Niet voor een gat te vangen

"Nee, er mag beslist geen voetbalveld komen", zei de heer Biemans, verantwoordelijk voor de portefeuille 'Inrichting en Beheer' in de gemeente Emmen. "Dat is toch quatsch", stelde mijn vader. "Wat is nou een speeltuin zonder voetbalveld? Die jongelui moeten toch ergens kunnen ballen? Anders staat de jeugd de hele dag keihard met hun voetbal tegen de flat te schoppen. Daar hebben die bewoners alleen maar last van." En inderdaad, op de flat stond met krijtstrepen een vak getekend dat als doel diende. Maar wat mijn vader verder ook opperde in zijn betoog, de heer Biemans bleef bij zijn standpunt. Er mocht geen voetbalveld komen.

Hoewel ik er al lang en breed van af was, deed pa 7sloten nog steeds klussen voor mijn vroegere lagere school. Zo mocht hij meedenken over de speeltuin die naast de school moest komen. Schommels, wipwappen, glijbanen, klimrekken en een voetbalveld. De school had al diverse offertes aangevraagd, maar die bleken allemaal boven het beschikbare budget. "Waarom maken we die niet zelf?", vroeg mijn vader tijdens een vergadering. "Kun je dat dan?", vroeg het hoofd van de school. Mijn vader ging op onderzoek uit en zou tijdens het volgende overleg met een voorstel komen.

In die tijd, zonder internet, was het handig om goede contacten te hebben. Zo wist mijn vader een fijne houthandel, waarmee hij wel vaker een deal had gesloten. Hij legde het probleem uit. De houthandel kwam met een catalogus vol met zelfbouwspeeltoestellen, gebouwd van grote ronde houten palen. "En ze voldoen allemaal aan de eisen die de wet stelt aan speeltoestellen", voegde de houthandelaar eraan toe. "Eisen?", vroeg mijn vader, die nog nooit van zulke eisen gehoord. "Ja, die kun je opvragen bij de heer Biemans, van de gemeente Emmen."

Met de map vol papierwerk kwam pa terug op school. Voor een fractie van de prijs uit voorgaande offertes kon hij de speeltuin bouwen die de school voor ogen had. Schommels, wipwappen, glijbanen, klimrekken en een voetbalveld. "Bestel maar", zei het hoofd van de school.

Pa was erg handig. Meer dan een boormachine, een hamer, een zaag en een schroevendraaier had hij niet nodig. Met zijn aanhangwagen reed hij af en aan naar de houthandel. Van de losse palen bouwde mijn vader speeltoestel na speeltoestel. En met de heer Biemans onderhield hij ondertussen contact over de regeltjes. En nee, er mocht dus geen voetbalveld komen. Daar was de heer Biemans stellig in. "De natuurlijke omgeving mag niet worden aangetast. Bij het plaatsen van een doel komen er allemaal kale plekken in het gras. En dat mag niet." "Geen zorgen, laat dat maar aan mij over", stelde mijn vader het hoofd van de school gerust.

Binnen een zestal weken stond de speeltuin er. Schommels, wipwappen, glijbanen, klimrekken en… Tóch een voetbalveld?!

Op de dag dat de toestellen gekeurd werden, liepen ze gedrieën door de speeltuin, het schoolhoofd, de heer Biemans en pa 7sloten. De keuringslijst werd onderdeel voor onderdeel afgewerkt. Schommels, wipwappen, glijbanen, klimrekken. Totdat ze bij het grote veld aankwamen, waar jongelui net bezig waren met potje voetbal. "Potverdorie, heb je nou tóch een voetbalveld gemaakt? Dit kan niet, 7sloten!", reageerde Biemans furieus. "Ik zie geen voetbalveld", reageerde mijn vader laconiek. "Jij wel, meester?", vroeg hij aan het hoofd van de school. "Nee, ik zie ook nergens een voetbalveld", knipoogde hij.

"Ik zie twee klimrekken", wees mijn vader naar de houten bouwwerken, en hij liep zelfverzekerd naar de laatste speeltoestellen die nog gekeurd moesten worden. Ze waren exact volgens de door Biemans goedgekeurde bouwtekeningen in elkaar gezet. En tegenover elkaar geplaatst. Met een grasveld ertussen. Ter grootte van een voetbalveld.

Biemans kon niks anders dan de toestellen goedkeuren.