Puzzel van Loenen, 2.0

Allereerst neem ik de gelegenheid te baat om u een goed 2016 te wensen. De eerste week, dat weet iedereen die het nieuws ook maar een beetje volgt, was nogal turbulent, met name door de gebeurtenissen in een aantal Duitse steden, Keulen voorop. We hebben met walging kennis genomen van de acties, alsmede van de wijze waarop een en ander werd geduid, verdoezeld, vertraagd, becommentarieerd en ten eigen bate misbruikt om er hoe dan ook goede sier mee te maken. Nota bene ten koste van vrouwen die zich tot in lengte van dagen besmeurd zullen voelen. Er vielen koppen, de politiechef voorop, terwijl de positie van die rare burgemeester van Keulen hopelijk ook ter discussie komt te staan. Armlengte... hoe durft die trut.

Zelf had ik ook een paar twijfelachtige genoegens. Op een avond zaten bij Jinek aan tafel onder meer Wierd Duk, Duitsland-correspondent voor Elsevier en het AD en Francisco van Jole, onder meer van Joop.nl. De heer Duk ken ik van zijn artikelen in Elsevier: altijd goed onderlegd, neutraal van toon, leesbaar en instructief. Van Jole is van een wat ander kaliber. Die doet echt alles voor zijn gelijk, te beginnen met smerige ad hominems. Een paar avonden hoorde ik die twee weer, nu op de radio. Van Jole ging als een krijsende diva met Borderline te keer tegen Duk die juist netjes bleef en to the point. Op het laatst had ik gewoon last van plaatsvervangende schaamte. Wat een geborneerde idioot is die vent! Uit alles wat ik over dit onderwerp opving en blijf opvangen kwam voor mij een voorlopig besluit rollen: er zijn vele honderden professionals in deze smerige pan soep aan het roeren, en hoe rot het over een paar weken ruikt weet nog niemand. Tot die tijd ga ik het lekker over iets gezelligs hebben.

Een tijdje geleden schreef ik een stukje over een puzzel die ik maakte en die een plek afbeeldde waar ik talloze malen was geweest. Ik deed de puzzel cadeau aan mij broer die daar nog woont. Broer legde het geval op een plaat MDF, in een hoek van de spreekkamer en ging verder met zijn drukke werkzaamheden. Druk ja, want kort daarna begon de verhuizing van het bedrijf naar een nieuw pand. Ik heb daar nog vaak bij geholpen en daarover ook wat geschreven. Er was een vurige hoop in mijn hartje dat de puzzel die verhuizing goed en wel zou overleven. Om in het nieuwe pand ergens in het kantoor een plekje aan de muur te krijgen. Als plaat met nostalgische waarde.

Nee hoor, het werd een ramp met die puzzel. Broer leverde hem weer bij me in, schaapachtig kijkend. Het hele geval was in een klein doosje gepakt. Broer had veiligheidshalve met viltstift op de doos gezet wat het was, om te voorkomen dat het ding bij het afval zou terechtkomen. Ik was eigenlijk wel een beetje bevreemd; dit was zo heel erg niet des broers. Hij is een enorme Pietje Precies, houdt altijd alles tot de laatste puntkomma in de gaten en nu zo iets? Desgevraagd bleek dat Coen, ook iemand die ik al zestig jaar ken en die de elektrische installatie in het oude en het nieuwe pand in orde maakte, voor de ramp verantwoordelijk was. Hij moest juist in het hoekje zijn waar de puzzel lag en had niet door dat hij heel voorzichtig moest zijn bij het verplaatsen ervan. Je zult maar denken dat het een foto is en dan erachter komen dat het een plaat in 1000 stukjes is... Het ongemak was van zijn gezicht af te scheppen. Om de boel er nog eens lekker in te wrijven bood ik hem aan om tegen urengeld de puzzel weer in orde te maken. Voor 500 euro kon alles weer goed komen. Maat goed, vrienden doe je dat niet aan, die pest je alleen een beetje.

Maar goed, wat nu? Wederom rees de vraag of men echt alle stukjes in de doos had gestopt, per slot zat men middenin een verhuizing. Een ander probleem was dat ik de originele doos had weggegooid. Ondanks mijn bekendheid met het onderwerp is het heel lastig om zo'n ding zonder afbeelding in elkaar te leggen. Maar dat bleek erg mee te vallen, want zoon Bert had onder het eerste stukje een foto van de puzzel geplaatst. Leve de moderne techniek, ik hoefde alleen maar de afbeelding op mijn scherm te zetten en ik kon middels vergroting zelfs alle deellijnen van de stukjes precies volgen. Uiteindelijk werd het hierdoor een redelijk laf karweitje, want afgezien van de lucht kon ik alle stukjes heel precies individueel zien. Aan de gang dus maar.

Nee, hij was toch niet compleet, want er ontbrak vrijwel meteen een kantstukje aan de linkerkant. Geen nood, want na het opplakken kun je altijd een klein randje van de puzzel afzagen, zonder dat iemand dat verder stoort. Als de rest er nou maar was, dan kwam alles toch nog goed. Die conclusie kun je pas helemaal aan het eind van legproces trekken, dus toog ik aan de arbeid. Eerst het schip, het water, het huis aan de overkant, de bomen: nog steeds bleek alles aanwezig. Onze honden hield ik angstvallig in de gaten en de puzzelstukjes op de tafel, want een teckel en een stukje op de grond is geen goede combinatie. Maar goed, die twee ouwe tutten doen zowat niks anders meer dan slapen, dus problemen kwam ik wat dat betreft niet tegen.

Als laatste moet je dan de lucht in elkaar leggen, en dat is een klus die wel moet maar die heel veel geduld vergt. Het enige positieve eraan is dat elk gevonden stukje het proces weer wat versnelt. Op een gegeven moment telde zoon Bert het aantal lege vakjes en het aantal resterende stukjes: die getallen waren eender. Hiephoi, afgezien van dat ontbrekende kantstukje was de zaak compleet. Nee dus: op een late avond deze week miste ik het allerlaatste stukje. En natuurlijk een centimeter of vijftien van de kant. Ik heb een ontzettend sterk LED zaklampje en heb daarmee meteen alles afgezocht. De honden sliepen aan het andere eind van de kamer in hun mand. Tevergeefs natuurlijk, de puzzel was en bleef incompleet.

De volgende middag zag mijn vrouw dat teckel Lotje iets in haar bek had, zij viste het eruit, en ja hoor, het vermiste stukje zat dus toch tussen de hond. Het paste nog wel, maar het oppervlak was niet meer te redden. De puzzel is dus toch min of meer een ruïne geworden. Maar ik geef hem zeker terug aan mijn broer. Alleen gaan we eerst heel precies op het plekje staan waar de eerste foto werd gemaakt, veertig jaar geleden, en maken een afbeelding van de huidige situatie. Komende zomer, als de bomen vol in het blad staan doen we dat nog een keer, waarna de foto van de nieuwe toestand in de bovenhoek van de puzzel kan worden aangebracht. Over het uitgekauwde stukje heen.

Rotbeest.