Ooooooeeeeeeejjpp
De laatste tijd maak ik hyenageluidjes in bed. Het is een hoogoplopend geluid. Niet te vergelijken met het geluid dat hyena’s in de Lion King maken. Het is geen gelach, maar een steeds hoger wordende ‘oooooeeeeee’ die wordt afgerond met een korte ‘jp’. 'Oooooeeeeeeejjpp…. Oooooooeeeeeejjpp’.
Ik maak het geluid niet als onderdeel van een vreemd voorspel, naspel of tussenspel. Sterker nog, mijn vriendin haat het.
Ik hoorde het geluid voor het eerst op vakantie in Botswana. Terwijl we met zijn vieren eten stonden te koken naast onze tentjes kregen we bezoek van een hyena, die de rest van de avond om ons heen cirkelde. Met niemand om ons heen was het geluid van zijn roep het enige dat er was, afgezien van onszelf.
Terwijl ik door mijn vakantiefoto’s blader, besef ik me dat ik geen foto’s heb van de hyena. Het tofste moment van de vakantie heb ik niet vastgelegd. Verdomme. Gelukkig heb ik wel foto’s van het andere hoogtepunt, onze zwempartij op het randje van de Victoria Falls. Waarom vind ik dat eigenlijk geen mooier moment dan de hyena? Indrukwekkender was het zeker. Zou het niet juist de schuld van de camera kunnen zijn? Zou het zo kunnen zijn dat ik de hyena intenser beleefde omdat ik niet met mijn camera bezig was? Omdat ik aan het speuren was met mijn hoofdlampje, in plaats van dat ik inzoomde en het juiste kader koos? Ook al is het schermpje maar 3 inches groot, het vormt wel een barrière tussen werkelijkheid en foto.
Een paar jaar terug ontmoette ik een jongen in Jeruzalem die de hele wereld had gezien. En elke vakantie kwam hij thuis met 1 vol rolletje uit zijn wegwerpcamera, met foto’s die werkelijk niets vertellen over wat hij had meegemaakt. Ik verklaarde hem voor gek. Maar zoals vaker blijkt de gek tegelijkertijd briljant te zijn. De verhalen die hij vertelde waren onmogelijk om in een foto te vangen. Sterker nog, het zou er afbreuk aan doen. Ik ben blij dat ik geen foto van de hyena heb. Hij zou de werkelijkheid vertroebelen, waarin het beest op een paar meter van ons liep en zijn vriendjes begon te roepen. Ooooooeeeeejjpp… oooooooeeeeeeejjpp.
Deze column werd geschreven door Joost van blogcollectief Kaf
