Over een van mijn helden
Midden in de jaren '80 van het vorige millennium werd mij op het Jeugdjournaal verteld dat 'hij' om exact 20:00u over ons landje vloog. Ik ben toen samen met mijn vader in de tuin gaan staan. Het was veel kouder dan we dachten maar ik wilde niet naar binnen om een jas te halen. Stel je voor dat ik 'hem' zou missen.
Mijn ongeduld werd beloond want om acht uur verscheen er inderdaad een klein stipje aan de heldere hemel. Het bewoog gestaag tussen de sterren door en verdween uiteindelijk achter de haag die onze tuin van de buren scheidde.
Die man, die had zijn dromen waargemaakt. Als je aan jongetjes van tien jaar oud vraagt wat ze later willen worden, zullen er veel "Astronaut!" roepen. Deed ik ook. Maar hoeveel worden het uiteindelijk? Bijna niemand. Behalve Wubbo Ockels.
Wubbo was een van de eersten die plaats mocht nemen in mijn persoonlijke hall of fame, waar later onder anderen Marco van Basten, DJ Tiësto en Al Bundy aan toegevoegd zouden worden. Een grote held met een jaren '80 snor en bakkebaarden.
In zijn leven heeft Wubbo vaak de dood in de ogen gekeken. Uiteindelijk werd een ziekte hem fataal. Niet alleen de positieve geest waarmee hij door het leven ging paste hij toe op zijn ziekte, ook daar zag hij uitdagingen om zijn afweersysteem sterker te maken, bijvoorbeeld door met een ladder een ijskoud bad in een Amsterdamse gracht te nemen. Als je niet beter wist, zou je hem voor gek verklaren. Maar Wubbo was geniaal en bleef dapper strijden. Tot op de allerlaatste momenten in zijn leven bleef hij bezorgd over onze aarde en de manier waarop we ermee omgaan.
Hoe ironisch, dat juist iemand die van zo'n enorme afstand om de aarde heeft gezweefd, tot het inzicht komt dat we met z'n allen heel zuinig op die aarde moeten zijn. En vanuit die gedachte de wetenschap ontzettend ver vooruit heeft gebracht. Wubbo is niet meer, maar is een ster voor de eeuwigheid. Zijn nalatenschap leeft voort in de mensheid. Laten we nooit vergeten wat hij ons heeft meegegeven.
