Waardeloze verzorgingsstaat
Vangnet na vangnet, hulp voor jan en alleman, subsidie voor dit en subsidie voor dat. De verzorgingsstaat gaat veel te ver. Het is kostentechnisch allang een probleem, maar ideologisch is er ook veel mis met onze huidige verzorgingsstaat.
De verzorgingsstaat heeft ons in het prilste begin veel goeds gebracht. Invaliden, langdurig werklozen en bejaarden hadden en hebben hulp nodig om het hoofd boven water te houden. Zij hebben echter meestal niet veel kennissen of familieleden om op terug te vallen en dan moet de overheid inderdaad bijspringen. De uitbouw van de verzorgingsstaat ging en gaat echter veel te ver.
Veel mensen lijken te vergeten dat de overheid van oudsher niet optreedt als paternalistische instelling. Het is niet iemand waarbij je kunt uithuilen als de wereld je onrecht heeft aangedaan of als het leven wat moeilijker is dan je had gedacht. De overheid heeft mijns inziens enkel bestaansrecht als een instelling die een cultureel en sociaal gebonden groep mensen beschermt tegen de anderen en tegen elkaar. Dit wordt tegenwoordig door velen anders gezien.
De gevolgen zijn duidelijk zichtbaar. Mensen rollen over elkaar heen om dingen te verbieden, te laten zien hoe zielig ze als groep zijn en subsidies aan te vragen voor alweer een project zonder toegevoegde waarde. Daarnaast eisen ze ten alle tijden geld van de overheid voor hun zogenaamd moeilijke leven, om vervolgens nog maar eens te zuchten als een ander wel geld krijgt en zij niet. De verzorgingsstaat zorgt ervoor dat inwoners niet meer autonoom willen leven en eigen verantwoordelijkheid willen nemen voor hun acties.
De verzorgingsstaat zorgt voor apathische burgers die zelf niets meer willen ondernemen. De enkeling die zich wel wil ontworstelen aan de geestdodende middelmaat, wordt het erg moeilijk gemaakt. Het wordt hun niet verboden, maar elk initiatief wordt onmogelijk gemaakt door opgelegde wetten en regeltjes. Voor elke stap die zij buiten de gevestigde paden zetten, zijn er weer nieuwe regelingen en verordeningen die hun belemmeren om het iets anders te doen. Elk initiatief wordt monddood gemaakt en is gedoemd te falen.
Ook de normale burgers zelf merken het. Zij worden in een keurslijf gepropt, zoals de overheid dat wil. Hun scholing wordt betaald, hun oude dag wordt betaald, geen zorgen in het werkzame leven. Nooit hoeven nadenken, maar de gebaande wegen bewandelen en alles komt wel in orde. Ambitie speelt geen rol meer, er is immers niets meer te vinden buiten de middenmoot.
Is de verzorgingsstaat dan zo slecht? Welnee, zolang het maar basaal blijft. Zorgen dat mensen niet van de honger om hoeven te komen, een dak boven het hoofd hebben en basale zorg krijgen als dat nodig is. Buiten dat heeft de overheid niets te zeggen over de invulling van het leven van de burger, ook niet als dat mogelijk zelfdestructief is. Doordat mensen kunnen falen, neem je ook ambitie weer serieus.
Zoals Fortuyn het al zei: onze verzorgingsstaat valt niet zomaar te repareren of te hervormen, maar zal vanaf de grond opnieuw moeten worden opgebouwd. Alle regelingen en wetten moeten teruggedraaid worden. In plaats daarvan moet er een nieuw stelsel komen, die zich enkel beperkt tot de basale functie: alleen hulp voor degenen die niet voor zichzelf kunnen zorgen.
