Gemeentebegrafenis.
Gemeentebegrafenis.
Afgelopen maart is mijn vader overleden. Geen groot drama, hij had een respectabele leeftijd bereikt (87 als ik me goed herinner) en contact hadden wij al jaren niet meer. Tijdens de begrafenis hoorden mijn broer en ik dat hij aan een longontsteking was overleden, waarschijnlijk doordat er een stukje eten verkeerd terecht was gekomen.
We wisten niet dat hij ziek was of dat hij verhuisd was naar een instelling voor de opvang van demente bejaarden. Maar je kunt natuurlijk niet verwachten dat ze dat doorgeven als ze niet weten dat je bestaat. Pa wist dat namelijk al lang niet meer.
Dus afgelopen maart kreeg ik via via een email dat pa was overleden en dat ik, als oudste, een en ander moest regelen. Ik kreeg het e-mailadres en telefoonnummer van een contactpersoon van de gemeente waarin hij woonde. Het was vrijdagmiddag en telefoon heb ik niet, dus ik stuurde een e-mail naar die contactpersoon. Een ambtenaar beantwoordt geen email op vrijdagmiddag. Het hele weekeinde heb ik geprobeerd te bedenken wat ik moest doen, want ik wist niets. Niet of hij een begrafenisverzekering had, niet waar ik dat zou moeten zoeken en niet wat hij bij een eventuele begrafenis voor wensen had. Achteraf is het maar goed dat ik die vrijdag niet meteen op de trein ben gestapt want ik was naar het verkeerde adres gegaan, maar dat wist ik toen nog niet.
De maandag daarop kon ik via via bellen en tot mijn niet geringe opluchting was alles al geregeld. Datum en tijd voor de begrafenis waren al bekend.
Woensdagmorgen 10.00 uur. We moesten alle vijf van ver komen, maar we waren keurig op tijd. De stiefbroer met zijn vrouw, de halfbroer, de broer en ik. We stonden te wachten voor het gebouw waar je normaal gesproken naar binnen gaat, de plechtigheid bijwoont, een kop koffie met cake krijgt en dan weer huiswaarts gaat. Geen enkele beweging waar te nemen, de deuren waren op slot. Misschien waren wij de eersten van de dag? Iemand zich verslapen?
De stiefbroer zag een paar honderd meter verderop, bij de toegangspoort, een auto het terrein oprijden en gelukkig liep hij ernaartoe, want even later wenkte hij ons en bleek dat het de lijkwagen was met pa erin. Een keurig begrafenisbusje met 4 mannen in pak met hoge hoed, vergezeld van twee mensen van de gemeente (waaronder de contactpersoon)en een man waarvan ik aanneem dat hij van de begrafenisonderneming was.
Wat toen gebeurde was puur grappig. Ik heb niet gelachen, ik heb me keurig gedragen maar dat kostte moeite. Iemand kwam vragen of wij pa nog wilden zien. Nee, zeiden we allemaal. Misschien dacht hij dat wij niet wilden omdat wij het eng vonden. Hij stelde voor om zelf eerst te kijken hoe pa erbij lag. De kist werd opengeschroefd en hij kwam ons zeggen dat pa er mooi bijlag, dus dat we gerust konden kijken. Niemand ging. Dus de kist werd weer dichtgeschroefd en op een soort kar geplaatst. De mannen met hoge hoeden namen hun plaats in en de (kleine) optocht kon van start. Best grote begraafplaats, echt een eind lopen. Halverwege kwam er vijf vrouwen aanlopen die zich achter de 'stoet' aansloten. Geen idee wie dat waren. Later hoorden we dat het zijn verzorgsters of verpleegsters waren en dat het zo'n aardige man was. Altijd vriendelijk, met zijn Amsterdamse humor (zoals hij het zelf noemde).
Aangekomen bij de laatste rustplaats van pa (om het maar even netjes te zeggen), las de begrafenisondernemer een gedicht voor. Iets met als titel 'Herinnering'. Tja, herinneringen genoeg aan die man maar niet allemaal even prettig, dus wat mij betrft had dat gedicht niet gehoeven, maar voor een low-budget-begrafenis was het wel aardig. En we stonden erbij en keken ernaar. Geen aardige laatste woorden, bloemetje, schepje zand, niet eens een traan. Behalve mijn halfbroertje dan, die was diep verdrietig. En hij was ook precies de reden dat we toch waren gekomen. Hij heeft pa het langst en het best gekend. Een ook al had pa de laatste jaren nogal wat geld van die halfbroer verdonkeremaand, hij zou zijn maatje gaan missen.
Een gemeentebegrafenis. 't Was weer eens wat anders. Maar eerlijk is eerlijk, ook als we er niet bij waren geweest was pa in stijl naar zijn laatste rustplaats gebracht. O, en ik zag dat hij onderop ligt en dat er nog vier bovenop gestapeld worden, dus hij zal niet lang alleen zijn.
