Een echt wonder

Kinderen krijgen is een wonder. Het wordt ons vaak genoeg ingefluisterd en vreemd genoeg roept dit maar één enkele gedachte bij mij op. Kinderen laten ontpoppen als evenwichtige volwassenen die klaar zijn voor de wereld: dat is pas een mirakel.

Misschien bevind ik mij in een verkeerde vriendengroep, hoor ik verhalen van bekenden aan met vooroordelen en zou ik mij (kinderloos als ik ben) niet mogen uitlaten over opvoedkundige kwesties. Toch doe ik het. Oordelen. Praten over dingen die ik anders zou doen. Proberen mij te verbeelden wat de verantwoording voor een mensenleven met je doet. Lukt het? Natuurlijk niet.

Toch kan het hele kinderloze misschien wel een voordeel zijn. Ik luister naar de ervaringen van mijn vriendinnen zonder slaapgebrek. Geen kinderen die een einde aan mijn rust maken. Geen kleine problemen die langzamerhand steeds groter worden wanneer de koters hun eigen pad leren te bewandelen.
Ik ben geen moeder die de hele dag rond wandelt met het 'doe niet, blijf af en luister nou!'-zinnetje. Nee. Ik ben gewoon een kindloze heks, die het allemaal beter weet. Een griet die van mening is dat er iets aan wanhopige ouders gedaan moet worden.

Test ze. Examineer ze op het ouderschap. Is het verliefde stel in staat om met elkaar een kind groot te brengen? Kunnen zij de slapeloze nachten aan? Zijn ze opgewassen tegen de streken die de kleine monsters zullen uithalen? En misschien nog wel belangrijker, kunnen zij elkaar met respect behandelen wanneer de relatie voorbij is en het kind dupe is van een gebroken thuis?

Hartzeer is voor velen van ons rampzalig. We verdrinken in verdriet, proberen de ex het leven zuur te maken en feesten er in sommige gevallen op los. Maar wat wanneer er een kind in het spel is. Zijn wij dan nog steeds papa? Mama? De rots in de branding voor ons kind? Of maken wij misbruik van de situatie en gebruiken wij ons kind om de tegenpartij eens flink dwars te zitten?

In mijn directe omgeving is het momenteel feest. Mevrouw Wereldmoeder heeft haar vent het huis uitgezet. Verbrak al het contact en liet Wereldvader zijn zoon niet meer zien. Elk weldenkend wezen zou wijzen naar een advocaat. Een bezoekregeling adviseren en het kind ontlasten van alle stress die dit soort zaken met zich meebrengen.
Wereldvader werkt zes dagen per week, heeft geen vaste vrije dag en tolereert het gedrag van zijn ex. Vriendin. Ex. Hoe ze tegenwoordig een knipperlichtrelatie ook durven noemen, hij pikt het. Zij neemt het er flink van. En het kind? Dat sukkelt door.

De kleine koter ziet hoe zijn ouders met elkaar omgaan en zal dit over een aantal jaar als normaal beschouwen. Op zijn beurt zal hij dit gedrag herhalen met zijn toekomstige vriendinnen, wat ooit voor nieuwe monsters zal zorgen. En dan? Is het examen ouderschap tegen die tijd misschien geen fantasie meer?

Niemand kan zichzelf voorbereiden op het ouderschap. De ouders in onze omgeving kunnen ons adviseren. Wellicht kunnen ze ons hier en daar een probleem besparen, maar er is niemand die ons kan laten voelen hoe het is. We zijn slechts onszelf. Een stel egoïsten die een onschuldig mensje op de wereld trappen. Kinderen goed opvoeden is een wonder.