Debielen aan de pil
Poets de laarzen maar op, klak de hakjes strak tegen elkaar en train urenlang om die ene arm lang genoeg rechtop te houden voor een parade, want we zijn bijna klaar om debielen verplicht aan de anticonceptie te helpen. Dat is in het belang van het welzijn van de debielen. En om preventief leed bij nu nog ongeboren kinderen te voorkomen. En om miljoenen euro’s te besparen op intensieve zorg van geestelijk gehandicapte ouders en hun waarschijnlijk eveneens gehandicapte kinderen. Misschien kunnen we zelfs met de Fyra naar een gezond kuuroord in het buitenland sturen. Kortom, voor de mensen die het hebben, zal het gezond verstand weer zegevieren!
Het stuk hierboven beschrijft waarschijnlijk precies die associaties waar men in de politiek niet mee in verband wil worden gebracht als het gaat om anticonceptie voor mensen die zelf niet goed voor hun kinderen kunnen zorgen. Zeker niet vlak voor de verkiezingen, want ieder gevoelig onderwerp wordt gemeden tot de nieuwe zetels zijn verdeeld en de vorm van hun politieke aarsjes zich comfortabel hebben genesteld in hun nieuwe pluche. Tot die tijd blijven hulpverleners aan de bel trekken, in de hoop dat er vanaf april, mei, juni, misschien iemand de deur zal openen.
Hulpverleners zien het vaak met lede ogen aan als iemand die vanwege zijn geestelijk vermogen, ernstige verslaving of trauma’s niet geschikt zou zijn om kinderen groot te brengen, de kinderwens toch in praktijk brengt. Het kind krijgt ongevraagd een slechte start: verslaafde baby’s die ter adoptie worden afgestaan, uit onmacht mishandelde kinderen, uit onwetendheid verwaarloosde jongens en meisjes. De kans op een achterstand in de ontwikkeling is groot. Erg groot. En als het eerste kind door Jeugdzorg wordt afgenomen, dan proberen ze het – per ongeluk of niet – gewoon nog een keer. Met een tweede, een derde of meer.
Op dit moment kunnen hulpverleners hier weinig aan doen. Hoewel bij 2/3 van de zwakbegaafde ouders de kinderen uit huis worden geplaatst omdat de situatie te slecht is voor het kind, bestaat er slechts een ‘sterk ontmoedigingsbeleid’. Maar zeg maar eens tegen een kleuter dat hij geen snoepje mag. Dan is de kans dat hij het snoepje wil alleen maar groter. Het maakt dan niet meer uit hoe het snoepje smaakt, als hij het maar krijgt. Hopelijk. Wettelijk gezien is het ook logisch dat hulpverleners niet meer kunnen doen dan een ontmoedigingsbeleid. Volgens de wet is iedereen gelijk: als jij en ik kinderen mogen krijgen, dan mag een meisje van 16 dat ook en een verstandelijk beperkt stelletje dat cavia na cavia laat sterven in hun hokje ook.
De zorgen van hulpverleners zijn duidelijk. Iedereen met een beetje gezond verstand begrijpt dat er uitzonderingen zijn die het er goed vanaf zullen brengen, maar dat het zeker geen ideale situatie is dat iedereen maar kinderen kan krijgen. Maar politiek gezien wordt het een heel lastig verhaal voor een democratisch land. China heeft het maar makkelijk, met zijn kinderbeperkingsregels. Hitler had het ook maar makkelijk, met zijn euthanasiewetten en het uitroeien van gehandicapten. En andere personen en groepen die hij ‘ongeschikt’ vond. Dankzij deze voorlopers heeft iedere willekeurige democratie besloten dat het een taboe is om mensen met een verstandelijke beperking anders te behandelen.
En intussen zitten de hulpverleners met hun handen in het haar. Er worden nog steeds kinderen geboren, omdat hun ouders de gevolgen niet kunnen overzien. De ouders zijn zelf lang niet altijd schuldig, omdat ze (verminderd) ontoerekeningsvatbaar zijn. De extreme voorbeelden kennen we helaas allemaal: Daniëlla (20), Savanna (3), en verschillende naamloze baby’s van slechts enkele dagen oud. De discussie voor de oplossing is niet nieuw. Maar vooruitgang lijkt er ook niet te zijn. Wat overblijft is het advies van de paus: “Je hoeft niet te neuken als konijnen. Ouderschap draait om verantwoordelijkheid nemen.” En nu maar hopen dat er onder de onbekwame (toekomstige) ouders genoeg diepgelovige katholieken zijn. Want op deze weg kan je alleen maar bidden dat het ooit nog goed komt.
