Dag Mart, we gaan je nog missen.......

Laatst anderhalf uur genoten van het eerbetoon van DWDD aan DaMart. Je kunt vinden van hem wat je wil, arrogant, hooghartig, te assertief, te bijdehand, weet ik veel wat hem allemaal wordt verweten. Eén ding kun je hem niet ontzeggen......vakmanschap. Hoe hij in precies drie minuten, zonder beelden, zittend op de rand van de stoep een etappe improviserend beschrijft, waar later pas de beelden aan worden toegevoegd voor de tv-kijkers is uniek.

Vaak sta je er niet bij stil hoeveel er wordt geïmproviseerd door de verslaggevers en programmamakers. In welke chaos ze soms moeten werken. Heb ooit een reportage achter de schermen gezien over De Avondetappe, één en al chaos, rennen, haasten, kabels ontwarren en aansluiten, stekkers repareren. Van het ene gehucht naar het andere dorp racen. De zooi afbreken en de boel weer opbouwen. Tussendoor je voorbereiden en het script in zien. Kijken waar je kunt eten en zoeken waar ze moeten zijn. Daar tussendoor loopt de Mastodont goedkeurend te delegeren. Hand op de rug, frisse lucht inademend voor de uitzending die avond.

1...2...3....."Goeie avond dames en heren, welkom in het pitoreske St. Donderjeu sùr la Mêre, we bevinden ons in de nabijheid van Bordeaux, 60 kilometer verder naar het zuiden, waar gisteren Polleke van de Linkebal in een geweldige sprint won, na een loodzware etappe, die ons van zonneschijn naar hagelstenen zo groot als tennisballen bracht." En los is Mart. Niks mis met lieve Dioontje, ik geniet altijd van haar stralende lach en guitige blik. Maar soms, eigenlijk vaak, verlang ik naar een stekelige opmerking, of een prikkelende vraag van de chagrijn acterende, hooghartige Mart Smeets.

Als Mart lachte vond ie iets echt leuk. Hij hield wel eens zijn kaken op elkaar, om maar niet te hoeven lachen. Hij was de conservator van zijn eigen humeur. De schaterlach bewaarder voor zijn opvolgster. De grootste lach was altijd als ie op het eind van de uitzending Dalidah aankondigde. Dalidah de bloedmooie zangeres die treurig, alleen en verlaten zelfmoord pleegde. Dan hief ie zijn glas, leek ie opgelucht weer eens heelhuids de finish gehaald te hebben.

Dan heeft DaMart een mooier afscheid gekregen. Herman Brood zei ooit: "Ik ben het type niet om dood te gaan." Dit zouden woorden van DaMart kunnen zijn geweest. Anderhalf uur klasse-TV voor een klasbak, een patron in de televisiewereld, die groter werd dan de programma's die hij presenteerde. Vervloekt en verguisd, bewonderd en aanbeden. Geen tussenweg, geen wit of zwart. Mart was Mart, een geval apart.

Ik miste hem de laatste Tour. Hij neemt definitief afscheid tijdens de Olympische Spelen van Rio. Waar hij iedere ochtend, integraal, de basketbalwedstrijden verslaat. Ik denk dat zo ongeveer dit zijn laatste woorden in de ether zullen zijn: "Met deze zege van Amerika op Servië zitten de Spelen er voor mij op, ik heb er van genoten, ik hoop u thuis ook, au revoir en tot ziens, dit was het." We hebben ook van jou genoten Mart. Een tijdperk van memorabele sportmomenten ligt achter ons, begeleid door een bij leven legendarische verslaggever en programmamaker.

Leen Pfrommer zittend naast Mart: "Mart jongen, wat doe je, je moet nog een rondje." Helaas was Mart weer eens eigenwijs. Krom gebogen liep twee meter sporthistorie de studio uit, één keer keek ie nog eens achterom en dacht: "Het was mooi, het is goed zo."