Een geile kerst (1)

Hier lees je wat er eerder gebeurde in huize Kreukel.

'Teutje, dit pak kan niet meer, hoor. Na dertig jaar begrafenissen en huwelijken is het nu toch echt tijd voor een nieuw pak.' Aloysius Kreukel had zijn enige nette pak maar weer eens uit de mottenballen gehaald, want als je met een gezelschap naar een chic restaurant gaat, dan kun je niet in een T-shirt en een spijkerbroek komen, vond hij. Teutje vond het ook. 'Eigenlijk wel symbolisch dat je het bijna alleen aan had bij begrafenissen en huwelijken, Aloysius', zei ze met een glimlach op haar gezicht. 'Hoe dat zo, Teutje?' Aloysius had de hint niet begrepen. 'Nou, een huwelijk en een begrafenis liggen soms heel erg dicht bij elkaar, Aloysius, want na ons huwelijk is de kleine Aloysius langzaam tot stof wedergekeerd.'

'Ik moet het toch even vragen, meneer Kreukel. Draagt u hem links of rechts?' De kleermaker van de kledingzaak waar Aloysius zijn nieuwe pak had uitgezocht was bezig om het maatpak ook echt op maat te maken. 'Dat is een pijnlijke vraag, meneer', zei Teutje lachend. 'Mijn man laat het liever in het midden, als u begrijpt wat ik bedoel.' Aloysius had een rood hoofd en zweeg maar liever. De man begreep het. 'Toch zal ik er maar een beetje rekening mee houden, want je weet nooit of er nog leven in de brouwerij komt. Bent u linkshandig of rechtshandig?' Nu moest Teutje hard lachen. 'In de brouwerij komt misschien nog wel leven, maar zijn bier blijft zo dood als een pier, hoor. En dan nog wel een heel kleine pier. Wat maakt het trouwens voor verschil of hij linkshandig of rechtshandig is? Hij doet er toch niets mee in het gebied waar het om gaat.' De kleermaker keek Teutje even over zijn brilletje aan. Hij had wel een beetje medelijden met Aloysius. 'Mannen die rechtshandig zijn, dragen hem meestal links en mannen die linkshandig zijn, dragen hem meestal rechts. Zo kan ik er toch nog een beetje rekening mee houden. Trouwens, de mannen die hem rechts dragen, zijn beter in seks, schijnt het. Dat is onderzocht.' Aloysius was rechtshandig.

'Teutje, in dat restaurant mogen toch zeker geen honden komen?' vroeg Aloysius en hij hoopte dat er een uitroepteken achter zijn zin zou komen in plaats van een vraagteken. Adolf, de chihuahua van de schoonouders, moest thuisblijven, vond hij. 'Ik weet het echt niet, Aloysius. Meestal is een restaurant verboden voor honden. Ik heb trouwens een filmpje op YouTube gezien en daarin was een chihuahua verkleed als Kerstman en droeg kerstsokjes. Op die manier is hij behoorlijk gehandicapt in de aanval op je benen. Dus ik zal mam vragen of ze Adolf ook zo kleedt, mocht hij meekomen.'

Aloysius hoopte echt dat honden verboden zouden zijn in het restaurant, maar hij moest nu ook ineens denken aan Ilja. Bij de kleermaker had hij er niet zo aan gedacht, maar toen Ilja tijdens het spelletje Cluedo op sinterklaasavond haar voetje tussen zijn benen had gestopt en zachte tikjes tegen zijn kruis had gegeven, was er toch iets een beetje omhoog gekomen. Teutje zou zeggen dat dit kwam omdat wormen altijd naar boven komen als er op de aarde wordt gestampt, maar Aloysius wist dat wormen er niet stijf van worden. En Ilja kwam zeker naar het restaurant. Dat had ze hem nog toegefluisterd voor ze naar huis ging. 'Als jij komt, kom ik beslist ook', had ze gezegd. Er was wel een dubbelzinnig toontje in haar stem geweest.

Nu ze toch in de stad waren voor het pak van Aloysius wilde Teutje ook wel een nieuwe jurk voor het kerstdiner. Niet ver van de kledingzaak van Aloysius was een leuk boetiekje en daar zag Teutje een jurkje waar ze meteen verliefd op werd. Aloysius zag de bui echter al hangen. En inderdaad. Teutje was de paskamer ingegaan met een brede lach op haar gezicht, maar kwam eruit met een chagrijnige kop. 'Na de kerst ga ik echt weer op dieet, Aloysius', zei ze. 'Dat zeg je elke kerst, Teutje. Maar ze hebben hier echt geen maten die groter zijn dan veertig en daar kom jij ook na een heftig dieet niet meer in. Zullen we maar gewoon naar C&A gaan?'

Aloysius zat op de bank en keek naar 'Tijd voor MAX'. Hij was weliswaar nog net geen vijftig plus, maar hij hield wel van een rustig programma. Teutje was in de open keuken bezig met de boerenkool met worst. Ze was toch nog geslaagd om bij C&A een nette jurk te kopen die wat slanker afkleedde en ze had meteen een goed humeur gekregen. 'Nu heb ik wel weer eens trek in een lekkere worst', had ze tegen Aloysius gezegd en de toon waarop ze het had gezegd gaf wel aan dat je voor die worst niet naar de slager of de supermarkt hoefde. Aloysius had het echter weer niet begrepen. 'Dan maak je straks toch een lekkere boerenkool met worst. Dan eten we weer eens mijn lievelingseten.' Teutje had echt meer trek in een boerenkiel met een dikke worst dan in boerenkool, maar had toch maar de raad van Aloysius opgevolgd. Ze had het natuurlijk kunnen weten. Aloysius had al lang geen volwassen Unox meer gekregen, hooguit een bierworstje.

Plotseling ging het mobieltje van Aloysius. Hij schrok, want zo vaak kwam dat niet voor. Hij luisterde en tot zijn grote verbazing hoorde hij het geile stemmetje van Ilja in zijn oor. 'Hallo Alootje, ik heb je nummer opgezocht, heb je even voor mij?' Natuurlijk had hij even voor haar. 'Wie is dat?' vroeg Teutje nieuwsgierig. Zo vaak kwam het niet voor dat Aloysius op zijn mobieltje werd gebeld. 'De voorzitter van de postzegelvereniging', riep hij in de richting van zijn vrouw. Ilja had het ook gehoord. 'Lik jij aan postzegels, Alootje? Dan ben je vast erg goed met je tong.' Aloysius kreeg een hoogrode kleur Hij had vast 210 bovendruk en 120 onderdruk. 'Waarom bel je?' vroeg hij. Dat was wel slim van hem, want dat kon hij net zo goed tegen de voorzitter zeggen. Hij luisterde aandachtig naar wat Ilja hem te zeggen had en tijdens het gesprek werd hij steeds roder, maar dat zag Teutje niet, want die was de boerenkool aan het stampen. Als ze echter geweten had wat Ilja haar man had toegefluisterd, dan zou ze niet alleen op de boerenkool hebben gestampt.

Wordt vervolgd.