Ben ik een hipster?
Volgens mij ben ik soms een beetje een hipster. Nee, niet omdat ik snobbig over m’n double-frappé-latte-macchiato uit zit te turen terwijl ik roep dat Elephants in Tiny Teacups de beste band *ever* waren tot ze commercieel werden. Maar misschien wel omdat ik merk dat ik tegen dingen ben waar ik eigenlijk best voor ben, omdat de andere mensen die voor zijn zo ongelooflijk irritant zijn.
Neem Marianne Thieme. Deels ben ik het gewoon met haar eens. Dieren laten lijden voor ons plezier is niet mooi. We kunnen prima het leven door zonder vlees, maar het is leuker met. Nou vind ik vlees echt te lekker om vegetariër te worden, maar dat de dieren die ik eet ook nog eens een kutleven hebben vind ik toch niet zo nodig. Tot ik Marianne’s huilerige, verongelijkte zeikhoofd zie en ik meteen de onbedwingbare drang krijg om een volgevroten plofkip uit het kleinst mogelijke hokje onverdoofd in de frituur te dunken.
Ook Sylvana Simons, onlangs in het nieuws wegens een akkefietje op DWDD waar ze Martin Simek aansprak op gebruik van het woord ‘zwartjes’, heeft op mij een soortgelijke uitwerking. Ik snapte wat ze wou zeggen, was het er zelfs grotendeels mee eens. Maar mijn God dat hoofd. Die self-righteous woman on a mission-smoel die dan met haar hand op het hart vertelt dat 'ze niet met zichzelf had kunnen leven' als ze zich niet tegen dit onrecht had uitgesproken. Voor ik er erg in heb heb ik gaten in m'n witte laken geknipt en loop ik met een brandend kruis m'n huis uit.
En het zijn niet alleen bekende personen. Feminisme. Ik ben helemaal voor gelijke rechten voor mannen en vrouwen. Ik kan me eigenlijk niet voorstellen dat iemand dat nog niet is. Ok, de naam feminisme is wat misleidend als je inderdaad voor gelijke vrouwen- én mannenrechten vecht ('Hey jongens, ik ben een rassengelijkheidsbeweging gestart maar zoek nog een naam, wat dachten jullie van White Power?') maar de principes zijn goed. Maar als ik dan een soppige advertentie zie met 'Wij vrouwen kunnen de wereld aan!' heb ik toch de neiging een klein beetje in m'n mond te braken.
Ik weet niet wat het is. De doelen zijn goed, maar iets aan de manier waarop ze gebracht worden is zo vervelend dat mijn goodwill de nek om wordt gedraaid. En dat is natuurlijk belachelijk. Ik heb oprecht met zekere regelmaat naar het meest chemisch besproeide stukje fruit zitten zoeken omdat ik die 'Biologisch is zoooo veel lekkerder!'-hype zat was. Ik heb extra vlees besteld omdat een vegetariër me vroeg 'of ik wel met mezelf kon leven zo'. Het is kleinzerig kleutergedrag wat tegen m'n principes indruist, maar toch doe ik het. Het is de hipster in mij. Ik noem hem Barry.
Deze column werd geschreven door Maarten van schrijverscollectief Kaf.
