[Tour] Alweer een Froometje

Waaiers waren deze dag voorspeld
Maar het kwam er niet zo van
Toch werd het geen massasprint
En de winst was voor Sagan

Zes seconden en de bonifactie. In totaal dus twaalfseconden. Dat was de winst van Froome. Daarvoor heeft hij zich uit de naad gereden. Leuk natuurlijk, maar wat zou het op het einde van de Tour opleveren? Toch maakte het de Tour wel leuk. Sagan staat altijd garant voor spektakel, maar Froome was toch die saaie lul? Nou, deze Tour houdt hij in een afdaling en op het vlakke al lekker de boel op gang. Quintana zal morgen flink aan de bak moeten, want in die tijdrit gaat hij zeker ook tijd verliezen op E.T

Er zou vandaag sprake kunnen  zijn van waaiers. Toen de uitzending begon waren er nog geen waaiers. Er was wel een kopgroepje met Howard en Vichot en er was een val met een jumbootje. Herbert dacht dat het Froome was, maar het was een andere gele jongen en die heette Bennet. Maar er lagen meer renners op de grond. Onder andere Luis León Sánchez en Van den Broeck.

Achter het peloton waren wel waaiers. Dat was niet gek want er stond een storm. En niet alleen dat. Er waren ook bosbranden te zien. De renners hoefde gelukkig geen vuurbestendige pakken aan, want ze reden er een eind vandaan langs. Zou het vuurtje in het peloton nog worden opgestookt tijdens deze winderige rit? Het peloton was wel erg nerveus.

Op 91 kilometer van de finish was het dan zover. Tinkoff ging waaieren. Etixx - Quick-Step nam het over. Er waren breuken. Kelderman moest al flink aan de bak om bij een achtervolgend groepje te komen. De vluchters waren de lul, dacht ik. Kelderman en de vluchters hadden echter geluk dat de eerste schermutselingen vrij snel voorbij waren en het peloton tot rust kwam.

Het wachten was nu tot er weer eens een kans kwam op waaiers.  En die kwam. Trek trok eraan en weer kwamen er waaiers. Ik telde er al snel vijf. Zouden er klassementsrenners op achterstand komen? De vlucht was er in ieder geval bijna aan, want hoewel de wind in de rug was, waaiden ze bijna terug in het peloton. Dat ging echter net op tijd weer rustig rijden. Ze hadden dus weer geluk. Niet veel later was het wel gedaan met Vichot en Howard. Sky ging aan het peloton trekken.

Waarom zou Lotto Jumbo zo hard meewerken tijdens het waaier rijden Herbert en Maarten? Zou dat niet zijn omdat Groenewegen wel voorin zat en andere sprinters niet? Maar het duo zei er niets over helaas.

Ineens was er een val met onder andere Majka. Die ploeg had geen goed gesternte deze Tour met Contador en Majka.

De tussensprint kwam eraan en nu zouden we kunnen zie welke sprinters er wel bij zaten en welke niet. Kittel zat er in ieder geval bij. Vlak voor de tussensprint vond Herbert het nodig om een samenvatting van de etappe te geven.

Kittel won de sprint. Cavendish en Sagan waren ook aanwezig. Dus die waren niet terug gewaaierd. Degene die wel terug waren gewaaierd waren er intussen ook weer bij. Op 25 kilometer van de finish was het echter weer zover. Van Marcke had net een bidon in zijn mond en slikte hem bijna in. Tinkoff in de aanval. Zouden er nu wel renners voor het klassement of sprinters afwaaien? Na de volgende bocht was het echter weer gedaan. Het zou toch gewoon een massasprint worden, dacht ik.

De flamingo’s gingen intussen wel aan het waaier vliegen, maar het peloton kreeg het maar niet voor elkaar. Op dertien kilometer gingen ze het toch nog even proberen. Cancellara beukte de zaak uiteen. Maar wat was dat? Froome en Sagan probeerden ineens de anderen een kool te stoven en stoven er vandoor. Dat zouden de treintjes van de sprinters toch niet laten gaan? Cavendish zou in ieder geval niet gaan winnen. De treintjes kregen het gat echter niet dicht en zo pakte Froome dus weer wat winst en kreeg Sagan de etappe die hij gisteren ook al wilde.

Tweet van de dag: Marinka Vredegoor: Volgens mij werkt de NOS nog met de apparatuur uit de eerste editie van de Tour de France.

Opmerking van de dag: Herbert Dijkstra over Quintana tijdens het waaier rijden: Als hij niet achterin zit, zit hij voorin.

De rit van morgen

Het enige obstakel dat de renners tegenkomen is de Mont Ventoux. Die ligt echter wel helemaal een het einde en is loodzwaar. Ze beklimmen hem vanuit Bedoin en dat is de zwaarste kant van de berg.

In 1991 hielden mijn vrouw en ik een fietsvakantie in de Provence. Het was met een groep en georganiseerd door Sindbad, Helaas is die organisatie er al lang niet meer. We hadden op een gegeven moment ergens een rustdag en de reisleider vroeg of er mensen interesse hadden om de Mont Ventoux te beklimmen. Ik had zeker interesse. Ik ben een echte fietsfanaat en had al diverse lange tochten achter de rug, maar nog nooit had ik een echte berg beklommen. Ik was bovendien 75 kilo en dat is bij een lengte van 1 meter 64 best corpulent. Nu ben ik acht kilo lichter. Er was nog een deelnemer die mee wilde. Dat was iemand die amateur wielrenner was.

We werden met het busje van Sindbad naar Bedoin gebracht en begonnen aan de klim. Het eerste gedeelte was vals plat en ik zei tegen de andere deelnemer dat we maar op ons eigen tempo moesten gaan. Ik zag hem drief uur later weer terug.

Na het vals plat komt het bos. Je ziet niet dat de weg omhoog loopt omdat het bos dat ook doet, maar je voelt het wel. Het was zwaar, maar ik kwam vooruit. Het stijgingspercentage was echter niet het enige probleem. Het was boven de dertig graden en ik ging dus zweten. Dat trekt vliegen aan en ik kon niet hard genoeg fietsen om die kwijt te raken, dus ik moest vaak met één hand fietsen omdat ik met de andere hand de vliegen weg moest houden. Ik ben een paar keer even gestopt om op adem te komen.

De reisleider reed met zijn busje mee en filmde soms met mijn camera. Hij ging dan weer vooruit om de ander te filmen en kwam dan terug om mij te filmen, Hij had nooit gedacht dat ik de top zou halen, zei hij later.

Als je het bos uitkomt, dan is daar een chalet. Ik heb daar wat vers water in de bidon gedaan en ben verder gereden. Het gekke is, dat de weg die je dan op moet steiler lijkt dan die in het bos, maar als je eraan begint, blijkt hij minder steil. Dat is gezichtsbedrog omdat het bos niet meer langs de weg mee omhoog gaat.

Eigenlijk viel dat stuk dus wel mee, Het was alleen wel erg irritant dat je de zendmast en het weerstation in de verte ziet, maar dat het niet dichterbij lijkt te komen. Het stukje bij het monument van Simpson was trouwens ook weer steiler. Ik bleef daar alleen maar in leven door aan het bier op de top te denken. Voor de top heb je dan nog een klein en erg steil stukje. Daar werd ik nog net voorbij gereden door een andere wielrenner. Op de film ziet het er uit als een echte wedstrijd. De andere deelnemer was blij dat ik er eindelijk was. Het was gelukt en na het biertje mochten we dalen. Van de hel in de hemel.

Benieuwd wat er morgen gaat gebeuren,