Fietslicht

Ik snap het niet. Ik – snap – het – gewoon – niet. Fietslichten. Ik krijg ze aan, ik krijg ze uit, maar een batterijtje vervangen lukt mij niet. En dan moet je wel snel naar de fietsenmaker, of naar een winkel waar ze losse fietslichtjes verkopen, want je hoeft oom agent maar tegen te komen en je bent de lul. Of je fietst rustig achter een ander aan zonder licht, zodat je net door de mazen glipt zodra ze je voorganger aanhouden. Dat is mij een paar maanden lang gelukt, maar het leverde me een boel stress op.

Zeker met al die fietslichtcampagnes zou ik toch denken dat fietsenfabrieken een beetje rekening houden met de veiligheid. Zo'n los lampje wip je gelukkig nog wel open met een muntstukje. Maar fietsenfabrikanten lijken het design, waterdichtheid en stevigheid toch belangrijker te vinden dan gebruikersgemak. Gezien het aantal mensen dat met losse lampjes fietst – ongeveer driekwart van mijn tweewielende vriendenkring – ben ik schijnbaar niet de enige met dit probleem. Waarom maken ze er niet gewoon een handig kliksysteempje van?

Nu moet ik zeggen dat ik op technisch vlak een stereotype vrouw ben: grote voorgevel en een lieve glimlach om anderen te verleiden het probleem voor mij op te lossen. Gelukkig denkt mijn lokale fietsenmaker er ook zo over, want ik sta er steeds binnen een minuut weer buiten met een zadel op de goede hoogte, een nieuw batterijtje in mijn achterlicht of nieuwe snelbinders. Het probleem met mij is dat ik een moderne vrouw ben met een technische vader. Hij loste al mijn knutselproblemen wel op: van handenarbeidhuiswerk tot het fixen van mijn fiets. En alles wat hij niet kon, ging naar de fietsenmaker. Tja, zo leerde ik het natuurlijk nooit.

Toen ik op mijzelf ging wonen, werd papa een plintenpapa die alle kabeltjes strak wegwerkte en de gaten in de muur boorde. Van mijn moeder kreeg ik een schattig etuitje met wat basisgereedschap. Ik heb vijf minuten lang in de waan geleefd dat ik nu een feminist ging worden die haar eigen auto's wel in elkaar ging zetten met dat sleutelsetje, maar nadat ik een boutje verkeerd om had gedraaid en het met geen mogelijkheid meer los kreeg, heb ik die droom direct laten varen.

Met fietslichten heb ik niet meer geluk. Ik heb er nog wel serieus naar gekeken: ik wierp er een blik op met een uitgestreken gezicht. Maar helaas: verder dan wat bakspray op een vastgeroest schroefje spuiten kwam het niet. De schroevendraaier wipte er steeds uit, ik wist niet of ik het nu naar links of rechts moet draaien, ik wist ook niet meer wat links was en wat rechts, er zat geen wipding of een muntgaatje in en het achterlicht uit frustratie openschoppen had ook maar een zeer tijdelijk effect.

Gelukkig heb ik nu weer losse achterlichten, maar ik snap het nog wérkelijk niet… Welke idioot maakt nu fietsen waarbij je van alles kan aanpassen, behalve dat idiote achterlicht?