Niet ieders wil is wet in Hilversum

Ik word altijd een beetje blij als ik Sonja Barend weer eens op tv zie. Zoals dinsdagavond in De Wereld Draait Door. Of is weemoedig een beter woord? Dat je terugdenkt aan Sonja Op Vrijdag. Of zaterdag natuurlijk. Waarin Paul de Leeuw, in 1985 met 'Vlieg met me mee,' zijn televisiedebuut maakte. 

Er een nieuwe ster was geboren. Adelheid Roosen, als prototype schreeuwend takkewijf, probeerde Boudewijn Büch de les te lezen. Een aankomende ster zichzelf, met beide benen, op aarde terugvond. Een jonge Wilfried de Jong, geflankeerd door een iets oudere Martin van Waardenberg, Sonja vol op de bek pakte. Geer en Goor tegenwoordig stinkend jaloers zouden zijn op deze sterretjes. Dat je pas een echte Nederlandse ster werd als je, zoals Ruud Gullit in 1987, bij Sonja je beste beentje voor had mogen zetten.

Dan is weemoedig inderdaad het juiste woord. Het gevoel van weemoed wordt alleen maar groter, als je ziet aan wie Sonja de naar haar vernoemde prijs mag uitreiken. Helaas geen kus van Sonja voor de genomineerde Wilfried vanavond. Na de STER speelt zijn club Feyenoord in de Champions League. Misschien weer eens reclame voor het Nederlands voetbal. Een Amsterdamse ster zal dan goedkeurend en glimlachend uit de hemel toekijken. Terwijl Geer en Goor hand in hand zien dat alles weer op zijn pootjes terecht is gekomen. Voor straks: 'Lekker slapen, en morgen gezond weer op.'