De schoonheid van de gemiste kans

Afgelopen maandag werd de tweede hint van Het Geluid van Qmusic bekend gemaakt. Samen met mijn vriendin, die de beste oren van Groot Amsterdam heeft, luisterde ik voor het eerst. ‘Kan het het bijvullen van een servettendispenser zijn?’ zei ik. ‘Zou kunnen’, zei ze. ‘Wacht, we pakken er eentje en luisteren zelf hoe dat klinkt’. Een kleine zeven tellen later stopte onze zoektocht naar de dispenser en had ik inmiddels een ander tabblad geopend.

Nog geen 24 uur later is er een winnaar. En natuurlijk, het bijvullen van een servettendispenser was het juiste antwoord. Weg 46.500 euro. Weg wereldreis.

Het heeft een bepaalde schoonheid, de gemiste kans. Iets heroïsch. Maar dan op een ontzettend mislukte manier. De tragiek van Chuck Taylor, de basketbalspeler, die liever een loon kreeg dan een percentage per verkochte schoen. 800.000.000 Chuck Taylor Allstars later bleek het een suboptimale keuze. Net zoals die van Dick Rowe, toen hij The Beatles afwees omdat gitaarmuziek op zijn retour was. Beiden hadden een riantere wereldreis kunnen maken dan ik met mijn 46.500 euro. Maar het zijn juist de gemiste kansen die betekenis geven aan de benutte kansen. De gemiste penalty’s in ’96, ’98 en 2000 die de penalty van Robben in 2004 extra waarde meegeven.

Daarnaast ben ik er vrij zeker van dat de gedachte ‘wat als’ nooit geëvenaard kan worden door de werkelijkheid. Wat als de Portland Trail Blazers de jonge Michael Jordan kozen in plaats van Sam Bowie? Dan begon hij waarschijnlijk op de bank. Wat als we die WK-finale tegen Spanje gewonnen hadden? Dan waren we met zijn allen dronken geworden, zoals we wel vaker doen.

Maar met alles wat niet gebeurd is kan je lekker wegkwijnen. Bedenken hoe mooi het had kunnen zijn. Zoals ik dat nu doe met mijn wereldreis, die me vanuit Iran via Centraal-Azië naar China zou brengen, om me daarna met heel Zuid-Amerika kennis te laten maken. Zonder geldzorgen, in prachtige accommodaties. Nu ik er aan denk … die reis was toch echt wel toffer geweest dan de gedachte ‘wat als’. Schijtzooi.

Deze column werd geschreven door Joost van schrijverscollectief Kaf.