Verneukt worden door banken
Zondagavond 17 januari 2016. Even Nieuwsuur kijken voordat ik ga slapen. Vier mannen in pakken. Nu eens even kijken wat deze topbestuurders – waarschijnlijk in de zorg want ze keken erg zorgelijk - te melden hebben. Ze droegen allen maatpakken. Eén herkende ik direct: de CEO van de ING-bank. Het waren dus de CEO’s van onze vier grootste banken. Ralph Hamers (ING), goed voor één punt zes miljoen per jaar, de grootverdiener. Wiebe Draijer (Rabobank) goed voor een tonnetje of zes per jaar, Gerrit Zalm (ABN Amro), verdient maar negen ton en nog een beetje per jaar en Maurice Oostendorp (SNS) is met drie ton en een beetje de minst betaalde.
Twan Huys (bijzonder slechte interviewer overigens, daarover straks meer) sprak met hen over de kredietcrisis en wat zij gedaan hadden om het klantvertrouwen terug te winnen na het bankenschandaal van 2008. Je weet wel: toen alle CEO’s plus managers van de banken zich verrijkten via onder andere rentederivaten. Kun je dat eten? Op brood doen? Nee! Ik heb een korte uitleg gepikt van MKB Nederland (bron):‘Derivaten lijken ingewikkeld, maar zijn niets meer en niets minder dan afgeleide financiële contracten. Hun waarde is afhankelijk van de prijs van het goed waarvan het afgeleid is: een contract dat de levering van aardappels over drie maanden tegen twaalf cent per kilo garandeert, wordt meer waard als de prijs van aardappelen stijgt. Wie over zes maanden die zekerheid wil, zal nog meer moeten betalen.’
Snap ik het nu? Uhee, nee en u ook niet waarschijnlijk.
Bankproducten worden verzonnen door mannetjes en soms vrouwtjes binnen die banken. Dit zijn de ‘Nyenrode-bloesems’; de crème de la crème van de aristocratie en het kapitalisme. Financiële machines met een velletje zeg maar. Het zijn vleesgeworden computers die hun CEO’s weten te overtuigen van hun totaal empathieloze financiële hersenspinsels. Addergebroed dat de hele wereld naar de verdommenis zal helpen.
Op een gegeven moment werd er door Twan aan Ralph Hamers gevraagd waarom de bank haar klanten niet actief aan een lagere rente hielp zodat hun maandlasten niet zo absurd hoog bleven door bijvoorbeeld producten zoals ‘spaarhypotheken’. Dit was het antwoord van een bedrijfstopman met bijzonder kleine hersens: “Wij gaan een contract aan met mensen”, en nu komt ie: “Wij kunnen ook risico’s lopen wanneer de rente plotseling hoger wordt en klanten hun rente voor langere tijd vast hebben staan. Maar de klant omgekeerd ook.”
Ten eerste Ralph: jullie produceren geld met goedkeuring van de BOM: Banken, Overheden en Multinationals. Er staat geen enkele intrinsieke waarde tegenover deze creatie van geld. Welk risico loop je nu eigenlijk? Het risico dat je kapitalistische vriendjes weglopen en aandelen gaan dumpen zodat je bonussen gaat mislopen? Je zat gewoon keihard te liegen, Ralph! Ach, en de anderen waren al niet veel beter in het beantwoorden van de zwakke vragen van Twan. De vier topbestuurders van deze banken hadden een absoluut makkie deze avond met Twan. De enige die het vuur werkelijk aan hun financiële sokken had kunnen leggen, zou de doorgewinterde Joris Luyendijk moeten zijn. Dan hadden deze lafaards natuurlijk niet gekomen. Dit was een schertsvertoning van Nieuwsuur.
