Goede voornemens: over IS
Twee voornemens van mijn kant voor 2015. Eén: een kritische column over IS schrijven. Twee: een jaar lang mijn kop op mijn romp houden. Met de eerste ben ik nu dus begonnen. Het tweede voornemen hangt een beetje af van de volgende alinea's. Maar als ik 2016 haal ben ik daar in principe wel weer klaar mee. Stoppen met roken of dat buikje wegwerken zitten er voorlopig nog niet in. Ik krijg het nog druk zat.
Oké dan. IS! Islamitische Staat. Je vecht enkele decennia in een bestaande land, schouder aan schouder met tal van andere moslims tegen allerhande bezetters en dictators en doet je best om ze allemaal dat land uit te flikkeren. Niet helemaal gelukt, maar Saddam is opgehangen, Assad heeft niet bijster veel meer te vertellen en de Amerikanen zijn grotendeels uit Irak en Afghanistan vertrokken. Wat overblijft bevalt je niet helemaal en dus begin je dan maar een eigen land. Tegen de zin van het overgrote deel van de huidige bewoners in, maar dat deert je niet echt.
Dan ben je toch wel een behoorlijk verwende kleuter. Je jankt je de tering om in de blokkenhoek te mogen spelen en als die niet echt bevalt, val je het jongetje dat mag vingerverven aan. Waarom? Omdat er groene blokjes tussen zaten.
Nu waren die collega moslims in die gezamenlijke strijd best wel heel behoorlijke 'bad ass mother fuckers'. Als jij die lui nog niet 'bad ass' genoeg vind en die 'mother fuckers' juist iets hebben van: “ Nou, nou. Jij gaat nu wel heel erg ver.” Dan mag je er vanuit gaan dat jij inderdaad wel héél erg ver gaat. En dat dan in een omgeving dat al decennia lang is bevolkt door relatief veel 'bad ass mother fuckers'. Zeg ik relatief? Sorry. GRUWELIJK VEEL!
Dillema! Wie bepaalt nu wie de grootste mother fucker is en wie bepaalt wanneer je over het randje stapt. Er zijn anderhalf miljard moslims. Een paar miljoen (tien miljoen is nog steeds maar 0,067%) zijn – in mijn ogen – stevig extreem en moordlustig. En zelfs onder die paar miljoen zijn de meningen over de juiste maat 'mother fuckerigheid' stevig verschillend en een groot deel vindt jou aardig over het randje gaan. Is de kans dan niet reëel dat jij het weleens mis kan hebben?
Dan ben je eigenlijk wel een héél typische puber. Héél de wereld heeft het fout, want jij hebt altijd gelijk. Waarom? Omdat het niet cool is om het met al die anderen eens te zijn.
Dan heb je ook nog de aanhangers van IS. Vaak zelf nog pubers. Het grootste deel brult alleen wat stoer maar laf op internet. Een aantal gaat vrijwillig een oorlog in, waarbij ze het risico lopen dat hun eigen kop eraf gaat als ze ter plaatse hun standpunten ook maar een beetje bij willen stellen.
Want ja. Zo werkt dat ook met geloven en overtuigingen: extremisten kunnen gematigd worden en ongelovigen kunnen extremist worden. De kans is groot dat de standpunten van een puber binnen één of twee jaar veranderen. Dat is namelijk inherent aan het puber zijn.
Daar zijn ze het dan echter bij de directie van IS weer niet mee eens. Een anders denkende moslim die onder bedreiging van een pistool beterschap belooft krijgt genade. Jij krijgt na een jaartje bruut moorden een kogel door je nek als je een keertje 'maar wat als' roept.
Kleuterig puberaal. Maar dan wel met zware wapens in hun klauwen. Dan kun je nog beter zeiken over wel of geen Zwarte Piet. Die mongolen houden het namelijk echt allemaal lekker laf achter hun laptoppie.
O ja. Derde voornemen. Een jaar lang niet lullen over Zwarte Piet. Ook zo kleuterig puberaal. Zo veel verschillen we dus toch niet.
Laat mij het daar volgende keer maar weer eens over hebben.
