Dodelijk verleden 18

Een rol plastic, ik zag direct dat er een persoon ingewikkeld was. ‘Waarin ben ik verdomme terechtgekomen?’ dacht ik. De deur van de hut waarin ik mij nu bevond werd geopend. De badkamerdeur had ik open laten staan.
‘Is de douche van je eigen hut kapot?’ vroeg Silvia. Ik had haar niet horen aankomen. Zij had zich nu ook verlost van haar avondjurk en had een luxe trainingspak aangetrokken. De contouren van haar lichaam waren goed zichtbaar. Ze zag er heel goed uit.
‘Dat geloof ik. Ook dom te denken dat er alleen in mijn hut camera’s zijn, is het niet?’ zei ik terwijl ik uit de badkamer liep naar haar toe. Ik was benieuwd of zij wist dat er een lijk lag. Ze begon er helemaal niet over en ik merkte niets aan haar. Dus zij wist het in ieder geval niet, tenminste, daar ging ik gemakshalve maar vanuit.
‘Je bent behoorlijk paranoïde, Petra. Er hangen hier absoluut geen camera’s, nergens op dit dek. Kleed je aan, dan breng ik je naar je eigen hut.’ Ik pakte een ochtendjas die ik had zien liggen over een stoel.
‘Ik denk dat ik die zelf wel kan vinden.’
‘Oké, wat jij wilt.’ 
We liepen de gang op, op weg naar mijn eigen hut. Ik hoorde de deur van de hut waar wij net nog waren dichtvallen.
‘Toch vraag ik mij af wat je nu komt doen. Is dit controle? Wil je mee douchen?’ zei ik met een glimlach. Ik wilde de communicatie tussen ons twee soepel houden.
‘Grappig,’ zei ze koel, ‘ik vraag mij af waarom je op onderzoek uitging.’
‘Ik wil nog steeds graag weten waar ik precies ben en of jullie werkelijk zo gastvrij zijn als jullie zelf willen doen geloven. Ik kom daar echt zelf wel achter. Daarom zoek ik het schip een beetje af. Of beter gezegd: ik ben mijn nieuwe plek aan het verkennen. Of mag dat niet?’ Ik stond weer in mijn eigen hut. Ze smeet de deur met een klap dicht. Voordat ik het wist, stond ze recht voor mij. Ik rook haar adem.
‘Jij blijft gewoon hier totdat we weten wie je bent. We weten dat jij beschermd werd door die personen aan boord van het zeiljacht. En dat ze allemaal schoten behalve jij. Maar wie ben jij?’
‘Wat ik al zei: Petra ……..’ Ze onderbrak mij fel.
‘Ach, bespaar mij je kleine en grote leugentjes. Het is een kwestie van tijd dat we het weten.’

‘Nu we toch zo aan het vragen zijn,’ ging ik brutaal verder, want angsten voelde ik steeds minder, ‘wat doen jullie hier op dit schip? Het is zeker niet recreatief, er gebeuren hier andere dingen. Wat weet ik nog niet, maar het is een kwestie van tijd zullen we maar zeggen.’ Ze glimlachte.
‘Grappenmaakster. Geloof mij, hoe minder je weet des te beter is dat voor jouw gezondheid.’ Ze draaide zich om en verdween en ik wilde nu eindelijk ongestoord douchen. Na de douche en aankleden wilde ik opnieuw gaan verkennen, maar mijn deur zat op slot, wat ik ook eigenlijk al verwachtte. Maar mijn vermoeden werd bevestigd: er vonden hier andere zaken plaats op dit schip dan puur een beetje recreatief varen over de oceanen. Ik wachtte af in het diepste besef dat gevangen zitten niet erg was en dat overleven dat wel is, zolang dat je keus is.
Ik had geslapen, wist niet hoe lang, maar ik had honger dus ik vermoedde lang. Ik zat op de rand van mijn bed bij te komen van een totale bewusteloosheid. De deur zwiepte hard open, Gui bleef op de drempel staan. Petra hè? Ik denk dat ik je vanaf nu maar Martha ga noemen.’ Ik zag de totale overwinning in zijn gezicht.
‘En hoe voelt het?’ zei ik laconiek.
‘Prima! Besef je wel dat jij je gewicht niet in goud waard bent maar in diamant?’
‘Yep, en jij je gewicht in stront. Hoe voelt dat, of beter gezegd: hoe ruikt het? Maar voordat je in al je simpelheid verdergaat. Wat doen jullie nu eigenlijk op dit schip?’
‘Vind je dat nog steeds belangrijk?’
‘Jazeker. Na een carrière in de vrouwenhandel en prostitutie ambieer ik nu wel iets in de drugs of zo. Of huurmoordenaar lijkt mij ook wel leuk. Daar heb ik ook best ervaring mee. Je wilt hogerop, hè.’ Ik had zin om hem te treiteren. Toen ik voor het eerst voet op dit schip zette, voelde ik al dat het niet goed zat. Hoe die twee keken, Gui en Silvia, ze straalden geen vertrouwen uit en al helemaal geen warmte.
‘Meekomen.’ Hij pakte mij bij m’n arm en kneep erin en voerde mij mee.

Hij liet mij pas los toen ik voor Sattam stond.
‘Martha van Salingen, aangenaam’, zei hij met een luide stem.
‘Prima en nu?’ vroeg ik.
‘En nu? Trek in een goede whisky?’
‘Oké, je kent mijn voorkeuren, ik hoop zo dat je alles weet. Geef maar door.’ Hij schonk een twaalf jaar oude Ballantine’s en die smaakte goed, maar een topwhisky was het niet.
‘Jij alleen bent al verantwoordelijk voor de dood van twintig kopstukken van de maffia in Turkije en dan hebben we het nog niet over de talloze zieken waarvoor je verantwoordelijk wordt gehouden.’ 
Ik zou hem het werkelijke verhaal kunnen vertellen, maar op een of andere manier vond ik dat ik dat nu niet moest doen. Ik had het idee dat hij juist daardoor respect voor mij zou hebben waardoor ik in leven zou kunnen blijven. Het werkte soms heel gek in die bovenkamers van deze criminelen.
‘De whisky smaakt’, zei ik koel. Ik dacht: ‘Als hij nu snel bijschenkt’. Hij schonk mij direct bij. ‘Respect dus’, dacht ik.
Wij weten nu waar je voor verantwoordelijk bent en wat jij precies deed in die bunkers van Jochem. Jochem was een goede kennis van mij. Maar hij deed alles wat met vrouwen te maken had en ik alles wat met drugs te maken heeft. Deze boot bijvoorbeeld. O, de echte Sattam bestaat en leeft nog, zelfs op deze boot’, zijn glimlach was even grotesk, belachelijk als smakeloos. ‘Weer zo’n zwakbegaafde’, dacht ik. ‘Deze boot is groot genoeg voor twee sjeiks, zullen we maar zeggen.’
‘En dat moet ik allemaal geloven? En zijn gevolg zoekt hem niet? De sjeik zelf zoekt geen contact?’
‘Het is allemaal wat gecompliceerder. De sjeik is een verslaafde van een nieuwe drug, door ons uitgevonden. Hij is hier geheel vrijwillig en je zult hem ongetwijfeld nog wel zien. Deze drug is zo verslavend dat je er wel bij in de buurt wilt blijven. Het is niet op de markt te verkrijgen omdat het daarvoor simpelweg te duur is. Het is alleen op dit schip aanwezig. Het produceren van twee gram kost bijvoorbeeld honderdduizend dollar. Dan heb je het wel over een heel bijzondere drug die alleen te koop is voor de superrijken. Ook al omdat je er een gram per dag van nodig hebt. Deze boot heeft maar één doel en dat is het uitvinden van nieuwe drugs. We produceren ook andere exclusieve drugs voor de heel rijken op deze aarde. We laten de producten afzinken tot een bepaalde diepte en bepaalde vissersschepen vissen dat dus later uit de oceaan. Op de dekken zal je altijd zonnende familieleden vinden van de echte sjeik en van de namaaksjeik. Op de dekken is het allemaal vrede op aarde en jou wordt dus ook verboden domme dingen te doen als de satellieten kijken. En wij weten wanneer zij kijken. Alles en iedereen wordt vierentwintig uur en zeven dagen per week in de gaten gehouden op dit schip. Dus er ontgaat ons niets, zoals je waarschijnlijk al gemerkt hebt.’

‘Oké, en nu? Ga ik tot jouw harem behoren?’ En weer die domme glimlach die ik voorgoed van zijn smoel zou willen vegen.
‘O god nee, je ziet er leuk uit voor een vrouw van vijftig maar daar is dan ook alles mee gezegd. Nee, jij gaat gewoon door waar je gebleven bent. Onze arts raakte te zeer verslaafd aan zijn eigen producten. We hebben afscheid van hem moeten nemen. Ik denk dat de haaien die hem opvraten nu ook achter dit schip aanzwemmen en meer willen, meer!’ Gui, Silvia en die namaak Sattam bulderden het uit van het lachen. Ik begreep dat ik weer terug was en zocht denkbeeldig naar een leuke fontein.