De illusie van groepsdruk

Nu het weer back to school-tijd is, worden we gebombardeerd met allerlei tips. Ervaringen van bejaarden. Waarschuwingen van de zwakkere zielen. Facebook knalt bijna uit z’n voegen met de antipestberichten en iedereen is het ziekelijk met elkaar eens.

Bereid je kind er maar alvast op voor. Ze moeten weer naar school, de hel zal openen en als ze niet uitkijken zullen ze verslonden worden. Dat er helemaal niets aan de hand is wanneer de kinders zich een beetje fatsoenlijk gedragen vergeten we maar even.

'Groepsdruk? Donder toch op met je fabels.' Daar zit ik dan. Aan tafel met de oudjes. De warme maaltijd is het moment om de laatste nieuwsberichten eens te bespreken en nu de zomervakantie toch echt aan zijn eind is kan het thema groepsdruk niet ontbreken.

Een gesprek over groepsdruk kan maar twee kanten op. Optie een: je bent het er mee eens. Groepsdruk bestaat en is een smerig iets. Het dwingt tere zieltjes zich over te geven aan het grote sterke ego van de groep. Optie twee: je gelooft niet in groepsdruk. De koters misdragen zich, maar doen dit omdat ze het leven aan het ontdekken zijn. Maken verkeerde keuzes, maar wijzen niet naar hun vrienden.

'Je hebt toch een eigen mening? Als de buurvrouw het niet mooi vind, dan heeft ze pech. Als je beste vriendin je negeert omdat je niet laveloos afgevoerd wordt op een brancard, moet je juist blij zijn. Bedoel, hoe lang heeft de kleine slet nog te leven als comazuipen haar hobby is?' Moeders trok haar wenkbrauwen op. Vaders kon alleen maar lachen.

Drukke ouders denken hier anders over. Paps en mams werken zich elke dag in het zweet, om zo hun kroost te voorzien van alle luxe die ze zich wensen kunnen. Rekeningen worden betaald, vakanties geboekt. Kinderen verdwijnen in de onlinewereld, maar klagen doen ze niet. Nee, de laatste iPhone houdt ze stil. Ouders hebben het zwaar. Voelen de hitte van de maatschappij in hun nek. Laten de druk winnen en vinden allerlei smoesjes voor de wandaden van hun koters.

Het ligt niet aan mijn kind. Mijn kind gedraagt zich altijd voorbeeldig. Oh, je ramen zijn ingegooid? Je auto in de brand gestoken? Je hond is onthoofd, en zijn ledematen lagen in de brievenbus? Oh, … doet ‘ie normaal nooit heurrr! Ik weet waar het door komt, het is jouw zoon! Dat wanschepsel stookt iedereen op, zaait anarchisme rond en zorgt ervoor dat de zwarte kant van mijn engeltje naar boven komt.

Dat ik niet in groepsdruk geloof zal nu wel duidelijk zijn. Ik ben een achtentwintig-jarige kuttekop, die nooit waarheid gevonden heeft in groepsdruk. Geen sigaret aangeraakt, geen druppel alcohol en ook geen ritje gemaakt op een eenhoorn, terwijl ik genoot van de sprookjes van de gebroeders Grimm die tot leven kwamen. Vraag me niet om een chocoladereep voorbij te lopen in een supermarkt, die druk kan ik dan weer niet aan.

We leren onze kinderen dat ze geweldig zijn. Dat ze alles kunnen, zolang ze er maar voor gaan. Dat het leven geen sprookje is en dat je soms heel hard moet knokken voor je eigen levensdoelen. Maar; JE KUNT HET!!

Waarom kunnen kinderen dan niet voor zichzelf opkomen als dat nodig is? Waarom moeten ze een ander kind het leven zuur maken, en waarom moeten de ouders van deze duivelskinderen dan overal de problematiek van groepsdruk en pesten delen?

Ouders spammen het hele sociale mediawereldje vol met de gevaren des levens. Maar even om de tafel gaan zitten en je eigen onkruid vertellen hoe het echt in elkaar steekt is te veel moeite.