Dodelijk verleden 28

Karl ging verder.
‘Neem alles in je op en als je het niet kunt onthouden, schrijf het dan op en bewaar het veilig, die aantekeningen.’
‘Luister even, Karl, ik ben geen geheim agent. Het klinkt allemaal wel spannend, maar ik denk niet zoals jullie, vecht ook niet als jullie. Ik kan mijzelf amper verdedigen.’
‘Het komt goed, je bent slim genoeg om geen domme dingen te doen. Neem alles in je op, maak een plattegrond van dit schip.’
‘En wat ga jij doen dan?’ vroeg ik.
‘Ik ga Dick bewerken, zijn vriend worden, eens kijken wat hij precies van plan is.’
‘Als je dat verkeerd aanpakt, kan het je dood worden. Maar Karl, is er wel een plan?’
‘We gaan voor het psychologische plan. Dat wil zeggen, zoals ik al eerder aangaf, dat we partijen tegenover elkaar gaan zetten. Denk daar maar eens over na. Wij hebben liever dat zij zichzelf van binnenuit vernietigen dan dat een of andere overheid dit gaat doen. Beter een bendeoorlog dan de bekende oorlog tegen drugs. Daar zijn eigenlijk altijd wel vrachtwagens vol belastinggeld voor nodig. De eurolanden hebben liever de psychologie.’
‘En jij bent daartoe in staat?’ vroeg ik belangstellend.
‘Ik heb een master in psychologie, dus wel iets meer dan alleen een spierbundel,’ zei hij lachend. ‘Er zijn zat voorbeelden in de geschiedenis geweest waarbij het hebben van veel kogels en die ook gebruiken het op een verschrikkelijke manier verloren van de brains. Maar ik hoef jou niets uit te leggen, Martha, als je kijkt hoe jij het gedaan hebt, in de bunker.’
‘Ho Karl, uiteindelijk was mijn aandeel daar toch heel anders in, maar dat weet jij ook wel natuurlijk.’ 
Ik wilde een twijfel uitspreken die ik al heel lang voelde bij hem. ‘Karl?’
‘Ja?’ zei hij zacht, nog steeds bang afgeluisterd te worden op een of andere manier.

‘Soms geloof ik niet dat jij een homo bent.’ Ik zag hem schrikken.
‘Wat!’ riep hij wat harder. ‘Hoe kom je daar nu bij?’
‘Ik weet het niet precies. Gevoel?’
‘Ik snap het niet, hoe kun je daar nu aan twijfelen? Ik weet toch wel wat mijn geaardheid is? Heb je iets gemerkt tijdens het douchen, nee toch?’
‘Tja, nee. Maar het kan gewoon ook zo zijn dat je zo’n oud wijf als ik ben helemaal niet aantrekkelijk vindt.’
‘Jezus mens, doe eens even lekker normaal’, siste hij een beetje overstuur. Ik wist genoeg en hoopte dat hij er zelf mee zou komen. Hij wist dat hij er mee moest komen. Het waren gewoon heel veel kleine zaken die ik opmerkte, ook in de bunker had ik deze al gezien. Hoe hij naar de jonge meisjes keek. Hoe hij soms naar mij keek, naar mijn borsten ook. Hij deed het zo voorzichtig dat het bijna niet opviel.
‘Oke, hoe je het ziet snap ik niet. Jij bent de eerste. Ik ben biseksueel. Er zit wel een verhaal achter, Martha. Wil je dat weten?’ 
Wij zaten op het bed. Karl was nog steeds niet aangekleed. Hij ging tegen het hoge houten paneel aan het hoofdeinde zitten, ik ging in kleermakerszit voor hem zitten zodat wij elkaar recht in de ogen konden kijken. Hij moest zijn lange benen ook optrekken.
‘Ik heb je nooit gevraagd hoe oud je nu eigenlijk bent.’ 
Ik merkte wel eens dat ik zijn vele tatoeages aan het bekijken was. Ook nu weer.
‘Dertig’, zei hij glimlachend. Hij wist dat ik keek. ‘Wil je weten waarom en wat ze betekenen?’
‘Nou, ik vraag mij een heleboel af. Als geheim agent, zo veel tatoeages. Biseksueel? Ik heb een heel ander beeld van een geheim agent.’
‘Zo een als van een agent bij de AIVD in Nederland?’
‘Misschien wel. Jij lijkt mij gewoon zo’n harde uit de onderwereld.’
‘Dat is toch mooi.’
‘Wat?’ vroeg ik.
‘Dat jij dat ziet en denkt, dat is een teken dat mijn cover werkt.’
‘Tja, maar heb je dit bewust gedaan?’
‘Ik zal altijd een agent zijn die in het veld werkt en altijd undercover. Voor mij geen officiële gala’s, gelegenheden of politiek. Ik krijg een opdracht en hoe lang die ook duurt en hoe veel ik daar voor moet lijden, ik voer hem uit. Soms is het walgelijk’, zei hij terwijl hij strak voor zich uit keek.
’Noem eens een moment van walging.’
‘Om maar met de deur in huis te vallen: Fabio was biseksueel en hield van zeer grof seksspel.’ 
Ik voelde een rilling over mijn rug kruipen, alsof hij hier nu aanwezig was. Ik verbleekte.
‘Dus je was niet verkracht in de bunker door collega’s maar door Fabio. Ik moest je toen gewoon hechten.’
‘Dat was Fabio’, zei hij uiterst koel.
‘Ik hoorde van ver wel dat ze met iemand bezig waren toen in de gangen. Dat was toen dus toch een meisje, zoals ik toen al dacht. Maar je zei toen niets dat het die mannen niet waren maar Fabio. Toen had ik al mijn twijfels. Die mannen, die stoere beveiligers vol testosteron, een man neuken?’
‘In gevangenschap gebeurt er niet anders, Martha.’
‘Noodzaak Karl, noodzaak. Die mannen in de bunker hadden daar vrouwen genoeg, te veel eigenlijk. Zelfs hun eigen vrouwen waren daar vaak genoeg. Biseueel dus’, stelde ik koeltjes vast, alsof dit nieuwe perspectieven zou kunnen geven in de relatie tussen mij en Karl. Ik schrok van mijn gedachte en probeerde deze direct naar mijn onderbewustzijn te verdringen door de gedachte belachelijk en nooit uitvoerbaar te maken.

Karl nam het waar, sprong uit bed en kleedde zich aan. Ik zag dat hij moeite had met zijn blouse. Zijn spieren waren nog te stijf. Ik hielp hem en deed dit met een andere gevoelslading als toen ik hem uren geleden had uitgekleed. Ik hoopte dat hij niets zou merken.

Dick kwam binnen, zonder te kloppen. Hij ging op de rand van het bed zitten. Karl maakte een gespannen indruk. Dick rook sterk naar drank, het was inmiddels laat in de ochtend.
‘De bloedhond!’ 
Dick keek Martha aan. 
‘Jij moet even naar Alfredo, Karl’, zei Dick al weer wat rustiger. Karl vertrok en keek mij bezorgd aan.
‘Neem aan dat je Alfredo bedoelt?’
‘Eerst vermoordt hij mijn broer en daarna mijn schoonzus. Ze waren niet perfect, Martha, maar ze waren wel familie!’ schreeuwde hij.
‘Rustig aan Dick, rustig aan. Laat dit alleen van ons zijn’, suste ik de emotionele spanning.
‘Je bent een topwijf en nog een bijdehand ook. Jezus, wat jij hebt klaargespeeld in die bunker? De hele onderwereld fluistert jouw naam nog steeds. Het is verboden deze hardop uit te spreken. Het is voor jou zaak, daar waarschuw ik je nu alvast voor, dat jij onder de waterspiegel blijft. Je naam is Rosalin McCraw. Niemand noemt jou hier bij je eigen naam. Spionnen zitten overal, ook onder de vrouwen die hier werken. De maffia heeft er miljoenen voor over jou te krijgen.’
‘Waarom levert Alfredo mij niet uit dan?’
‘Dat is gecompliceerd en het is beter dat je dit feit niet tot in detail weet. Veiliger, mocht je bijvoorbeeld gevangen genomen worden.’
‘Ring!’ riep ik hard.
‘Wat?’ zei Dick.
‘Niet logisch. Als ik gevangen genomen zou worden door wie dan ook, dan zou ik niet mogen zeggen waarom Alfredo mij beschermde.’
‘Wie zegt dat hij jou beschermt?’ ging Dick verder. ‘Het is geen bescherming, Rosalin, het is puur eigenbelang. Er is een reden voor en die reden ken ik niet. Hij heeft geen enkele reden je te beschermen. Hij lijkt een behoefte te hebben aan een dokter maar wees eerlijk, die kun je kopen. Neem van mij aan dat het heel ergens anders om gaat. Het is een familiekwestie, waarschijnlijk haat hij leden uit de familie die de bunkers runnen. Want zoals je wellicht weet - of niet - de bunkers zijn er nog steeds. Sterker nog: ze zijn twee maal zo groot geworden als ze waren toen jij er gevangen werd gehouden.’ 

Karl kwam bij Alfredo aan. ‘En heeft ze je goed opgelapt, die dokter van ons?’ zei Alfredo tegen Karl terwijl hij over de oceaan keek en op een punt in de horizon focuste. ‘Kijk, dat je een homo bent is al lastig, maar dat je een spion bent is pas echt klote.’ Karl voelde zich alsof hij door een betonnen vloer zakte die plotseling van boter was.