Gelukszoekers

'Gelukszoekers'. Dat is inmiddels een veel gebruikte term voor asielzoekers. Volgens sommigen zullen er vast nog wel wat legitieme vluchtelingen zijn. Dat is dan echter maar een verdomd klein deel en ook die kunnen ook alleen maar op zo'n gammel bootje stappen omdat ze toch geld zat hadden.

Voor dat laatste is misschien wat te zeggen. Mensensmokkelaars vragen bedragen die zelfs voor een gemiddelde Europeaan lastig zijn op te hoesten en het is bekend dat families vaak sparen om één familielid naar Europa te sturen. Volgens mij vlieg je goedkoper naar Marokko dan wanneer je met zo'n bootje vanaf Libië naar Lampedusa reist. De overlevingskans bij die vliegreis is overigens beduidend hoger.

Toch stel ik daar vragen bij. Ik kan namelijk geen enkele reden bedenken om mijn zoons naar Somalië te sturen in de hoop dat dit vervolgens een positief effect gaat hebben op het welzijn van mij en de rest van de familie. Maar ook niet naar een ander, welvarend land. Als zij graag naar Duitsland of de VS willen om daar een betere toekomst op te bouwen, mogen ze daar mooi zelf voor sparen!

Waarom? Omdat ik het prima naar mijn zin heb in Nederland en er voldoende vertrouwen in heb dat mijn zoons zich hier ook wel redden. Af en toe een schop onder hun reet is meer dan voldoende bijdrage van mijn kant.

Dit geeft meteen de wanhoop aan. Hoe donker moet het wel niet zijn als je zelfs je kind naar een ander continent wilt sturen, omdat je denkt dat dit het leven van je familie zal verbeteren? Hoe wanhopig ben je als je met je hele gezin een reis over zowat de dodelijkste reisroute ter wereld wilt maken?

Natuurlijk zit hier een berg misinformatie achter. Er is amper een asielzoeker die in Nederland ooit rijk genoeg gaat worden om een hele familie in Afrika te onderhouden. Zelfredzaamheid na verloop van vele jaren is misschien het beste waar men op mag hopen. Toch heerst met name in Afrika nog een breed gedragen beeld van Europa als het 'Beloofde Land', waar zowat iedereen rijk kan worden.

Waar dit trouwens wel een klein beetje geldt? In Groot-Brittannië en dan met name in Londen. Daar is inmiddels een secundaire economie ontstaan van illegalen die met hard werken hun eigen bedrijfjes opzetten en daar nog succesvol in zijn ook. Een beetje het nadeel van een 'te open' markt dus. Hier zullen onderhand best wel maatregelen tegen worden genomen, maar voorlopig is juist dit de reden voor de enorme problemen bij Calais. Dromen die - ook al is het zeldzaam - werkelijkheid worden, blijven helemaal aanlokkelijk.

Is een 'gelukszoeker' nu werkelijk slechter dan iemand die vlucht vanwege acuut levensgevaar? Ik zie het verschil niet zo. Als alles beter lijkt dan waar je op dat moment bent, zou ik ook de eerste de beste optie aangrijpen om te vertrekken. Zeker als ik het idee heb dat dit ook mijn kinderen een beter leven op zou leveren. Dat dit idee in de praktijk niet klopt, speelt op dat moment geen rol meer.

Maar wat is dan erger? Vervolging in je eigen land? Je familie uitgemoord? Bommen op je huis? Echte honger? Of constante uitzichtloosheid met het beeld van een bereikbaar werelddeel waar het minimaal een stukje beter is dan in je eigen land?

Het blijft makkelijk oordelen vanuit welvarend Nederland. In het bijzonder vanachter je laptop. Waar het uitvallen van je internetverbinding zo'n beetje het grootste drama van de week kan worden.