Op zoek naar banden
Als kalme motorrijder doe ik redelijk lang met een setje rubber, maar op een gegeven moment komt toch echt het einde in zicht. Bij motorbanden is dat heel netjes geregeld door slijtageverklikkers in te bouwen: over de omtrek van de band zitten er midden op de band in de groeven rubber bruggetjes. Als je nog maar 2 mm profiel hebt, dus nog net binnen de wettelijke normen valt raken die bruggetjes de straat, en dan wordt het tijd voor nieuwe sloffen. Vrij kort nadat ik de motor kocht heeft iemand de achterband vervangen door een zelfde exemplaar als erop zat, merk Metzeler. Het is een goed merk en ik weet dat heel wat Honda CB-rijders die band gebruiken, maar of het de juiste is weet ik niet. Dus eerst maar eens een gesprekje aangeknoopt met de bandenspecialist van de motorclub. Kijk, dat is het voordeel als je lid bent van een motorclub, de kennis is vrij beschikbaar en wordt graag verstrekt.
En dan blijkt een motorband toch heel anders te worden aangeschaft dan een autoband. Het materiaal is hetzelfde, de eisen zijn heel verschillend. Bij een auto rijd je meestal op vier banden, dus heb je op vier plekken contact met de weg en is de levensduur algauw een groot punt van overweging. Met de grip zit het wel goed voor de gemiddelde rijder. Oké, een regenband is in bepaalde gevallen beter ter vermijding van gevaarlijke situaties, maar over het geheel genomen is dat soort overwegingen niet doorslaggevend. Als het enorm plenst doe je gewoon kalm aan en kom je weer netjes thuis. En veel mensen gebruiken tijdens de wintermaanden een apart setje banden voor het winterse weer.
Voor een motor is dat toch een heel ander verhaal. De eerste vraag die me werd gesteld was het aantal kilometers dat ik per jaar rijd. Vijf- tot zesduizend was mijn antwoord. En het zijn allemaal kalme kilometers, scheuren doe ik nooit. Zo hard mogelijk een lus van een klaverblad doorknallen, ik moet er niet aan denken. En als het regent blijf ik lekker thuis. Je hebt geen idee hoe nat en koud je wordt bij een regenbui op een naked bike zoals de mijne. Dus dat doen we niet, zodat regeneigenschappen van de banden niet van toepassing zijn. Mij werd verteld dat de band dus met 18000 kilometer aan zijn eind mag zijn. Drie jaar is de maximale gebruiksduur van een motorband, daarna wordt hij hard, verliest alle grip, maar heeft dan wel zo'n beetje het eeuwige leven. Hij slijt niet of nauwelijks meer, maar rijden wordt een bloedjelinke bezigheid.
Goed, dat hebben we dus vastgesteld, nu het merk. De kenner raadde aan om banden van Bridgestone, type Battlax BT45 te nemen, want voor mijn oude motor hebben ze van dat type alle juiste bandenmaten in het programma zitten. Kijk maar even op die of die site, daar zitten de beste aanbiedingen. Mooi man, bedankt, hier een pils voor de moeite. Overigens heb je hier meteen een antwoord hoe het komt dat sommige minder verantwoordelijke motorrijders zo woest gummen en boenderen met hun fiets. Stel dat je als mooiweerrijder duizend kilometers per jaar rijdt. Dan weet je dat je banden na drieduizend kilometer aan vervanging toe zijn. Als je dat wilt bereiken doe je dat niet met voorzichtig zijn en heel rustig karren. Nee, dan gaat het gas erop, en als je dat dan samen neemt met het geringe aantal kilometers, dus weinig praktische ervaring, dan ligt de catastrofe voortdurend op de loer.
De volgende morgen ging ik even langs bij mijn monteur, Marcel. Die is de gelukkige bezitter van een motorlift in de garage bij zijn nieuwe huis. Leuk, aan motoren prutsen met je kinders en je vrouw in de buurt. Marcel vertelde dat zijn compagnon een hele partij banden had aangeschaft, want ze waren van plan om in hun garagebedrijf naast auto's ook motoren in onderhoud te gaan nemen. Alleen had de klojo de verkeerde maten gekocht, tenminste voor de meer moderne motoren. Voor mijn motor is alles voorradig. Maar motorbanden verouderen, ook als ze op de plank liggen, dus Marcel moet van zijn voorraad af. Het vreet poen, dus hij monteert voor ieder bedrag. Als hij er maar vanaf komt. Mooi, Opa krijgt dus een setje Dunlop Roadsmart banden voor een prikkie. Goed, de achterband wordt niet 150/70 R17 zoals er nu op zit, dat wordt 160/60 R17, maar dat is geen punt. Komende week zaterdag gaan we de boel monteren, dan kan ik weer drie jaar karren.
Nog een leuk verhaal over hun hobby, café-racers bouwen. Marcel doet dat samen met zijn vader, een ouwe Honda-monteur die inmiddels gepensioneerd is en meestal in het bedrijf van zoonlief te vinden is. Als model gebruikten ze tot dusverre twee leer een oude CB750 van voor 1982. Het is de kunst voor een heel klein bedragje een ouwe brik te kopen, waar je dan alles afsloopt dat niet echt nodig is. Je kleedt dus de motor uit tot het uiterste minimum. En de zaken die je wel nodig hebt maak je zo klein en licht mogelijk. Plastic troep is absoluut verboden. Gietwielen? Liever niet, spaakwielen moet je hebben. Spatbordjes worden zo klein mogelijk uitgevoerd, net als zitje, achterlicht, nummerplaathouder en knipperlichten. Het hele geval wordt mooi gespoten en het chroom wordt netjes opgeknapt. Het resultaat is een prachtige fiets die goed rijdt, maar hooguit een paar mille heeft gekost. En een enorm aantal uren werk, dat ook, maar die tel je niet want het is hobby.
Mijn model Honda is van latere datum, namelijk van 1992 tot 2005. Ze zouden ook dat model kunnen gebruiken voor een racer, ware het niet dat ze dan op een probleem stuiten. Bij mijn model loopt namelijk de tank door in het luchtfilterhuis, en dat laatste is altijd het eerste ding dat eraf wordt gesloopt. En dan houd je een soort van afgebrand dorp over. Als je dus het nieuwe model wilt gebruiken, met dat schitterende motorblok, dan moet je noodzakelijkerwijs op zoek naar een andere tank. Reden tot dusverre om er maar niet aan te beginnen. Wel werd gedacht aan oude Honda Goldwings, viercylinder boxers van 1000 tot 1200cc. Heel anders maar ook heel leuk om te doen. En betaalbaar, vooral de 1100 en 1200cc. En nu hoorde ik dat ze in conclaaf waren met iemand die net zo'n motor heeft als ik, waarvan de middelste twee cylinders niet meer meedoen. Die man wil met alle geweld zijn motor aan hen verkopen. Dus wachten ze tot ze het ding voor een paar honderd euro op de kop kunnen tikken. Die cylinders heb je met een setje signaalgevers van een paar tientjes zo weer aan de praat, alleen moet het blok dan los en dat kunnen veel mensen niet. Voor andere euvels hoef je met dit soort motoren niet bang te zijn. Er is echt nooit wat mee. Er rijdt in dit land een CB rond met een kwart miljoen kilometers op zijn bast, maar het blok is nog nooit uit elkaar geweest. Olie verversen, nieuwe bougies en filters, dat is het wel.
Ik ben heel benieuwd hoe dat eruit gaat zien, zo'n modernere CB in een oud jasje.
