Dodelijk verleden 33

Cinthia liep langs Pablo die de ruimte wilde verlaten. Hij keek haar aan.
‘Je hebt een bijzondere moeder,’ zei hij. Ze keek hem als door een wesp gestoken aan.
‘En als jij ook zo’n moeder gehad zou hebben, dan had ik hier niet gestaan.’ Hij glimlachte en knipoogde tegen haar en liep weer door. Cinthia liep nu snel naar mij. Ze omhelsde mij zo vast dat ik bijna geen adem meer kon halen, ik deed hetzelfde bij haar.
‘Je moest eens weten hoe je gemist wordt, mam. Nu ik je heb, laat ik je nooit meer los. Ik ga hier nooit meer weg.’ Ik streelde haar door haar haar. Ik zat daar tientallen minuten voordat ze weer begon te spreken.
‘Ralf heeft het nog iedere dag over jou’, mijmerde ze. ‘Er gaat geen uur voorbij of hij vraagt wel waar je bent en wat je daar dan doet.’
‘Maar doet hij het verder goed? Naar omstandigheden dan?’ vroeg ik.
‘Naar omstandigheden wel, ja. Maar zijn begeleiders worden horendol van hem en zijn gevraag. Kun je niet weg hier? Ze hebben je in Nederland afgeschilderd als drugssmokkelaar naar aanleiding van officiële berichten uit Turkse bronnen. Daarom heeft niemand het meer over je in Nederland. Zij, de organisatie die jou ontvoerd heeft, heeft het subliem gespeeld. Ik wist wel beter mam, maar naar mij wil niemand luisteren. Ik weet inmiddels dat het land verschrikkelijk corrupt is.’
‘Hoe kan dat nu, schat? Heeft Buitenlandse Zaken dan helemaal geen diepteonderzoek gedaan?’
‘Je bent verdwenen in Turkije. Als je als vrouw in Turkije verdwijnt, is dat iets anders dan dat een man zou verdwijnen. Ze denken al snel dat de vrouw de aanzet heeft gegeven. En als je doorvraagt kan je nog gestenigd worden ook. Het lijkt een modern land, maar dat is het absoluut niet, mam. Nederland heeft de druk echt wel opgevoerd, maar of ze tot het uiterste gegaan zijn? Denk het niet. Ze hadden video-opnames van je dat je het hotel verliet met Mo. Je lachte en leek veel plezier te hebben. Kortom, je bent vrijwillig meegegaan en je zal nu ook wel in de onderwereld zitten, is hun reactie.’
‘Wat een belachelijk kutidee!’ schreeuwde ik. Cinthia omhelsde mij en een ongelofelijk goed gevoel stoof door mijn lijf. Het was een tijd geleden dat ik dit gevoeld had. Iemand die echt van mij hield en waarbij ik precies hetzelfde voelde.

‘Mam, die ouwe zei dat ik hier maar een paar uur kon blijven. Hij zou de boeken checken en daarna weer weggaan. De bedoeling is dat ik weer met hem meega in dat bootje.’
‘Je komt van een groter schip?’ vroeg ik.
‘Ja, het is ongeveer een uurtje varen. Ik heb het idee dat het zijn schip is. Het schip is nog groter dan dit schip en het heeft talloze gewapende beveiligers.’
‘O oké. Vertel mij over Merel en de anderen die mij nog zoeken. Wat doen ze? Heb jij trouwens nog dezelfde banknummers?’
‘Wacht even mam, niet zoveel vragen ineens. Ik heb dezelfde banknummers nog. En Merel, Merel knokt hard op allerlei fronten. Ik weet dat ze bijna door haar geld heen is, dan zal dat ook stoppen. Denk aan het reizen naar Turkije om daar ambtenaren om te kopen zodat ze iets over jou te melden hebben. Maar ook aan haar eigen beveiliging omdat ze bedreigd is. Maar, hoezo banknummers? Hoe kom jij aan geld dan?’
‘Laat dat maar aan mij over, lieverd, laat dat maar aan mij over. Ik heb het bevel over dit schip. Ik beloof je dat er veel gaat veranderen.’
‘Een ding mam, heb jij ook mensen doodgeschoten?’ Ze keek mij recht in mijn ogen aan. Ik twijfelde. ‘Ik zou het je niet kwalijk nemen als het was om je eigen leven te redden.’
‘En als het is gebeurd omdat ik simpelweg vrij wilde zijn? Wat zou jij doen?’
‘Ik zou wachten tot ik kon ontsnappen, maar ik zou nooit iemand doden.’
‘Ik wel. Mijn vrijheid is mijn leven. In die zin werd mijn leven bedreigd’, probeerde ik nog, maar ik zag haar vertwijfeling. Ik kende mijn dochter. We hielden van elkaar, maar waren ook zo verschillend. Ze pakte mijn gezicht en zoende mij op mijn voorhoofd. Ik begon hard te huilen, alsof het losbrak. Emoties, opgekropte emoties. Altijd de harde dame spelen kwam er nu uit. Ik kon niet meer stoppen.
‘Ik heb een tijdje dood gewild, Cinthia, maar ik hield zo van het leven en mijn vrijheid en ik was zo boos dat het mij allemaal ontnomen is! Mijn kinderen, mijn zaak, mijn vrienden, mijn geld, alles! En nu? Nu werk ik weer voor ze en als ik probeer te vluchten, knallen ze jou, Ralf en iedereen die iets voor mij betekent af. Als honden die niet braaf zijn!’
‘Het is goed, mam, het is goed. Ik begrijp dat je voor je leven vecht. Ik neem je niets kwalijk, niets, want ik hou van je. Ik had het niet moeten vragen.’ Cinthia wendde haar hoofd van mij af.
‘Jij mag alles vragen, altijd, echt lieverd, altijd’, zei ik terwijl ik haar hoofd pakte en haar ogen zocht. ‘Maar dit is zo grenzeloos slecht. De maffia heeft geen geweten, ook niet als ze verzuipen in geld. Ze hebben mij omdat het machtsverhoudingen bevestigt.’
‘Die snap ik niet, mam?’
‘Ze gebruiken mij als een pion op een schaakbord en zonder dat ik het zelf wil ben ik straks hun koningin op hetzelfde schaakbord! En als ik dan machtig ben, zal ik mijn echte opponent te zien krijgen. Niet die Pablo. Nee, ik heb geprobeerd te ontsnappen en heb daarbij enkele kopstukken uit de maffia vermoord. Terwijl niemand in de maffia weet dat ik daar niet alleen verantwoordelijk voor was maar ook een regering. Het zou te lang duren jou het allemaal uit te leggen nu. Trouwens, die kennis zou alleen maar gevaarlijk voor je kunnen zijn.’

‘Maar wat wordt je dan? Wie ben je straks? Kun je je er nog wel van los maken als je de kans krijgt?’ Ik omhelsde haar en ging met mijn mond naar haar oor.
‘Ik absorbeer de macht die ze mij geven. Zij spelen hun spel op het bord, ik laat ze mij hun koningin maken. En als ik koningin ben zal de koning zich kenbaar maken. Alles zal mij duidelijk worden, de torens, de pionnen, lopers en paarden.’
‘Ik snap er niets van, mam. Het is geen schaakspel. Er vallen doden!’
‘Het is ook geen letterlijk schaakspel. Het gaat om belangen, filosofie en psychologie.’
‘Ik snap je nog steeds niet, mam, maar ik vertrouw je wel. En vanaf nu ga ik nooit meer aan je twijfelen. Je bent een heel bijzonder wezen die heel aparte gedachtes heeft. Ik kan je niet volgen, kan mij er geen beeld bij vormen ook. Maar ik hou van je en nogmaals: ik wil niet meer aan je twijfelen.’
De positie die zij mij nu gegeven hebben, kapitein van dit schip, is een wezenlijk deel van het laten zien van hun macht. Geld hebben ze al genoeg. Ze hebben pakhuizen vol met geld. Ze weten gewoon niet meer hoe het allemaal wit te wassen of in wat te investeren. De bovenwereld heeft steeds sneller in de gaten wanneer het vuil geld is. Nee, nu gaat het om macht en degene die het eerst een oorlog start heeft verloren en is gelijk de zwakste, schaakmat. Ik zit in het spel tussen vrouwenhandel en drugshandel. De kopstukken van deze twee organisaties spelen het spel hoog. Ik ook, met maar een verschil, Cinthia. Mijn doel is jullie weer te zien en nooit meer over mijn schouder te hoeven kijken. Hun doel is simpelweg te winnen want als er één gewonnen heeft is hij in ‘zijn wereld’ voor heel even een absolute god. Groter en sterker dan de echte god. En zijn hele familie zal het voor een langere tijd zijn, langer dan dat hij nog leeft en geloof mij: dat is altijd korter dan zij zelf denken.’

‘Jezus, mam. Ik ken je gewoon niet meer terug. Je lijkt een ander mens, vooral harder’, stamelde Cinthia.
‘En toch zal ik altijd op dezelfde manier van jullie houden. Diep van binnen ben ik dezelfde maar voor hun, en hier, ben ik een ander. Mijn tweede en zelf gecreëerde persoonlijkheid. Met dit verschil tot het psychologische model:, ik weet het en ben mij ervan bewust.’ 
We hoorden harde knallen buiten. Het leek geen pistoolvuur, maar een zwaarder kaliber. Een zwarte vrouw uit de productielijn kwam zwaar gewond naar binnen en schreeuwde haar laatste woorden. Met twee handen hield ze haar darmen in haar lichaam. Ik zag direct dat ze dodelijk getroffen was.
‘Die ouwe klootzak heeft mij verkracht, ik heb hem met zijn eigen wapen afgeknald!’ Ze viel voor ons neer. Ik besefte dat alles weer anders zou worden.