Voor de leeuwen

Mijn hoofd duizelde. Tijdens het overleg vlogen vaktermen over tafel waar ik nog nooit van gehoord had: 'CMS', 'CRM', 'USP', 'ROI' en nog meer van zulke afkortingen. Ik noteerde ze stuk voor stuk. In de trein onderweg weg naar huis zocht ik op wat het allemaal betekende. Ik stond op het punt om in een groot avontuur te stappen. Na een vast dienstverband van ruim veertien jaar in een productieomgeving was ik toe aan iets anders. Een baan die mij meer uit zou dagen.

Tijdens een groepsreis naar Polen ontmoette ik Paul. In de vier dagen waarin we intensief met elkaar optrokken, vielen mijn scherpheid, gevatheid en snelheid hem op. We raakten aan de praat over mijn ambities en over zijn business. "Kom anders een keer in Utrecht koffiedrinken wanneer we weer in Nederland zijn. Dan kun je zien hoe we erbij zitten", bood hij aan. Tegen het einde van de reis vroeg hij of ik een stuk wilde schrijven voor de nieuwsbrief. Het was een test. Dat voelde ik.

Ik had wel eens iets geschreven vanuit de ondernemingsraad voor het nieuwsblad van het bedrijf waar ik werkte, maar nog nooit iets in opdracht. Nog geen week later lag het stuk met de titel 'Een reis om nooit te vergeten' bij hem in de mailbox. Het werd gepubliceerd in de maandelijkse nieuwsbrief en een paar weken later dronken we samen koffie op het kantoor in Utrecht.

Daar liet ik zien wat ik hobbymatig deed: fotograferen en beeldbewerking. Paul was onder de indruk, echter had hij andere plannen en vroeg of ik misschien wat klussen wilde doen. Uitzoekwerk. "Wil jij voor volgende week eens kijken wat de omzet is van deze website met bedrijfspanden?" Nog nooit had ik op die manier naar een website gekeken. En toch deed ik het gewoon. Ik onderzocht hoeveel bedrijfspanden er op de site stonden, hoe het verdienmodel in elkaar stak en met een paar simpele rekensommen kwam daar een bedrag uit. Op een keurig nette spreadsheet presenteerde ik de week erop mijn bevindingen. Sindsdien reisde ik wekelijks van Coevorden naar Utrecht. Ik nam telkens een dag vrij van mijn werk en liep stage bij Paul. Ik bleek een snelle leerling en vond de werkzaamheden interessant.

Na een aantal weken wilde Paul opnieuw koffiedrinken. Een van de collega's had een andere baan gevonden. Er kwam ruimte vrij in de organisatie. Hij vroeg wat ik graag wilde en hoe ik dat verder voor ogen zag. Hoewel ik het best spannend vond om mijn vaste baan in Coevorden op te zeggen, deed ik het toch. Ik nam de werkzaamheden van de scheidende collega over. Allemaal technische zaken die ik nog nooit gedaan had. Binnen een aantal weken voelde ik mij als een vis in het water en schreef ik functioneel ontwerp na functioneel ontwerp. Ik testte het werk dat de programmeurs hadden opgeleverd en zorgde ervoor dat hun werkzaamheden binnen het gestelde budget bleven.

Ook kwam ik zelf met nieuwe dingen. Zo heb ik ervoor gezorgd dat het hele bedrijf de overstap van Windows naar Mac heeft gemaakt. Ik ontwierp flyers voor beurzen. Ik verving de telefooncentrale door een online aangestuurde VOIP-centrale, waardoor ook kon worden thuisgewerkt.

Ik ontwikkelde mijzelf gaandeweg. Leerde door te doen. Leerde door fouten te maken. Want uiteraard ging ik in de jaren die volgden een aantal keren op mijn bek. En dat kon. Dat mocht. Die ruimte was er. Gelukkig ging het merendeel goed. Met succes leidde ik projecten, zoals het implementeren van nieuwe designs. En nieuwe verdienmodellen. De ontwikkeling van applicaties. Ik automatiseerde het reserveringssysteem van een vergaderlocatie en gaf een gastcollege op de Hogeschool van Utrecht.

In de tijd van crisis werd een beroep gedaan op mijn leervermogen. Of ik de financiële administratie van de drie bv's wilde gaan doen. Tot dat moment besteedde Paul die administratie uit. Een paar weken later, na een dag cursus te hebben gevolgd in Den Haag, zat ik met mijn neus in de financiële stukken cijfertjes in te kloppen en te controleren.

Die financiën zagen er niet florisant uit en ruim een halfjaar later, tijdens een wandeling waarin de Domtoren twaalf keer sloeg, vertelde Paul mij dat hij afscheid van mij moest nemen. Na zes jaar ging ik het schip verlaten. "Het is kut", waren zijn letterlijke woorden. De financiële rapportage die ten grondslag lag aan mijn ontslag, had ik nota bene zelf verzorgd. In de weken volgden, heb ik tal van handleidingen geschreven. Paul moest immers in zijn eentje verder.

Terugkijkend op deze periode van zes jaar, ben ik Paul dankbaar. Dankbaar voor de kansen die hij mij heeft gegeven. Dankbaar voor het vertrouwen. Ik heb ontzettend veel geleerd en weet dat ik veel meer kan dan ik voor mogelijk houd. Ook ben ik mezelf dankbaar dat ik zes jaar geleden die keuze heb durven te maken. Dat ik in het diepe ben gesprongen.

Nu ben ik op zoek naar weer een nieuwe sprong in mijn carrière. Een sprong verder de diepte in. Op zoek naar het bedrijf waarin ik mijzelf verder kan ontwikkelen. Een bedrijf dat de meerwaarde ziet van iemand die zich met toewijding en verantwoordelijkheid inzet. Iemand die niet bang is voor de leeuwen gegooid te worden.