Kinderen leren hun eigen licht te zijn in de wereld
Welke indruk krijgt een baby als het ter wereld komt? Een liefdevolle, levende en veilige plek, of een eenzaam, klinisch en liefdeloos oord? Zijn mensen blij met ‘m? Voelt het zich welkom, thuis en hebben de ouders de tijd en rust om hem te leren kennen?
Of krijgt het hier al een indruk van hoe gejaagd en egoïstisch mensen zijn en er geen aandacht is voor elkaar?
Hoe groeit een kind op? Mag het op eigen benen gaan staan als het eraan toe is? Mag het zelf ontdekken wat bij hem past of niet, terwijl het zich steeds geliefd weet? Heeft het bewegingsvrijheid en mogelijkheden om de omgeving te onderzoeken?
Of wordt het alleen gelaten, of afgestaan aan vreemden (zoals de kinderopvang) of slaan mensen zijn ontwikkeling in boeien, uit angst, gewoonte of omdat het zo uitkomt?
Kan het kind een band opbouwen met de natuur? Opgroeien in een kleurrijke, geurige en ‘groene’ wereld. Een levendige wereld. Of zit het geparkeerd achter de televisie en groeit het op tussen beton en elektronica?
Mag het zelf wandelen als het heeft leren lopen, of moet het stil in een wagentje zitten?
Wat krijgt het te eten? Pure dingen zoals de natuur het bedoeld heeft? Mocht het moedermelk drinken, wat perfect afgestemd is op zijn behoeften en de band met de moeder helpt intact te houden? Kreeg het de borst als het honger had? Of ging het voeden volgens een schema, kwam de melk uit de fabriek en negeerde men de signalen van het kind?
Mag het naar z’n lichaam luisteren of wordt het eten door de keel geduwd?
Kan het bij iemand terecht met angsten, zorgen, boosheid en verdriet, of hebben volwassenen het te druk met zichzelf, hun werk en ‘sociale’ leven.
Voelde het kind zich gehoord, serieus genomen, of moet het vooral zwijgen?
Gaat het met plezier naar school? Leert het daar over het leven? Hoe je voor jezelf kunt zorgen? Of moet het vooral in de pas lopen en taakjes doen die stress geven en waar het de zin niet van ervaart?
Was school een plek waar het andere kinderen kunt ont-moeten, waar een nieuwe wereld voor je kind opengaat, of voelt het zich vooral een lastpost? Uitgeleverd aan de maatschappij?
Het voelt als mijn levenstaak om kinderen een stem te geven. Al vanaf mijn twaalfde heb ik me verdiept in opvoeding en kinderverzorging.
Kinderen zoeken affectie, steun en bescherming. Uiteraard hebben ze ook grenzen nodig. Grenzen die passen bij hun ontwikkelingsfase of bedoeld zijn om een situatie in goede banen te leiden. (Zoals het kind leren om veilig een weg over te steken.) Geen grenzen omdat dit de opvoeders toevallig zo uitkomt.
Het gaat niet om de perfecte ouder zijn (zoiets verwacht ik ook van niemand), maar beseffen wat een kind van nature nodig heeft en daarnaar leven. De volle verantwoordelijkheid nemen voor je eigen houding en gevoelens. Als een kind negatieve gevoelens opwekt, ga dan liever bij jezelf te rade, in plaats van het probleem bij het kind neer te leggen.
Liefdevol handelen. Kinderen leren hun eigen licht te zijn in de wereld.
Ik heb vaak gezien dat als een kind de ouder werkelijk vertrouwt en respecteert, het dan graag luistert en de ouder wil volgen.
Wat is er mooier dan een verdiende samenwerking tussen ouder en kind?
