeld te worden. Zo ook de projectie. In de laatste uitzending wordt het de ouders maar niet duidelijk dat het leesniveau van een kind in groep 3 helemaal niks wil zeggen over de opleiding die ze later gaan volgen. Een sterretje kan best professor worden, en een zonnetje kan een decennium later carrière maken als interieurverzorger. Ouders maken zich snel druk: ‘Krijgt mijn kind wel voldoende aandacht?’ ‘Komt ‘ie zo wel vooruit?’ ‘Kan ze niet wat extra uitgedaagd worden?’ ‘Waarom plakken jullie er een label op dat mij niet zint en/of uitkomt?’ Goed, ik overdrijf hier ook wel een beetje. Een beetje maar.

Ouders waarderen het harde werken van de leerkracht van hun kind echt wel. Dat spreken ze ook regelmatig uit. Je kunt natuurlijk niet iedereen te vriend houden, maar de meeste kinderen krijgen thuis heus wel van papa of mama te horen dat ze hun best moeten doen om te kunnen leren. Dat de meester of juf toch wel gelijk heeft als er op het rapport bij inzet ‘matig’ te lezen staat. Zeker, er komen ook wel ouders verhaal halen, ook al is dat niet altijd terecht. Het zijn namelijk gewoon mensen. Met dezelfde mensenwensen. En dezelfde mensenstreken. Soms komt het in de krant, maar dat is dan vaak een exces. Ja, ouders gaan nog regelmatig op hun kind zitten, zodat het niet naar boven kan klimmen. Maar dat doen ze dan wel uit liefde.

Deze column werd geschreven door Bas van schrijverscollectief Kaf.