Wegkijken
De nieuwsjunk in mij hield me aan de informatiekanalen gekluisterd. Als een alcoholist die met open mond onder de tap mag plaatsnemen. Ik draaide mijn hoofd weg, toen die Franse politieman door zijn hoofd geschoten werd. Dat deed ik weer, toen de Franse politie de gijzelaars uit de supermarkt bevrijdde.
Waarom? Om verschillende redenen. Ik kan niet tegen zulke beelden. Ze blijven op mijn netvlies gebrand staan en bezorgen me nachtmerries. Eens te meer wordt het me bevestigd. De ellende die mensen elkaar aandoen, ik zal er nooit aan wennen. Ik zal het nooit begrijpen. Het zal je maar gebeuren. Even naar de supermarkt, omdatje 's avonds de kinderen wil verrassen met pannenkoeken. En vervolgens nooit meer thuiskomen. Wie geluk had werd bevrijd. Met geweld. Rennen voor je leven, onder toeziend oog van de wereld de supermarkt uit. Ik draaide mijn hoofd van de tv af. 'Wegkijken,' beval ik mijzelf.
Het is gênant. Ja, ik geneer me. Bij het bekijken van beelden waar mensen zich in een levensbedreigende situatie bevinden en deze al dan niet overleven. Als het andersom was, als ik mij in een levensbedreigende situatie zou bevinden, zou ik het vreselijk vinden als deze kon worden aanschouwd door zoveel mensen. De nabestaanden van die Franse agent denken er ook zo over. Die hebben de media verzocht om de beelden van de executie niet meer uit te zenden.
Ook heb ik me gegeneerd voor de bijeenkomst van diverse wereldleiders in Parijs. Leiders die voorop liepen in een mars tegen terreur en voor vrijheid, maar die het met diezelfde vrijheid in eigen gelederen ook niet altijd even nauw nemen, als dat zo uitkomt. Maar goed, ze deden in ieder geval iets.
Wat deed ik? Ik keek tv en las Twitter. Op laatstgenoemde werden de feiten aangewend door lieden uit het gehele spectrum,van links tot rechts. Als middel om te bevestigen dat hun opinie de enige juiste was. Soms ludiek, of scherp. Vaak was het echter banaal, ordinair geschreeuw.
Ook dat kon ik niet meer aanzien. Met een zucht keek ik weg van mijn telefoon en staarde naar buiten. Een donkere, stormachtige zondag. De ellende die mensen elkaar aandoen, ik zal het nooit begrijpen.
