Je suis Charlie

De moordpartij bij het Franse satirische tijdschrift Charlie Hebdo was niet alleen een aanslag op personen, maar ook eentje op het vrije woord, de vrijheid van meningsuiting. Ik ben natuurlijk niet zo'n belangrijke columnist, maar ik schrijf wel columns en hecht dus heel erg aan de vrije meningsuiting.

Ik was pas laat op de hoogte van het verschrikkelijke nieuws. Ik was die middag bezig geweest met het bewerken van mijn vakantiefilm van een weekje Wenen met kerst en verder had ik de nummers die we die avond met de band zouden oefenen nog eens goed doorgenomen. Ik had op Facebook al wel bij iemand gezien dat de profielfoto was veranderd in een foto met de tekst 'Je suis Charlie', maar dat zei me op dat moment niets. Nu begrijp ik wel waarom je overal om je heen de mensen op hun mobieltjes ziet kijken. Ze willen geen moment het nieuws missen, want stel je voor dat je ergens niet over mee kunt praten. Maar ik laat me wat dat betreft nou eenmaal niet gek maken.

De aanslag is gepleegd door lieden die militair getraind waren. Inmiddels zijn ze bekend bij de Franse politie. Het blijken inderdaad mannen die in Syrië hebben gevochten en zijn teruggekeerd naar Frankrijk. Dat pleit ervoor om de paspoorten van Syriëgangsters meteen te laten vervallen zodat ze nooit meer terug kunnen keren naar het land waar ze vandaan komen.

In mijn ogen zijn mensen die aanslagen plegen op anderen vanwege het tekenen of schrijven van iets waar ze het niet mee eens zijn, bange mensen. Ik vind trouwens dat organisaties zoals IS ook uit bange mensen bestaat. Ze zijn bang voor het vrije woord en ze zijn bang voor vrouwen, want die moeten zich in burka's verstoppen.
Heel vroeger, in de middeleeuwen, waren de rooms katholieken ook bang voor het vrije woord en moordden onder andere de Katharen uit. Maar dat was nog voor de verlichting en laat die verlichting nou net in Frankrijk zijn begonnen.

Het is ook terecht dat de pleinen van Europa en ver daarbuiten vollopen met mensen die tegen dit soort misselijk makende zombies protesteren. De pen en het potlood tegen geweld van eens stel idiote moordenaars. Ik hoop niet dat er een enorme escalatie zal plaatsvinden, want dat is natuurlijk een mogelijkheid. Bevolkingsgroepen worden makkelijk tegen elkaar opgezet en er zijn aan beide kanten altijd wel mensen die daar op uit zijn.
Mijn vrouw en ik zijn echter in landen als Maleisië geweest en hebben ons daar nooit maar één moment bedreigd gevoeld. En dat is toch een land met ontzettend veel moslims. Er is daar ook geen burgeroorlog zoals in Syrië. Het Midden-Oosten is wat dat betreft toch echt wel een bron van ellende. En niet alleen vanwege IS en Al Qaeda. Israël is ook al jaren lekker bezig daar met de Palestijnen.

Solidariteit met de slachtoffers en het vrije woord is dus op zijn plaats. Maar ik moet bij de gebeurtenissen toch ook wat kanttekeningen plaatsen.
Vanaf woensdagmiddag kwart voor zes heb ik het filmpje van de agent die werd doodgeschoten ongeveer vijftig keer langs zien komen. Ik ging om 20 .00 uur naar het oefenen met de band en dat was dus in een tijdspannen van iets meer dan twee uur. Ik vind dat wel wat veel. Je loopt het gevaar dat mensen erdoor afstompen en denken dat ze naar een actiefilm zitten te kijken.
Ik eet om die tijd altijd dus ik zat naar dat filmpje te kijken tussen de happen hutspot en gehakt door. En ik merkte dat het me niet minder smaakte dan anders. Lullig, maar waar.
En wat is het nut van het steeds maar weer vertonden van hetzelfde? Zij er geen andere beelden? Dit geldt trouwens niet alleen voor dit nieuws. Het gebeurt regelmatig dat je honderden keren per jaar dezelfde verschrikkelijk beelden voorgeschoteld krijgt. Deze beelden zien we natuurlijk het hele jaar door weer en ook bij de terugblikken aan het einde van het jaar zijn ze er weer. Is dat gemakzucht van de redacties? Natuurlijk moeten de beelden worden vertoond. Dat is ook het vrije woord. Maar als ze zo vaak worden vertoond als nu regelmatig gebeurt, schiet men echt het doel voorbij. Steeds maar weer herhalen van dit soort beelden maakt mensen op een gegeven moment immuun ervoor. Tenminste, dat denk ik.

En er is nog iets dat ik kwijt moet.
Solidariteit is in deze zaak geweldig. Ik krijg echt kippenvel als ik die volgepakte pleinen zie. Al die mensen die met pennen en potloden omhoog staan te demonstreren. Mooi ook, om te zien dat veel mensen op Facebook hun profielfoto hebben veranderd in een foto met de tekst: 'Je suis Charlie'.
Maar in september verdwenen in Mexico 43 studenten. Na later bleek, waren ze vermoord. En waarom? Omdat ze demonstreerden. Ze werden opgepakt door de politie en waarschijnlijk overgedragen aan een drugsbende, die ze heeft vermoord.
Natuurlijk werd er in Mexico uit woede gedemonstreerd. Maar ik heb in Europa de pleinen niet vol zien lopen, terwijl die studenten vermoord werden omdat ze demonstreerden. Dat is dus ook een aanslag op de vrijheid van meningsuiting. Ik heb ook geen profielfoto's gezien met de tekst: 'soy en estudiante'. Maar ja, dat was helemaal in Mexico. Misschien dat het anders was geweest als de burgemeester van Brussel hetzelfde had gedaan?