Vlaanderens mooiste
Flandriens.
De dwangarbeiders van de weg. Hoekig en volhardend. Mooi is het niet, als ze zich verzetten tegen de kasseien. Als hun lichamen schokkend de ‘bergs’ omhoog stoempen. De pijn negerend, de kilometers niet meer tellend. De geschaafde knieën op en neer bewegend, het stoffige gelaat op oneindig. Flandriens. De naam klinkt mooier dan het afzien dat er achter schuilgaat.
De Ronde.
Zoals bij de Tour, de Vuelta en de Giro is een plaatsbepaling overbodig. Over welke andere ronde dan die van Vlaanderen kan het gaan? Maar waar de Franse, Spaanse en Italiaanse rondes ook daadwerkelijk rondes zijn, is De Ronde een schamele eendaagse rit. Van Brugge naar Oudenaarde. De naam maakt het groter dan het is.
Vlaanderens Mooiste.
Liefkozend wordt ze Vlaanderens mooiste genoemd. Haar slechte straten worden afgewisseld door hele slechte straten. En naast de kinderkopjes die met een grote precisie van willekeurigheid een pad vormen, vormen stapels bakstenen op even onnavolgbare wijze constructies die huizen genoemd worden. Wellicht zou de titel Vlaanderens Mooiste Marisa Papen meer toekomen.
Maar dan sta je langs het parcours. Met één vuist gebald in de lucht en de ander geklemd om mijn Leffe, bleek ieder koosnaampje terecht. Ieder superlatief een understatement. De Ronde is in al zijn lelijkheid de mooiste koers die er is. Flandriens bewijst dat min en min inderdaad plus kan zijn. Vlaanderens mooiste is het lekkerste gebakje dat ooit van drollen gemaakt is. Volgend jaar ga ik weer.
Deze column werd geschreven door Joost van schrijverscollectief Kaf.
